"...ลาก่อนที่รัก"
มาเรียนั้นทิ้งไว้เพียงเสียงกระซิบให้กับเอเวียร์ที่สิ่งออกไป เธอไม่ได้วิ่งหนีต่ออีกแล้ว ไม่ได้โต้ตอบอะไรกับโฮราเทีย
หรือใครอีกต่อไปเมื่อกรงเล็บนั้นกระซวกทะลุหน้าท้องเธอจากข้างหลังก่อนจะเหวี่ยงเธอกระเด็นให้ห่างจากประตู
"Well......ha..ha ha.. HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!!!!!!!!!"
หญิงสาวระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นขณะที่พลิกตัวมองเงาดำที่ขยับตัวตรงเข้ามาหา เธอขดตัว กอดท้องตัวเองที่ทะลุ
เป็นรูไว้แน่นทั้งน้ำตา เธอพยายามหายใจแต่ก็กระอั่กเลือดออกมาเป็นลิ่มๆ "แค่กๆ.....แฮ่ก.........อา....เจ็บ...
ชะมัด.......อึ่ก...."
...ฉันไม่ใช่คนดี ไม่ได้อยากจะอวยพรใครนักหรอก...แต่คนนั้นเป็นคนดีใช่ไหม? ฉันควรจะอวยพรให้เธอคนนั้นมีชีวิต
ต่อไปใช่รึเปล่า?...
....ต้องพูดอะไรมากกว่าคำลาไหมนะ...คิดไม่ออกเลยแฮะ.....
......แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้นหรอก เพราะการผจญภัยของฉันจบลงแล้ว.......
...จบแล้ว....กับความรักของฉัน...จบลงแล้วกับสิ่งที่ยังไม่ได้ทำให้ชัดเจน...
.....ถ้าเป็นวิญญาณแล้ว...ฉันจะยังกลับไปหาเธอได้รึเปล่า.......
......จะออกไปจากเกาะนี้ได้ไหม?.....
...ถ้าไม่ได้.......อา......ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยแฮะ....
....ถ้าพี่อยู่พี่จะพูดยังไง...จะกลับมาหาฉันไหม จะกอดฉันไว้รึเปล่า...
....ถ้าพี่อยู่ตรงนี้.....
ตาสีเขียวนั้นเงยมองเงาดำที่เริ่มพร่าเลือน....เธอปิดตาลงด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยวบิด
Adeus irmão....
...ฉันจะไม่ฝันร้ายแบบนี้ใช่ไหม จะตื่นขึ้นมา...แล้วได้พบกันอีกครั้งใช่รึเปล่า..?....
....งั้นครั้งหน้าถ้าได้พบ...จะพูดออกไปนะ...จะพูดออกไปอย่างแน่นอน....
.......แสงสว่างแรกและสุดท้ายของฉัน.....
Meu único amor......
Lucio......