“เจ้าเกิดมาเพื่อบอร์บอค”
นั่นคือคำที่มารดาของข้าพร่ำบอกและสั่งสอนอยู่เสมอตั้งแต่ข้านั้นจำความได้ นางมันจะกล่าวกับข้าด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแต่น้ำเสียงนั้นกลับเต็มไปด้วยพลัง และทุกครั้งข้าก็จะทำเพียงค่อมศีรษะลง และน้อบรับอย่างเชื่อฟังเพียงเท่านั้น
“เพื่อเป็นอัศวิน เพื่อรักษาเกียรติยศของตระกูลเราไว้”
“เพราะอย่างนั้น..”
“จงอย่าทำให้พวกเราเสียชื่อเป็นอันขาดบุตรของข้า”
“จงอย่าทำให้ชื่อเสียงของพวกเราต้องด่างพร้อยเป็นอันขาด”
คำพูดซ้ำๆนั้นถูกกรอกหูตั้งแต่เกิดขึ้นมา ตั้งแต่ยังไม่รู้จักการก้าวเดิน ตั้งแต่ดวงตายังไม่อาจเปิดมองโลกใบนี้ได้อย่างเต็มที่…
แต่ข้าก็ได้เข้าใจว่าทำไมข้าถึงถือกำเนิดขึ้นมา ข้ายอมรับมัน ข้าเชื่อฟังคำสั่งสอนของนางเสมอ
ในฐานะบุตรชายคนแรกของท่านพ่อและท่านแม่ ตำแหน่งของข้าจึงไม่อาจสั่นคลอนได้.. สิ่งที่ข้ารู้ดีมาตลอด และไม่ว่าจะต้องทำสิ่งใดข้าก็จำต้องคิดถึงคำพูดของนางเป็นอย่างแรกเสมอ
ทุกวัน ทุกวัน.. ข้านั้นจะได้รับการสั่งสอนถึงบทบาทของข้า ถึงหน้าที่ของข้า ถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าจำเป็นต้องเรียนรู้ ต้องเข้าใจ และต้องเป็นให้ได้มากกว่าที่เด็กผู้ชายคนอื่นเป็น
ข้าต้องหนักแน่น...
ต้องมั่นคง...
ต้องซื่อสัตย์...
ต้องไม่ทำอะไรที่คิดว่าจะทำไม่ได้...
ต้องไม่ทำอะไรที่ดูน่าขบขันและขาดเขลา…
เพราะอย่างนั้น..ไม่ว่าจะทำอะไรข้าจึงต้องคิดให้ดี คิดให้เร็ว และคิดให้ถี่ท้วน ข้าต้องห้ามคิดช้าจนเกินไปจนดูงุ่มง่าม ห้ามคิดช้าเกินไปจนพลาดทุกสิ่งอย่าง ห้ามคิดช้าเกินไป...จนพลาดโอกาสทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้า
ข้าต้องแข็งแกร่ง ต้องไม่ใจอ่อน และต้องเด็ดขาดเมื่อถึงเวลาที่จำเป็น ต่อให้เป็นคนสนิทมากแค่ไหน แต่หากถึงเวลานั้นแล้วก็จงอย่าเอนอ่อนโอนเอียงไปเพียงเพราะพวกเรารู้จักกันมากกว่าคนอื่น
..จงเป็นกลางให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่เช่นนั้นตัวเราจะกลายเป็นผู้ที่ไม่ได้ความไปเสีย..
ข้าต้องห้ามโลเล ห้ามหวาดกลัว...ไม่ว่าจะเผชิญหน้ากับเรื่องใดก็ห้ามหลบสายตา ต้องเชิดหน้ากับมันอย่างอาจหาญ และยอมรับเมื่อทำผิดพลาดไป
เพราะอย่างนั้นข้าต้องเอาชนะความกลัวทั้งหมดให้ได้ เพราะข้าไม่ได้รับอนุญาตให้หวาดกลัว..
หากศัตรูแข็งแกร่งมากเกินไปข้าก็จงตั้งรับละก้าวถอย.. อย่าบุกไปเพราะคิดว่าตนนั้นแน่ และจงระวังทุกทิศทาง
หากศัตรูมีมากเกินไปก็จงห้ามสู้เพียงลำพัง ต้องคิดและวางแผนให้ดี... เพราะต่อให้เก่งแค่ไหน แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟเสมอ
หากไม่รู้จักศัตรูมากพอ จงอย่าหันหลังให้ศัตรูผู้นั้น… หรือต่อให้รู้จักอยู่แล้วก็ไม่ควรกระทำการที่ขาดเขลาเช่นนั้นเด็กขาด จงอย่าทำให้เสียชื่อเสียงของพวกเราอัศวินแห่งบอร์บอค
หากศัตรูนั้นไม่มีวี่แววจะยอมจำนนแม้จนตรอกแล้วนั้น...ก็จงเคารพในความเด็ดเดี่ยว และกำจัดเขาทิ้งเสียเพื่อรักษาเกียรติของเขาเอาไว้ จงพยายามจัดการให้ได้ในทีเดียว อย่าทำให้เขาทรมานมากจนเกินไป แต่ก็ห้ามปล่อยให้เขานั้นได้มีชีวิตต่ออีกเช่นกัน
และเมื่อข้าโตมากขึ้น ข้าก็ได้รับการสอนสั่งเพิ่มมากขึ้นไปตามไปด้วย
ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่รับฟังจากท่านแม่ แต่เป็นการรับฟังจากท่านอาจารย์ที่เพิ่มเข้ามา...มันเหนื่อย...มันหนัก..
แต่ข้าไม่ได้รับอนุญาตให้หยุดพักแต่เพียงเท่านี้
จงฆ่าเมื่อจำเป็นต้องฆ่า
จงอ่อนโยนเมื่อจำเป็นต้องทำ
จงสุภาพกับผู้คนที่รายล้อม
จงไม่แสดงออกจนเกินงาม
จงมีสติในทุกสถานการณ์
ไม่ควรทำเสียงดังโหวกเหวกเหมือนพวกชั้นล่าง
ต้องมีเหตุมีผลทุกครั้งที่กระทำสิ่งใดเสมอ
ต้องห้ามลืมมารยาทที่ถูกพร่ำสอนไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน
ต้องให้เกียรติสตรีไม่ว่าจะอยู่ที่ใด แต่หากเป็นในสนามรบนั้นก็จงห้ามเห็นใจเป็นอันขาด
กฎทั้งหมดของอัศวินข้าต้องจำให้ได้
และกฎทั้งหมดของประเทศนั้น ข้าก็ห้ามลืมเป็นอันขาด
ข้าต้องท่องกฎให้ท่านแม่รับฟัง ทุกเช้าก่อนทานอาหาร ทุกคืนก่อนเข้านอน และหากท่องผิดพลาดหรือตกหล่น ข้าก็ต้องคัดกฎทั้งหมดจนกว่าท่านแม่จะพึงพอใจ
และหากข้าทำผิดกฎเสียเอง ก็ต้องได้รับการลงโทษอย่างไม่มีผ่อนปรนเป็นอันขาด
เมื่อเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น การฝึกฝนก็เริ่มหนักขึ้นไป... เหนื่อยแทบขาดใจ แต่ไม่อาจจะโต้แย้งใดๆได้เลย
“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อบอร์บอค”
“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อพวกเราเอง”
ข้าต้องเรียนรู้การพูดคุย ต้องเจรจาให้ได้ในทุกสถานการณ์
ในงานใหญ่นั้นต้องเต้นให้เป็น และห้ามปล่อยให้สตรีมาชักชวนก่อน
เมื่อรับประทานอาหาร มารยาททุกอย่าง ตำแหน่งของช้อนส้อมจานชาม ต้องจำให้หมด
ต้องเดินหลังตรง ห้ามห่อไหล่ ห้ามก้มหลัง ห้ามลากเท้า
ศีรษะต้องยกขึ้น ห้ามก้มมองต่ำไป ห้ามเงยมองสูงไป
สายตามองตรงไปข้างหน้า แม้เสวนากับใครก็จงมองตาให้มั่น ไม่ควรเป็นฝ่ายหลบตาเสียเอง
จงวางท่าทางให้น่าเกรงขาม แต่จงอย่ามากจนเกินไปจนผู้อื่นอึดอัด
ทำตัวให้พึ่งพาได้ ห้ามแสดงออกถึงความไม่ประสี และห้ามดีแต่พูด
จงยิ้มเมื่อจำเป็น ไม่ยิ้มบ่อยเกินไป ไม่ยิ้มน้อยเกินไป และอย่างยิ้มอย่างไร้สาเหตุ
ไม่ควรแสดงอารมณ์มากเกินไป อย่าให้ใครได้ล่วงรู้ความคิด และอย่าแสดงออกโจ่งแจ้ง
หากได้รับคำสั่งจงทำให้สำเร็จลุล่วง ห้ามผลัดมัน ห้ามละทิ้ง
จงเคารพทุกผู้คน จงไม่ลืมที่จะศึกษา จงไขว่คว้าหาความรู้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
จงไม่ลืมบุญคุณคน จงตอบแทนเมื่อถึงคราว แต่จงอย่าตอบรับก่อนรู้ว่าเขานั้นต้องการอะไร
ต้องดูแลอาวุธและชุดเกราะอย่างดีเท่าชีวิต ต้องไม่ละเลยเพราะมันเป็นเพียงสิ่งของเป็นอันขาด
...
...
และอีกมากมายหลายสิบหลายร้อยอย่างที่ต้องจดจำ
ทั้งหมดนี้ข้าต้องจำให้ดี และต้องทำให้ได้ หากท่านแม่หรือท่านอาจารย์กล่าวถาม ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็ต้องตอบคำถามให้ได้
ข้าต้องทำให้ได้ทุกสิ่ง...
เพราะข้าเป็นบุตรชายคนโต...
เพราะข้าคืออัศวิน...
ข้าเป็นหน้าตา ข้าเป็นทุกอย่าง.. ข้าไม่ควรด่างพร้อย ไม่ควรผิดพลาด...
เพื่อราชวงศ์ เพื่อประชาชน เพื่อครอบครัว เพื่อมิตรสหาย...
ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็ห้ามท้อ ห้ามบ่น
ไม่ว่าจะทรมานแค่ไหนก็ห้ามปล่อยมือจากอาวุธคู่กาย ห้ามเสียน้ำตา ห้ามแสดงความอ่อนแอ
ต่อให้บาดเจ็บจนเสียแขนซักข้าง หรือเจ็บจนยืนไม่ไหว...หากยังมีลมหายใจ หากยังลุกได้ก็จงลุกให้ได้
ต่อให้เลือดไหลจนหมดตัวหรือเหลืออยู่เป็นคนสุดท้าย ก็ห้ามหนีออกจากสนามรบเป็นอันขาดหากไม่มีคำสั่ง
ข้าจะล้มไม่ได้ ข้าจะหนีไม่ได้
...ข้าต้องเป็นหอก เป็นโล่....
เป็นความภาคภูมิใจของท่านแม่ ...ของวงศ์ตระกูล...
ข้าต้องเป็นทุกสิ่ง ข้าต้องเป็นทุกอย่าง ข้าต้องทำเพื่อทุกสิ่งทุกอย่าง…
เพื่อพวกเขาข้าต้องแข็งแกร่ง…
เพื่อพวกเขาข้าต้องอดทน….
เพราะข้าคืออัศวิน มีหน้าที่ปกป้องผู้คนของข้า...
“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อพวกเรา...บุตรแห่งข้า”
“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อบอร์บอค”
“จงจำเอาไว้ว่าอย่าทำให้พวกเราเสื่อมเสีย”
“จงจำเอาไว้บุตรแห่งข้า”
“จงจำเอาไว้ให้ดี..ว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นหาใช่เพื่อตัวของเจ้าเอง”
...เพื่อทุกสิ่งข้าต้องอดทด…
...เพื่อทุกอย่างข้าต้องไม่ย่อท้อ…
...เพื่อผู้คน..ข้าต้องเข้มแข็ง…
...เพื่อพวกเขาข้าต้องไม่หนี...
...แล้วหากเพื่อตัวของข้านั้นเล่า…
...ข้าควรจะต้องทำสิ่งใด...
No comments:
Post a Comment