QuanZhiGaoShou FanFiction by Movivin
หานเหวินซิง x เยี่ยซิว
[ ช่วงเวลาที่ฉันหายไป คิดถึงกันบ้างรึเปล่าเหล่าหาน? ]
[ ดีใจไหมที่ฉันกลับมาแล้ว ]
ถ้อยคำหยอกเย้าถูกพิมพ์ส่งผ่านเข้ามาใน QQ ของกัปตันแห่งป้าถู หานเหวินซิงไม่จำเป็นต้องดูชื่อผู้ส่งก็รู้ว่าใคร...จะมีซักกี่คนที่กล้าพูดกับเขาอย่างนี้ถ้าไม่ใช่มังกรแห่งเจียซื่อ--ไม่สิ ตอนนี้คงต้องเรียกว่ามังกรแห่งซิงซิน ชายเพียงคนเดียวที่กล้าเรียกเขาว่าตาเฒ่าหานอย่างเต็มปากเต็มคำ
หานเหวินซิงไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าใด หรือบางทีอาจจะไม่มีใครแยกแยะสีหน้าที่นิ่งเฉยของเขาออกก็เป็นได้
[ คิดถึงนาย? ไม่ขนาดนั้น ]
เยี่ยซิวละมือข้างหนึ่งจากคย์บอร์ด เขาเท้าคางมองคำตอบที่แสนจะใจร้าย จะว่าไปแล้วถ้าให้ถามว่าคิดถึงไหม มันก็คงมีหลายเรื่องให้คิด อย่างหานเหวินซิงคงคิดอะไรอย่างการต่อสู้กระมั้ง...แต่อย่างนั้นมันก็ไม่น่าจะตอบมาอย่างนี้ หรือจะไปคิดถึงเรื่องมากมายที่เขาเคยทำไว้กันนะ
...มันก็คงเป็นไปได้
แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบกลับ อีกข้อความนึงก็เด้งต่อขึ้นมาจนตัวเองต้องกดลบถ้อยคำตัดพ้อที่กำลังพิมพ์ทิ้งแทบไม่ทัน
[ แต่ฉันดีใจที่นายกลับมา ]
[ ดีใจ ที่ได้เจอ ]
มหาเทพเยี่ยแห่งสโมสรซิงซินยิ้มจนตายี เขากดปิด QQ ก่อนเดินออกไปยืดเส้นสายที่หน้าสโมสร เปลี่ยนบุหรี่ม้วนใหม่
[ เหมือนกัน ]
หัวหน้าทีมป้าถูมองข้อความสุดท้ายที่ถูกส่งมาพร้อมกับการออฟไลน์ของเจ้าตัวดี ลมหายใจถูกระบายออกอย่างเชื่องช้าอย่างชินชา ..ก็เพราะเป็นคนอย่างนี้ไง ต่อให้เป็นอวี้เหวินโจวก็คงคิดทบทวนดูก่อนเหมือนกันว่าจะตอบว่าคิดถึงได้อย่างเต็มปากเต็มคำรึเปล่า
"ก็ไม่ขนาดนั้น" หานเหวินซิงทวนคำพูด ก่อนกดปิด QQ ของตนบ้าง ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ราวกับกำลังทบทวนบางสิ่ง
...เพราะในตอนนั้นความรู้สึกหลังจากที่รู้ว่าคู่แข่งตลอดกาลของตนจากลาวงการไป...มันใช้คำคำนั้นไม่ได้เลย คำว่าคิดถึงมันน้อยนิดจนแทบจะเรียกว่าไม่มี สิ่งที่มากยิ่งกว่าคือความผิดหวัง ไม่พอใจ และสับสน จนกระทั่งได้เห็นอีกฝ่ายกลับเข้ามาในเกมอีกครั้งหลังการประกาศถอนตัวไม่นานนัก
มันเป็นความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด เหมือนกับการถูกปั่นหัวทั้งที่ก็รู้ดีว่าคนอย่างเยี่ยซิวคงจะไปตายรังที่อื่นไม่ได้แต่ก็ใจหาย การเลิกเล่นเกมของคนที่เล่นมาสิบปีอย่างหมอนั่นมันต่างจากคนอื่น คนอย่างพวกเราไปทำอย่างอื่นนอกจากเล่นเกมนี้ไม่ได้หรอก
แต่อย่างน้อยเขาก็ยอมรับได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าเขานั้นดีใจ...ที่อีกฝ่ายกลับมา
..ที่จะได้สู้กันอีกครั้ง...
...ที่จากนี้ไปบนยอดเขาที่สูงชันแห่งนั้นจะมีใครอีกคนหวนกลับคืนมายืนเคียงข้างกันเหมือนอย่างวันวาน...
[จบ]