เจี๊ยบ : 01

วันนั้นที่นายขอหยุดความสัมพันธ์ของเรานั้น ฉันก็ทำเพียงแค่ยอมรับอย่างง่ายๆ ไม่ร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย ไม่ได้อ้อนวอนขอให้นายหันหลังกลับมา

พวกเราทั้งสองต่างจบกันด้วยดี ไม่มีการปะทะ ไม่มีปากเสียง

ฉันยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม ไปเรียน กลับบ้าน ทำงานพิเศษ ไม่มีอะไรแตกต่างจากเดิมเลยซักอย่าง เหมือนกับว่าเรื่องพวกนั้นทำอะไรกับฉันไม่ได้ เหมือนกับว่ามันก็แค่สิ่งที่อีกไม่นานก็จะดีขึ้น และบาดแผลเหล่านั้นก็จะหายไป

แต่หลังจากผ่านไปได้หนึ่งอาทิตย์ ฉันก็พังทลาย

ร้องไห้เหมือนโลกทั้งใบมันถล่มลงมา ฉันโทรหาพี่สาว...พี่สาวแสนดีที่รีบขับรถมาหาฉัน อยู่กับฉันที่แตกสลาย คอยดูแล คอยปลอบใจ คอยอยู่เคียงข้าง

มันทำให้ฉันได้รู้ว่าโลกใบนี้ของฉันคงมีแค่พี่สาวคนเดียวที่จะอยู่ตรงนี้ จะไม่หันหลังหนีฉันไปไหน

พี่คอยช่วยฉันให้กลับมายืนอีกครั้ง คอยประคองให้ฉันเดินต่อไปข้างหน้า

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังเลือกที่จะเดินตกหลุมเดิมซ้ำๆ เหมือนกับแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟกองเดิมทังที่เกือบเคยถูกมันเผ่าทั้งเป็น... ตัวฉันที่โง่งมไม่สนใจในความผิดบาป ไม่สนใจในคนที่อยู่เคียงข้าง ไม่สนใจว่าในตอนนี้ตัวเองหรือตัวของเขาจะมีใครคนอื่นที่ยืนเคียงกันอยู่แล้วเสียด้วยซ้ำ

ฉันยังคงเลือกที่จะปล่อยให้ตัวเองจมลงไปในบ่อน้ำที่ลึกยิ่งกว่าเก่าเพียงเพราะแค่ความสุขชั่วคราว

เหมือนกับความหวานที่ติดบนปายลิ้น ซักวันมันก็จะหายไป แต่เพราะอย่างนั้นถึงยิ่งโหหยหาปานจะขาดใจ

จนรู้สึกว่าต่อให้ครั้งนี้ต้องพังทลายอีกครั้ง...ฉันก็ยินยอม