#fictober
POV: Tsuyu (12)
ฉันลืมตาตื่นขึ้นจากความฝันสู่ความจริงที่แสนล่องลอย ล่องลอยเหมือนกับควันบุหรี่ของพ่อที่อบอวลอยู่เต็มห้อง แสบตาจนดวงตาของฉันร้อนผ่าว ร้อนจนน้ำตาของฉันไหลผ่านแก้มและหยดลงบนฝ่ามือ
พอจะขยับมือขึ้นเช็ดหน้า ความรู้สึกต่อมาก็คือความเจ็บ....
ที่ตัว ที่แขน ที่หน้า ที่ขา...เจ็บจนชา แต่ก็ยังไม่ไร้ความรู้สึก
ถูกทุบด้วยมือ ด้วยตีขวด ถูกเตะด้วยเท้า...เหมือนกับลูกบอลที่กระเด็นกระแทกผกำแพงห้อง เสียงดังลั่น.....จนบางครั้งก็กลัวว่าซักวันเสียงนั้นจะเป็นเสียงจากกระดูกในร่างของตัวเอง
ฉันไม่กล้าขยับตัว ....เอาจริงๆคือขยับไม่ได้อีกแล้ว
แค่ขยับแขนก็เจ็บขนาดนี้ แค่ขยับตัวเพียงนิดเดียวก็จุกจนต้องขดตัวเป็นลูกบอล แล้วสำลักก้อนอากาศจนเหมือนจะตายซะตรงนี้
พ่อกำลังบ่นอะไรซักอย่าง พูดพึมพำกับตัวเอง...กับภาพของแม่ พ่อนั่งอยู่ตรงนั้นและคงไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของฉันอีกต่อไปแล้ว แล้วซักพัก เขาก็ลุกขึ้นและออกจากบ้าน กระแทกประตูปิดเสียงดังจนฉันสะดุ้ง
ฉันเจ็บ ฉันเจ็บ....เจ็บไปหมดแต่ก็ไม่กล้าที่จะร้อง แม้ว่าพ่อจะออกไปแล้วแต่ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะร้อง
เพราะฉันกลัว...ว่าเขาจะกลับมา
ฉันกลัว...ฉันกลัว แต่จะให้ฉันทำอะไรล่ะ...
พ่อที่แสนดี พ่อของฉันคนนั้นหายไปไหน คุณพ่อที่ยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนแสงแดดอ่อนๆในยามเช้า คุณพ่อที่ใจดี คุณพ่อที่เหมือนกับฮีโร่ของฉัน....
หายไปไหน หายไปไหน เขาหายไปไหน
.....ฉันกลัว...
พ่อเปลี่ยนไปหลังจากแม่ตาย พ่อกลายเป็นคนอื่นไปแล้ว....ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พ่อ เป็นเพียงแค่ปีศาจจากสุราและการพนัน...มันฆ่าพ่อของฉัน สวมใส่หนังของพ่อ และกำลังทำลายบ้านหลังนี้ด้วยใบหน้าของพ่อ
ปีศาจร้าย...มันฆ่าคนที่ฉันรัก...
...ฉันกลัว....
พ่อคะ พ่อ....พ่อไม่มีอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว
พ่อที่คอยปกป้องฉัน ปกป้องบ้านหลังนี้ไม่มีอีกแล้ว....ไม่มีอีกต่อไปแล้ว
..ฉันกลัว....
...ฉันเจ็บ...
แต่ฉันจะไปทำอะไรได้ ในเมื่อฉันเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงคนนึงที่ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำไป....ไม่กล้าที่จะหนีไปไหนเพียงแค่เพราะฉันกลัว...
เพราะอย่างนั้น.....สิ่งที่ฉันทำได้ในบ้านหลังนี้จึงมีแค่การปกป้องเขา.. แม้ว่ามันจะแทบเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม...
"ทสึยุ ฉันกลับมาแล้ว"
...เรียว....