[MCCL_AU] Invitations

คำเชิญชวนนั้นไม่ได้หอมหวาน มันเหมือนกับคำขู่บังคับที่มีหลักประกันที่มิอาจหลีกหนีเสียมากกว่า...


ในตอนแรก โจวี่ อัลเลน คิดว่าทุกอย่างที่ชายคนนั้นกล่าวมาช่างเป็นเหมือนกับเหล็กเผาไฟ มันคอยเสียดสีกดดัน บีบเค้นให้เขาต้องยินยอมที่จะคายพิษในลำคอทั้งหมดออกก่อนที่เขี้ยวและเล็บจะถูกถอนไปจนหมดปาก ความลับทุกอย่างที่เขาปิดซ่อนไว้ได้ถูกเฟยเซียวเลาะออกมาจากเนื้อและกระดูกด้วยคำพูดไม่กี่คำที่คมกริบราวกับมีดผ่าตัด ยิ่งได้พูดคุยกันและถูกจ้องมองจากมาเฟียชาวจีนมากเท่าไหร่ โจวี่ก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงแผ่นเหล็กเย็นยะเยือกที่กดขูดเนื้อหนังแดงๆให้หายไปจนเหลือแค่ความฟอนเฟะสีขาวใต้ผิวหนังของสุนัขถูกทิ้งตัวหนึ่ง

สำหรับโจวี่ที่โดนยื่นข้อเสนอให้มาทำงานพิเศษแล้ว.. เพียงแค่ได้เฉียดผ่าน นั่งคุย หรือหยุดเพื่อฟังคำพูดของนายจ้างอย่างเฟยเซียวแล้วมันช่างเป็นอะไรที่ไม่น่าอภิรมณ์เอาเสียเท่าไหร่ ชายคนนั้นสามารถมองทะลุรอยยิ้มของเขา มองทะลุเสียงหัวเราะของเขา มองทะลุทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาไม่ต้องการจะให้ใครได้รับรู้

....และกล่าวสมเพชหยามเหยียดในตัวตนที่เขาได้ปรุงแต่งเสกสร้างขึ้นมาให้เข้ากับโลกที่งดงามของคนอื่น


โจวี่รู้ดีว่าอีริค - เพื่อนของเขาคงจะไม่พอใจมากหากรู้ว่าเขาเลือกทำงานอะไร แต่เพราะอีกฝ่ายค่อนข้างจ่ายค่าตอบแทนที่ดี -- และสอนให้เขาได้รู้ว่าตัวของเขามีราคามากกว่าที่ตัวเองคิดเสียมากมาย เขาจึงยอมจับมือ เซ็นสัญญากับปีศาจคนนั้นโดยแลกกับสิ่งที่ตัวเองมีพอจะจ่าย

จะเรียกว่าโดนล่อลวงก็น่าจะพอเรียกได้ เพราะเมื่อผ่านช่วงที่ขมจนแทบสำรอกอะไรๆก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมาทีละน้อย -- หรือไม่ก็อาจจะเพราะเขาชินชากับมันไปแล้วก็น่าจะไม่ผิดนัก

เขารู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นมีหนี้ที่ตนไม่ได้ก่อของตระกูลเบ็นท์ลี่อยู่ท่วมหัว เพราะอย่างนั้นการทำงานกับเฟยเซียวก็เป็นงานที่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะสามารถหาเงินมากพอมาใช้หนี้ตระกูลนั้นได้ก่อนที่ตัวเองจะตายแน่ๆ แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าหากหลุดพ้นจากตระกูลนี้ไปแล้วตนจะไปตกหลุมที่ถูกขุดรอไว้หรือไม่

...แต่มันก็ไม่น่าจะแย่ไปมากกว่านี้ และอนาคตยังเป็นเรื่องของอนาคต เพราะอย่างนั้นเขาก็คิดว่าตนเองน่าจะพอทนไหว....


...น่าจะพอทนไหว...