[xx/xx/xx]
วันนี้ก็ควรจะเหมือนกับทุกๆวัน นั่นคือสิ่งที่ผมคิด แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือเส้นทางการขนส่งเลือดจากธนาคารเลือดมาที่โรงเรียนได้ถูกปิดล้อมเพราะกลุ่มกบฏ ทำให้พวกเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเมื่อไหร่กันที่เส้นทางจะเปิดอีกครั้ง อาจจะอีกไม่กี่วัน สัปดาห์ หรือเดือน แต่สิ่งที่ผมสามารถทราบได้แน่นอนนั้นคือความโกลาหลที่กลังจะเกิดขึ้นตามมา
แวมไพร์ไม่ใช่มนุษย์ พวกเราดื่มเลือดเป็นอาหารเท่านั้น เพราะอย่างนั้นจากนี้ไปทุกคนคงเริ่มหิวกระหายกันมากขึ้น – นั่นหมายถึงมนุษย์ทุกคนจะเริ่มตกอยู่ในอันตราย ในเมื่ออัตตราของแวมไพร์กับมนุษย์ต่างกันมาก การแย่งชิงเลือดคงเกิดขึ้นในเร็ววัน
แล้วผมก็ได้ค้นพบความผิดพลาดของตัวเองวันนี้เช่นกัน เพราะถุงเลือดสำรองที่ผมเก็บไว้นั้นเหลือแค่สอง เรียกว่าเป็นความสัพเพร่าที่ไม่น่าให้อภัยเอาเสียเลย จำนวนของมันพออิ่มแค่เพียงไม่กี่มื้อ ต่อให้จะประหยัดแค่ไหนมันก็คงไม่เพียงพออยู่ดี ผมควรจะเริ่มคำนวณให้ดี
[xx/xx/xx]
เลือดสำรองที่มีเก็บไว้เหลือแค่ถุงสุดท้าย ทั้งที่พยายามทานให้น้อยที่สุดแท้ๆ ความต้องการเริ่มสวนทางกับสิ่งที่มียิ่งไปกว่าเดิมซะอีก มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดเหลือเกิน แต่ถุงสุดท้ายที่เหลืออยู่ ผมควรจะเก็บมันเอาไว้ก่อนเผื่อยามฉุกเฉิน
ในตอนนี้ผมเริ่มคิดแล้วว่าตัวเองควรจะพาทาสมาที่โรงเรียนให้มากกว่านี้หน่อย แต่จะมาคิดได้ก็สายเกินไป ในตอนนี้ผมมีแค่คีธเท่านั้น ผมคงต้องพยายามทานเลือดของเขาให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
ไม่สบอารมณ์เอาซะเลย
[xx/xx/xx]
คีธไม่สามารถตอบสนองผมได้อีกต่อไปแล้ว เลือดของเขาไม่เพียงพอต่อความต้องการของผม ความหิวของผมเพิ่มมากขึ้นแต่เขายังคงผลิตเลือดได้ในจำนวนเท่าเดิม ถ้าผมยังฝืนเขาต่อไปผมคงจะเสียแหล่งอาหารที่มีอยู่ไปแน่ๆ
สุดท้ายก่อนที่เขาจะล้มป่วยเขาก็ชิงบอกผมก่อนว่าจากนี้ไปตัวเขาก็คงจะให้เลือดของผมไม่ไหวอีกแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ผมชอบในตัวของเขา เมื่อรู้ว่าไม่ไหวก็พูดออกมาตรงๆ ผมก็เลยต้องเว้นระยะห่างออกมาตามมารยาท และถ้าผมเผลอฆ่าเขาทิ้งผมก็คงจะไม่มีแหล่งอาหารของตัวเองไปอีกพักใหญ่ เพราะอย่างนั้นจากนี้ไปจนกว่าเขาจะอาการดีขึ้นผมคงต้องควบคุมตัวเองให้ได้
[xx/xx/xx]
ผมมองตามคอของคนที่เดินผ่านไปมา ทั้งมนุษย์และแวมไพร์ด้วยกัน บางคนยังดูสุขภาพดี และบางคนก็เริ่มอิดโรย ไม่ว่าจะสิ่งมีชีวิตไหนหากให้มากเกินไป หรือขาดมากเกินไป ก็ยากที่จะคงสภาพของตัวเองได้
แต่ในขณะเดียวกันกลิ่นของเลือดเองก็ตลบอบอวลไปทั่ว นั่นทำให้ผมรู้สึกเครียดมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ความเย้ายวนของอาหารโดยที่ไม่ได้สัมผัส ทรมานกว่าที่ผมคิดเอาไว้
แต่ถึงความกระหายของผมจะเพิ่มมากขึ้นและมากขึ้นแต่ผมก็คิดว่าผมยังทนมันได้อยู่ ถึงแม้ว่ามือของผมเริ่มที่จะสั่นขึ้นมาบ้างแล้วก็ตาม
[xx/xx/xx]
วันนี้ผมได้รับรู้ว่าเลือดของตัวเองไม่สามารถทำให้ตัวเองอิ่มท้องได้ ไม่ว่าจะกัดตัวเองไปซักกี่ครั้งก็ตามที จะมีก็แค่ความหิวที่เพิ่มขึ้นมา
บางทีผมอาจจะเผลอทำร้ายตัวเองขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ได้ ยังดีที่แผลเป็นของพวกเราหายเร็วกว่ามนุษย์ – ถึงผมจะคิดว่ามันดูช้าลงกว่าปกติก็ตามที
[xx/xx/xx]
นอนไม่หลับ
ความหิวทำให้ผมลืมตามองเพดานตลอดวัน เวลานี้ข้างนอกคงเป็นช่วงเที่ยงแล้ว เสียงนกร้องช่างแสบแก้วหู แต่ถึงอย่างนั้นพวกมันก็ช่างน่าเอ็นดู
แต่ตัวเดียวนี่..ยังไงก็ไม่อิ่มท้องเลยจริงๆ
[xx/xx/xx]
วันนี้ผมหยุดเรียน
ไม่ต้องออกจากห้องเลยดีไหมนะ
[xx/xx/xx](ตัวอักษรไม่เป็นระเบียบ มือผู้เขียนสั่นมาก)
คลื่นไส้ และอาเจียน วันนี้ไม่ใช่วันที่ดีเอาเสียเลย
เลือดสำรองถุงสุดท้ายที่เหลืออยู่แค่อึกเดียว ทำให้ความหิวมากขึ้นจนอยากจะหัวเราะ กัดตัวเองอีกครั้ง...ยังคงไม่ช่วยอะไร
มือสั่นไปหมด สั่นมากกว่าเดิม
นอนซักหน่อยก็แล้วกัน
[xx/xx/xx]
(รอยขีดยาวๆ พร้อมหน้ากระดาษที่ขาดไป)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
[Note]
- สรุปว่าตอนนี้หิวหนักมาก ใกล้ตายแล้ว HP ขึ้นตัวแดง กระพริบรัวๆ
- ผลของการไม่ว่างและลืมโคก็เป็นเช่นนี้แหละ
- บัยมิไฮ บัย
- ปัจจุบันได้วิเวียนแบ่งถุงเลือดให้แล้ว ก็จะเริ่มออกจากห้องแล้ว
- แต่ช่วงนี้จะค่อนข้างหงุดหงิดง่ายเพราะหิว
No comments:
Post a Comment