[YK] [00] 夢

 คนเราทุกคนต่างก็มีความฝัน..

ฝันที่ดี ฝันที่ร้าย... ฝัน...ว่าซักวันอนาคตของตนจะเป็นเช่นไร

ตัวของฉันเองก็มีความฝัน

อนาคตของฉัน ฉันจะเป็นนักเบสบอลที่เก่งกาจ ฉันจะเป็นแบตเตอร์* คอยตีลูกกลมๆสีขาวพวกนั้นให้ลอยไปไกลแสนไกล

ฉัน...ฝันว่าซักวันจะไปอยู่ที่สนามโคชิเอ็ง

จะทำโฮมรัน

จะ....ขึ้นไปบนสนามเดียวกับพี่ชาย หากไม่ใช่ทีมเดียวกัน ก็ขอที่จะอยู่ทีมตรงข้าม เพื่อที่จะแสดงให้พี่เห็นว่าตัวของฉันก้าวหน้าใสขนาดไหน

ในเมื่อพี่ชายเป็นพิทเชอร์** ฉันก็จะเป็นคนคอยตีลูกนั้น

จะทำแต้มให้ได้...

นั่นคือความฝันของฉัน

...

ความฝันที่เมื่อครั้งหนึ่งในชีวิต ฉันก็ 'เคย' ที่จะฝัน

..

แต่ในตอนนี้ มันไม่อาจจะเป็นจริงได้อีกแล้ว

เพราะว่าพี่ชาย 'ทิ้ง' ความฝันนั่นไป

เพราะอย่างนั้นฉันจึงต้อง 'ทิ้ง' ความฝันของตัวเองด้วย

มันก็ไม่ใช่ว่าพวกเราอยากที่จะ 'ทิ้ง' หรือต้องการที่จะ 'ทิ้ง' 

พวกเราจำเป็นต้องบังคับตัวเองให้ 'ทิ้ง' มันต่างหาก

อาจจะเพราะไม่เข้มแข็งพอ ไม่หนักแน่นพอ

หรืออาจจะเพราะว่า...พวกเรามี 'เวลา' ที่ 'ไม่มากพอ'

เพราะว่าเรื่องนั้นมัน 'ไม่ได้สำคัญ' ขนาดนั้น

และเพราะว่ามีเรื่องอื่นที่ 'สำคัญ' มากกว่า

เพราะอย่างนั้น...

พี่ชายจึงได้วางถุงมือที่ได้เป็นของขวัญวันเกิดลง แล้วเอามันใส่ไว้ในกล่องลึก

ส่วนตัวฉันก็ต้องวางไม้เบสบอลที่เก็บเงินค่าขนมซื้อไว้ลง

และสุดท้ายก็ขายมันไป...

เพื่อสิ่งที่ 'สำคัญ' มากกว่า

เพื่อสิ่งที่ 'จำเป็น' มากกว่า

และเพราะว่าฉันยังไม่ใช่ผู้ใหญ่...ไม่ว่าจะพยายามยังไงมันก็ไม่เคยมากพอ

และเพราะว่าพี่ชายเดินจากออกไป เดินหนีออกไป... ไปทำหน้าที่ของ 'ลูกชายคนโตของครอบครัว'

ฉันที่ถูกทิ้งเอาไว้ ถึงต้องทำหน้าที่ของ 'ลูกชายคนรอง'

ต้อง 'พยายาม' เป็นผู้ใหญ่แทนพ่อกับพี่ที่ไม่อยู่บ้าน

ต้อง ‘พยายาม’ เป็นผู้ใหญ่เพื่อให้น้องทั้งสองคนเห็นว่าฉันพึ่งพาได้

ต้อง ‘พยายาม’ เพื่อชดเชยในส่วนของแม่

…

ฉันต้องพยายามมากกว่านี้ เพื่อให้ ‘ตัวเอง’ ยอมรับ

ฉัน....

'ต้อง' เป็นพี่ชาย 'ที่ดี'

'ต้อง' เป็นแบบอย่าง 'ที่ดี'

‘ต้อง’ มอบ ‘เวลา’ ทั้งหมดที่มีให้กับ 'น้องสาว' ทั้งสองคน

เพราะว่าแม่ 'ใช้การไม่ได้'

เพราะว่าฉันคือ 'คนเดียวที่อยู่บ้าน'

เพราะอย่างนั้น...ฉันต้องทำตัวให้ดี ต้องเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ ต้องรับผิดชอบ ต้องจริงจังให้มากขึ้น

เพราะอย่างนั้น....ฉันถึง...

ได้คิดว่าหายฝึกซ้อม หากพยายาม…..

...............

....

คนเราทุกคนต่างก็มีความฝัน..

ฝันที่ดี ฝันที่ร้าย... ฝัน...ว่าซักวันอนาคตของตนจะเป็นเช่นไร

ตัวของฉันเองก็ 'เคย' มีความฝัน

อนาคตของฉัน ฉันจะเป็นนักเบสบอลที่เก่งกาจ ฉันจะเป็นแบตเตอร์* คอยตีลูกกลมๆสีขาวพวกนั้นให้ลอยไปไกลแสนไกล

ฉัน...'เคย' ฝันว่าซักวันจะไปอยู่ที่สนามโคชิเอ็ง

จะทำโฮมรัน

จะ....ขึ้นไปบนสนามเดียวกับพี่ชาย หากไม่ใช่ทีมเดียวกัน ก็ขอที่จะอยู่ทีมตรงข้าม เพื่อที่จะแสดงให้พี่เห็นว่าตัวของฉันก้าวหน้าใสขนาดไหน

ในเมื่อพี่ชายเป็นเอซ** ฉันก็จะเป็นคนคอยตีลูกนั้น

จะทำแต้มให้ได้...

นั่นคือ 'อดีต' ของความฝันของฉัน

...

ความฝันที่เมื่อครั้งหนึ่งในชีวิต ฉันก็ 'เคย' ที่จะฝัน

ความฝันนั้นของฉัน...

ที่ฉัน 'จำเป็น' ต้องโยนมันทิ้งไป

---------------------------------------------------------

พิทเชอร์ (pitcher) : ทำหน้าที่ขว้างลูกให้แคชเชอร์รับ โดยด้านหน้าของแคชเชอร์จะมีแบตเตอร์ของฝ่ายรุกอยู่ จึงต้องพยายามขว้างไม่ให้แบตเตอร์ตีได้ 

แบตเตอร์ (batter) : คนตีลูก

[XMANG] 01. You are my sunshine

you were my sunshine..


"ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเชลซีก็ไม่ต้องตาย!!"

เสียงกรีดร้องและด่าทอของหญิงสาววัยตรงหน้านั้นราวกับจะขาดใจ เธอคว้าของใกล้ตัวที่สุดปาใส่ชายหนุ่มในชุดไว้ทุกข์ที่ไม่ได้ขยับหลบแต่อย่างใด


....my only sunshine..


โลเวลล์เพียงแค่หลุบตาลง รับฟังเสียงกรีดร้องราวจะขาดใจของหญิงที่ครั้งหนึ่งนั้นเต็มไปด้วยอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แต่ในตอนนี้เธอกลับทรุดลงซบโลงไม้สีดำด้วยหัวใจที่แหลกสลาย ขอบตาแดงก่ำนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเกรี้ยวกราด ราวกับเปลวไฟที่โหมกระหน่ำที่ดูไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง

และเมื่อเห็นว่าชายที่เธอต่อว่าไม่ได้ขยับไปไหน เธอก็พุ่งเข้าหา ตบใบหน้าของเขา ท่าทอและทุบตี

"เพราะคุณ..! เพราะคุณ!!! คุณฆ่าเธอ -- คุณฆ่าลูกของฉัน!!"

"ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเป็นมิวแทนท์..ลูกของฉันก็คงไม่ต้องตาย!!!"


.......you made me happy..


"ไม่ตาย...ได้ยินไหม!!"


โลเวลล์ปล่อยให้เธอทำตามที่เธอต้องการโดยไม่ปริปากพูดจา เขาไม่ได้ลงมืออะไรกับเธอเลยแม้หัวใจของเขาเองก็แหลกสลายไม่แพ้กัน

เขาเพียงแค่ยืนอยู่อย่างนั้น มองร่างในชุดดำของหญิงสาวที่ทรุดลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น เธอทุบขาของเขาอีกครั้งและอีกครั้ง ออกคำสั่งให้เขาคืนลูกให้กับเธอ ด่าทอว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างเป็นความผิดของเขา

...


เพราะเป็นมิวแทนท์จึงให้กำเนิดลูกที่เป็นมิวแทนท์

เพราะเป็นมิวแทนท์จึงถูกริบพลัง...


...when skies were gray.......


เพราะยังเป็นเพียงแค่เด็ก...

...เชลซีจึงไม่อาจประคองชีวิตต่อไปให้หากขาดซึ่งพลัง


...


...now you'll never know dear....


เสียงบางสิ่งแตกกระจาย

เลือดสีสดไหลลงมาจากศีรษะปะปนไปกับน้ำตาของเขาที่ไหลมาจนถึงปลายคาง

เขาถูกไล่ออกจากงานศพของลูกสาวตัวเอง ถูกด่าทอว่าเป็นฆาตกรเพียงเพราะเธอต้องการที่จะโยนความโกรธแค้นทั้งหมดไปที่ใครซักคน และได้เลือกเอาตัวของเขาที่ทำให้ลูกของเธอแตกต่างจากมนุษย์ธรรมดา

คนหนึ่งตาย อีกคนร่างกายอ่อนแอจนต้องอยู่เพียงแค่โรงพยาบาล

เหตุการณ์ M-day นั้นแม้ไม่ได้พรากพลังไปจากเขา แต่ก็ทำลายทั้งความสุขและครอบครัว

พรากทั้งลูกสาวและภรรยา


...how much i loved you..


ทั้งเสียงหัวเราะ และฤดูใบไม้ผลิ

...จนเหลือเพียงแค่ความทรงจำ


...


"มั่นใจแล้วเหรอโลเวลล์"

"แบบนี้แหละ ดีแล้ว"

เขาลูบเรือนผมของภรรยาที่นอนหลับอยู่ข้างลูกสาวตัวน้อย โชคยังดีที่พลังของเธอหายไปแต่ยังคงชีวิตไว้ได้ต่างจากฝาแฝดของเธอ

โลเวลล์ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของทั้งสองอย่างแผ่วเบาราวกลับกลัวว่าจะทำให้พวกเธอลืมตาตื่นขึ้นจากความฝันโดยมีเสียงถอนหายใจของรัสเซลดังมาให้ได้ยิน

"จากนี้ไปพอสองคนนี้ฟื้นขึ้นมา พวกเขาจะลืมเรื่องการตายของเชลซี" รัสเซลพูด เสียงของเขาแผ่วราวเสียงกระซิบ "จะจำเพียงแค่พวกนายหย่ากัน และเชลซีที่พลังไม่ได้โดนริบไปอยู่กับนาย..."


...why did you take....


"ขอบคุณ" คนพูดลุกขึ้นจากเตียง เขามองข้าวของของเซลซีในกล่องกระดาษ ก่อนจะหยิบสมุดภาพรวมสัตว์โลกน่ารักที่ลูกสาวของเขาชอบนักหนาขึ้นมาเปิดผ่าน แล้วหยิบตุ๊กตาแพนด้าแดงขนาดไม่ใหญ่นักยัดใส่กล่องไป

"จากนี้ถ้าสองคนนี้อยากเจอเชลซีขึ้นมา... น่าจะปลอมตัวเป็นเชลซีมาหาพวกเขาตลอดเลยเหรอ? โลเวลล์....เรื่องนั้นฉันว่ามันไม่--"

"ภรรยาของฉันน่ะ..." เจ้าของชื่อขัดขึ้น เขาปิดสมุดภาพ "ก้าวข้ามความเจ็บปวดนั้นไม่ได้หรอก ...เธอจะตรอมใจ เพราะอย่างนั้นแบบนี้น่ะดีแล้ว"

"...ดีแล้ว...."



....my sunshine away.....