------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันมองถุงที่ได้รับมาอย่างชั่งใจ..จะเอายังไงดีนะ...ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแย่จริงๆค่ะ เพราะฉันรู้ว่าสิ่งที่ออกมาต้องเป็นพวกพี่ๆแน่ๆ.. เพราะฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือพวกพี่ๆค่ะ แต่ถ้าไม่ทำก็จะไม่ได้คะแนนนี่สิค่ะ
ยิ่งคิดสมองฉันก็เริ่มไม่แล่น ฉันรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังราวกับว่าสิ่งที่เรียกออกมาจะสามารถทำให้ฉันตายทั้งเป็น.. ฉันรู้ว่าตัวฉันอาจจะคิดมาจนเกินไป แต่หากพูดถึงจิตใต้สำนึก ฉันก็มักนึกถึงแต่เรื่องที่ฉันกลัว...
.....ไม่นะ...มันต้องไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น.... ฉันรู้สึกได้ถึงมือที่เย็นเฉียบของตัวเอง
พี่ค่ะ...หนูไม่ได้ตั้งใจนะค่ะ....
...เพราะหนูเองก็ไม่ได้อยากให้จิตใต้สำนึกของหนูเป็นพวกพี่ๆหรอกนะค่ะ......
หลังจากนั่งมองถุงในมือมาพักใหญ่ ฉันก็รวบรวมความกล้า สูดหายใจลึกๆและยกคทาขึ้น..
“ไลเดน มือเธอสั่นจังเลย ไม่เป็นไรนะ..” เสียงที่ยิ่งทำให้มือฉันเย็นเฉียบเป็นของรูมเมทฉันเองค่ะ.. ฉ..ฉันรู้ว่ามือของฉันสั่น แต่ว่า...แต่ว่า.... อย่าทักฉันได้ไหมค่ะ!
ฉันค่อยๆหันไปมองเพื่อนร่วมห้องทั้งสองที่นั่งให้กำลังใจฉัน.. ดีใจนะค่ะ... แต่ว่า แต่ว่าถ้าออกมาเป็นพี่ๆจริงๆละ ไม่นะ แบบนั้นเพื่อนๆขอฉันต้องแย่แน่ๆเลยค่ะ.. ฉันจะทำยังไงดี...
...ถึงจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ในหลายๆเรื่องก็เถอะนะ.....
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ดวงตาสีฟ้าใสจ้องอย่างหวาดหวั่นไปที่ผงซึ่งถูกแบ่งส่วนเป็นสาม หญิงสาวถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนดึงเส้นผมสีทองสลวยองตนออกมา ไลเดนเม้มปาก..
....จะทำยังไงดี...
ยิ่งคิดมากก็ยิ่งวิตกมาก...มากจนตัวเองชักรู้สึกว่าวิตกจริตจนเกินไป...
แต่จะไม่ให้ระแวงกับพี่ชายที่จับเธอมัดกับที่นอนแล้วให้ม้าเดินลากไปเรื่อยๆ กับเอาเธอไปแขวนบนต้นไม้จนข้ามวันมันก็คงทำไม่ได้...
..แล้ว.. แล้วฉันจะคิดเรื่องนั้นทำไมค่ะเนี่ย...!...
“ไลเดน” ไลริก้ามองตาแป๋ว ในขณะที่ฟีลก็มองอย่างให้กำลังใจ..
“ฉัน..ฉันจะพยายามค่ะ..”
....อา.....ตอบออกไปได้น่าเศร้าสิ้นดี....
คทาไม้ในมือถูกกำแน่นขณะพยายามรวบรวมสมาธิอีกครั้ง เธอโบกไม้เบาๆก่อนที่สติจะเริ่มกระเจิงไปมากกว่านี้ แต่สิ่งที่ร่วงลงมากลับเป็น.....
“ว๊าย.......!!!”
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อธนูสองดอกร่วงลงมาจากที่ไหนซักแห่งด้วยความเร็วราวกับเพิ่งปล่อยออกจากคันศร มันปักอยู่ด้านหน้าไม่ห่างนัก แต่ก็แรงจนหัวธนูปักลงไปบนพื้นจนเกือบมิด.. ถ้าเมื่อครู่เธอเยื้องตัวออกมาอีกนิด....
...คิดแล้วยิ่งทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนหนักกว่าเดิมจนรู้สึกแย่.....
“ไม่เป็นไรนะไลเดน” ไลริก้ากระโดดเข้ามาหาเพื่อนสาวที่ส่ายหน้าสั่นๆ ในขณะที่ฟีลดึงธนูทั้งสองดอกขึ้นจากพื้น ไลริก้าตาวาววับ “น...นี่มัน *[]* ...จดหมายรักย้อนยุค!?”
...คิดว่าไม่ใช่นะ....
สองรูมเมทมองหญิงสาวหัวชมพูที่กระโดดดึ๋งๆเข้ามาหยิบลูกธนูนั่นไปดูเล่นด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถสื่อออกมาเป็นคำพูดได้..
เธออ่านข้อความโย้เย้ที่ถูกเขียนตรงตัวก้านด้วยหินดำที่เหมือนจะพยายามบรรจงเขียน แต่เพราะตัวก้านค่อนข้างเล็ก ส่วนที่เป็นตัวหนังสือบางตัวจึงค่อนข้างโย้เย้ แต่ก็ใช่ว่าจะอ่านไม่ออก
“Sylvester Eriga Ximenes กับ.. Lantern Zachary Ximenes..” ดวงหน้าหวานเอียงคอ ก่อนจะหันไปมองผู้อัญเชิญ “นามสกุลเดียวกับไลเดนเลยนี่นา!!”
ซิลเวสเตอร์ เอริเก้ ซิเมเนส.... กับ แลนเทิร์น ซาชารี่ ซิเมเนส...
ไลเดนขยับตัว ขอธนูมาจากไลริก้า.. และนั่นทำให้เธอได้เห็นเลือดสีแดงสดที่หัวธนู ดวงตาสีท้องฟ้ามองปลายคมกริบที่ยังสะท้อนแสงวาววับอย่างไม่เข้าใจ.. ภาพของพี่ชายสองคนที่มักเด่นชัด บัดนี้กับดูลางเลือนเหมือนกลุ่มควัน
“อย่ามายุ่งนะไอ้ตัวเกะกะ!!!”
เพียงแวบเดียวที่เหมือนจะนึกออก...แต่ก็ไม่..ยังไม่ครบ..
แต่เพราะความรู้สึกนั้นทำให้เธอเลือกที่จะลองใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้เธอจะตั้งสมาธิให้ดี...เธอพยายามจะคิด แต่ใจกลับวอกแวกอยู่ดี...ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกอยากจะทำต่อ...
“พวกเราไม่เห็นจะอยากได้เลย.. น้องสาวบ้าบออะไรนั่นน่ะ!!”
ทั้งๆที่....
ไลเดนก้มลงหยิบผ้าพันแผลที่เต็มไปด้วยเลือดบนพื้น... ปกติแล้วเธอไม่ใช่คนเก่งเวทย์..ดาบก็ไม่เอาไหน จะมีก็เพียงแค่ธนูที่ชนเผ่าเร่ร่อนอย่างเธอนั้นต้องใช้ให้เป็น.. เพราะอย่านั้น แค่ใช้พลังติดกันสองครั้งก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าที่ถ่าโถม แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ....
โดยไม่สนใจต่อคำห้ามปรามของเพื่อนสาวทั้งสอง หัวคทาก็สว่างเรื่ออีกครั้งก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับลงพร้อมร่างบางที่ทรุดลงไปกับพื้น
ฟีลตรงเข้าไปประคองคนที่ขยับตัวไม่ไหวเพราะใช้พลังจนเกินตัว ในขณะที่ไลริก้าก้มลงหยิบตุ๊กตาผ้าสามตัวบนพื้นห้อง.. ดวงตาสีทองมองตุ๊กตาผ้าปุปะเก่าๆที่ดูไร้ราคาก่อนจะสะดุดตากับลายปักที่ปักเป็นชื่อเอาไว้ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยถามอะไร ไลเดนก็ผลอยหลับไปเป็นที่เรียบร้อย เดือดร้อนให้ทั้งสองต้องช่วยกันพยุงร่างที่เหนื่อยจนหลับกลับขึ้นไปวางบนเตียงนุ่ม
ตุ๊กตา ผ้าพันแผล และธนู ถูกวางลงบนโต๊ะก่อนไฟในห้องนอนจะดับลง..
. . . . . . . . .
. . . . . . .
. . . . .
. .
.
.
“พวกเราไม่เห็นจะอยากได้เลย..น้องสาวอะไรนั่นน่ะ!!”
เสียงตะโกนประสานดังขึ้นในกระโจมใหญ่จากเด็กหนุ่มสองคนที่ยืนกอดอกอย่างหงุดหงิด ดวงตาสีฟ้าสด และแดงทับทิมนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ยัยเด็กนั่นน่ะเรื่องมากจะตาย ตัวก็เล็กยังจะมาขอตามไปด้วยอีก แบบนั้นน่ะไม่เอาด้วยหรอกนะครับ มันน่ารำคาญ”
“ใช่ๆ..อย่างที่เอริเก้พูดนั่นแหละ แถมยังขี้แยอีก พวกเราจะไปล่าสัตว์ทีนึงทำตัวเกะกะชะมัดเลย”
แลนเทิร์นเอ่ยเห็นด้วยกับพี่ชายคนโต เด็กหนุ่มทั้งสองมีน้องสาวที่ห่างกันเกือบห้าปีก็แย่พออยู่แล้ว ยังต้องโดนคนเป็นแม่สั่งให้ช่วยดูแลน้องสาวอีก.. พวกเขาสองคนอายุสิบห้าและสิบหก อยู่ในวัยที่บ้าพอจะทำเรื่องต่างๆด้วยตัวเอง ทั้งปั่นหัวผู้คน ล่าสัตว์ และสำรวจทุ่งกว้าง ชีวิตอยู่ในวัยที่ต้องการสำรวจและต่อสู้ อยู่ในวัยที่ไร้กฏเกณฑ์ใดๆ
แต่แล้วราวกับฟ้าผ่า..
หญิงสาวผู้เป็นมารดา ต้องมาสั่งให้พวกเขาดูแลน้องสาววัยสิบปีที่พวกตนไม่เคยคิดว่าต้องโดนโยนภาระใส่ แน่นอนว่าผู้เป้นแม่จัดการโอนสิทธิ์ทุกอย่างในการดูแลให้พวกเขาทั้งสองโดยที่เธอจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวใดทั้งสิ้น....แค่คิดก็เครียดแล้วจริงๆ
และเพราะไลเดนในตอนนั้นเป็นเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อายุขนาดนี่ พวกเขาจึงไม่สามารถผลักไสเธอให้ออกไปจากชีวิตโดยการโยนไปให้คนอื่นเลี้ยงดูได้เลย....และนั่นยิ่งทำให้พวกเขาอึดอัด
“ก็เพราะพวกลูกไม่เคยสนใจน้องสาวเลยไม่ใช่เหรอ” เซฟีน่าผู้เป็นมารดาปักผ้าเงียบๆต่อไปโดยไม่สนใจคำท้วงของลูกชายทั้งสอง “แม่ก็แค่อยากให้พวกลูกสนิทกับน้องก็เท่านั้น.. ทาเลียเป็นน้องของพวกลูกนะ ซาช่า..เอริ..”
“แม่อย่าเรียกชื่อย่อได้ไหม...” แลนเทิร์นเบ้ปาก ไม่ต่างอะไรจากซิลเวสเตอร์ที่ถอนใจยาว..
เพราะสำหรับเผ่าแล้ว ชื่อกลางนั้นเป็นชื่อจริงๆที่จะสงวนให้คนพิเศษที่สุดและคนในครอบครัวเรียกได้เท่านั้น พวกเขาทุกคนเลยต้องมีชื่อกลางไว้ แต่การที่ทั้งสองค่อนข้างรับไม่ได้นิดๆ คือการที่คนเป็นแม่เรียกชื่อย่อจนเหมือนผู้หญิงแบบนี้...
“จะยังไงก็ช่างเถอะครับ..” ซิลเวสเตอร์ขัดขึ้นก่อนที่เรื่องจะเริ่มออกนอกประเด็น “พวกเราขอคืน พวกเราไม่อยากดูแลทาเลีย”
“ผมก็ไม่” แลนเทิร์นยักไหล่ “ผมกับเอริเก้น่ะ..”
“ไม่อยากได้น้องสาวมาตั้งแต่ต้นด้วยซ้ำ”
ตุบ..!
ดวงหน้าคมของสองหนุ่มหันขวับไปตามเสีย..ที่หน้ากระโจมนั้นร่างเล็กๆในชุดประจำเผ่ายืนนิ่งด้วยใบหน้าเหมือนจะร้องไห้ บนพื้นมีตุ๊กตาผ้าสองตัวที่เพิ่งเย็นเสร็จนอนนิ่ง
“.....ขอโทษค่ะ...” เสียงสั่นๆเอ่ยทั้งที่ไม่รู้ว่าจะพูดออกไปทำไม ก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้น.....
“เห็นไหม อะไรๆก็วิ่งหนี อะไรๆก็ร้องไห้” แลนเทิร์นบ่น เขาส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
ซิลเวสเตอร์ถอนใจ “อ่อนแอเจ้าน้ำตาแบบนั้นน่ะ ปล่อยไปเถอะ”
ดวงตาสองคู่เหลือบสบตากันเงียบๆ ก่อนจะถอนใจยาว แลนเทิร์นก้มลงเก็บตุ๊กตาผ้าที่ปักเป็นรูปพวกตน โยนให้พี่ชายคนโตไปให้มารดาที่มองเด็กทั้งสองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร...
“เป็นเด็กที่น่ารำคาญจริงๆ..”
“เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากได้น้องสาว”
......ปล่อยไปเถอะ................เนอะ...?
ฮึก...อึก...ฮึก.....
เสียงสะอื้นเล็กๆของเด็กตัวน้อยๆที่เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย แต่กว่าจะรู้สึกตัวก็หลงมาที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ รอบตัวไม่มีใคร เป็นทุ่งหญ้าที่สู้จนมิดหัว...เพราะวิ่งหนีออกมาแบบไม่ดูทาง สุดท้ายก็หลงมาที่ไหนก็ไม่อาจรู้ได้...
“...ที่นี่...ที่ไหนกันน่ะ” มองซ้ายขวาก็เจอแต่หญ้าที่สูงจนมองไม่เห็นทางที่มา แต่พอคิดว่าควรจะต้องรีบกลับก็สายเกินไป เมื่อก้าวขาของตนนั้นเหยียบลงบนขอบผาที่ถูกปกคลุมด้วยหญ้าจนมองไม่เห็น..
“เอ๊ะ....ว๊าย..!”
......ส่งผลให้ร่างเล็กๆกลิ้งตกลงจากเนินเตี๊ยๆเข้าไปในชายป่าด้านล่างอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เจ็บ...เจ็บ...ฮึก..” ไลเดนพยายามปาดน้ำตาที่อาบหน้า แผลถลอกเต็มตัวจากการไหลกลิ้งลงมาแสบไปหมด และยิ่งพอมองรอบๆก็เจอต้นไม้ที่ไม่เคยพบมาก่อน พอหันหลังมองกลับเพราะคิดจะปีนขึ้นไป ทางที่มาก็สูงเกินกว่าเด็กสิบขวบคนนึงจะกลับขึ้นไปได้..
“ช...ช่วยด้วย..! แม่ค่ะ..!” ไลเดนร้องเรียกเสียงสั่นเครือ “พี่...ค่ะ...!!”
...แม้แต่เสียงร้องยังไปไม่ถึงเลยเหรอ....
จากที่เอาแต่นั่งร้องไห้ เด็กน้อยก็ลุกขึ้นมาและพยายามหาทางออกจากป่า...อีกไม่นานฟ้าก็คงมืด ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนั้นมันจะยิ่งอันตราย...ยิ่งอยู่ในป่าประหลาดแบบนี้ การเอาแต่นั่งร้องไห้มันดูช่วยอะไรไม่ได้เลย เพราะแบบนั้นเธอต้องเข้มแข็งละหาทางออกไปจาก..
ที่นี่............
ไลเดนยืนค้าง ดวงตาเบิกกว้างขึ้นกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าหลังจากเดินมาพักใหญ่
เธอเห็นดอกไม้.....ดอกไม้สีแดงสดที่สูงใหญ่...กำลัง..............กลืนกวางลงไปทั้งตัว
แต่ยังไม่ทันจะหมุนตัวหันหลังเดินไปอีกทางและทำเหมือนว่าตนนั้นตาฝาด เสียงโครมครามก็ดังขึ้นเรียกความสนใจแบบเด็กๆให้เธอยืนมอง ดอกไม้ปีศาจถูกกระชากขาดเป็นชิ้นๆ กวางที่ถูกกลืนกินโดนย่อยจนเละไปกว่าครึ่ง และตรงหน้า....คือหมียักษ์ที่สูงเกือบสามเมตร ฟันคมกริบนั้นเยิ้มไปด้วยน้ำลายและเลือด.... มันกำลังถลึงตามองเธออย่างหิวกระหาย
จากความรู้ที่ผ่านมา...สิ่งมีชีวิตตรงหน้าของเธอคือหมียักษ์ที่กำลังหิวจัด และมันกำลังเห็นเธอเป็นอาหาร...
แฮ่ก...แฮ่ก.....
วิ่ง...วันนี้เธอวิ่งมาเท่าไหร่กันนะ.....
ไลเดนถามตัวเองอย่างนั้นตอนที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต... และสุดท้ายมันก็จบลงกับการโทษตัวเองที่เสียใจจนวิ่งหนีออกมาจากกระโจมแบบนั้น...เธอผิดเอง ผิด....
“ผมกับเอริเก้น่ะ ไม่อยากได้น้องสาวมาตั้งแต่ต้นด้วยซ้ำ”
คำๆนั้นยังดังก้องอยู่ในหัว...มันทำให้ขอบตาที่แดงกำเริ่มร้อนขึ้นอีกครั้ง..แต่ยังไม่มีอะไรไหลออกมา นอกจากหัวใจที่ถูกบีบรัดมากขึ้น ความจริงแล้วถ้าเธอหายไปอาจจะดีกว่า แต่เธอยังไม่อยากตาย....ไม่อยากตาย...!!
“พี่ค่ะ...พี่ช่วยด้วย!” ตะโกนร้องออกมาทั้งที่รู้ว่าสองคนนั้นคงไม่มีทางมาแน่ๆ..
“พี่ซาช่า..! พี่เอริ..! ช่วย...ช่วยหนูด้วย!!!” แต่ก็ยังอยากจะเชื่อ.....จะเชื่อว่าพี่ชายจะต้องมา...
แต่จะหาเธอเจอได้ยังไง.....
ความหวังของเธอเกือบจะวูบดับ...
ฟ้าเริ่มมืด และเธอก็เหนื่อยจนวิ่งไม่ไหว ต้องล้มลุกคลุกคลาน โดนกิ่งไม้เกี่ยวเป็นทางยาว และเกือบโดนจับกินตั้งไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็ต้องขอบคุณที่สวรรค์สร้างให้เธอนั้นโตช้า เพราแบบนั้นตัวที่เล็กและผอมบางจึงหลบหนีผ่านที่แคบๆได้อย่างสบายๆ ต่างจากเจ้าหมีใหญ่ที่สูงใหญ่เทอะทะ..แต่กลับมีแรงพอจะโค่นต้นไม้ทั้งต้น
แต่ถ้าโดนตะปบทีเดียว เธอคิดว่าตัวเธอคงขาดออกเป็นชิ้นๆ และนั่นช่างไม่ใช่จุดจบที่ไม่สวยเอาซะเลย ไลเดนอยากจะร้องดังๆ เธอไม่ควรออกมาเลย...ไม่ควรเลยจริงๆ..
...ตันแล้ว...
ใช่....ไม่มีทางไปต่ออีกแล้วหลังจากที่ตรงหน้าเธอนั้นเป็นผาหินสูงขึ้นไป มันทำตัวเหมือนกำแพงที่ตีกรอบล้อมตัวเธอเอาไว้จนหาทางหนีไม่ได้.. เจ้าหมียักษ์เมื่อเห็นว่าเหยื่อลงไปนั่งทรุดกับพื้นอย่างหมดหวัง มันก็ค่อยๆตรงเข้ามาอย่างเชื่องช้าราวกับกำลังเล่นสนุก ต่างจากเหยื่อที่นั่งน้ำตาอาบน้ำด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“....พี่ค่ะ......ช่วยด้วย…………”
หลุดคำสุดท้ายออกมาอย่างหวาดกลัว.. เด็กหญิงถีบตัวเองจนแนบไปกับกำแพงหินและพยายามทำตัวให้เล็กที่สุด เธอปิดตาแน่นเมื่อเจ้าหมียักษ์ย่อตัวลงมา..เตรียมใจไว้แล้วว่ายังไงก็คงตายแน่ๆ
แต่แล้วมันก็กรีดร้อง คำรามก้องอย่างเจ็บปวดเมื่อคมจากดาบชั้นดีเจาะลงมาจากด้านหลัง หมียักษ์เหวี่ยงตัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง พยายามสะบัดร่างที่บิดดาบและกดลึกลงไปในตัวมัน กรงเล็บกวาดไปทั่วด้วยความเจ็บปวด ตวัดห่างจากศีรษะไลเดนไปนิดเดียว..
ผาหินเหนือหัวเธอถูกขูดออกง่ายๆเหมือนดินน้ำมันด้วยกรงเล็บใหญ่... ไลเดนกลืนน้ำลาย...
“พี่เอริ...!!” เธอร้องหลังเห็นผู้ที่ช่วยเธอไว้โดนเหวี่ยงลงไปกลิ้งอยู่กับพื้น แต่ซิลเวสเตอร์ยังไม่มีเวลาจะมาสนใจ เขากลิ้งหลบกรงเล็บที่ฟาดเข้ามาไม่ยั้งอย่างทุลักทุเล ด้วยเพราะร่างกายระบมจากการกะรแทกพื้นโครมใหญ่เมื่อครู่
“เอริเก้..ก้ม!”
สิ้นเสียงคำสั่ง ธนูยาวก็พุ่งแหวกอากาศไปปักตามร่างใหญ่ยักษ์จากมือของแลนเทิร์นที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก ในขณะที่ซิลเวสเตอร์รีบวิ่งเข้ามา อุ้มไลเดนออกจากจุดอับ.. เขาโยนเธอไปหลังต้นไม้ ก่อนจะกลิ้งหลบฝ่ามือที่ฟาดลงมาอีกครั้ง
“จุดอ่อนตรงหัว... ซาชารี่!”
“รู้แล้วนา....”
“งั้นก็ทำให้มันหยุดเดี่ยวนี้!!”
คนเป็นน้องชายกัดฟันกรอดกับคำสั่งที่เด็ดขาด เขาพุ่งตัวเข้าหามันอย่างไม่กลัวตาย เรียกเสียงกรี๊ดจากน้องสาวยามกรงเล็บฟาดเฉียดร่างผู้เป็นพี่ แต่นั่นแหละ...ที่เขายอมเสี่ยง..
"อย่าเข้ามายุ่งนะไอ้ตัวเกะกะ!!!"
ดาบเล่มหนาถูกดึงออกจากเอว มันตวัดตัดข้อพับของสัตวยักษ์บ้าเลือดด้วยแรงทั้งหมดที่มี แลนเทิร์นรีบพลิกตัวออกจากจุดนั้น เขาคว้ามือซิลเวสเตอร์ที่ช่วยกระชากเขาเต็มแรง.. เป็นเวลาเดียวกับที่หมียักษ์ล้มโครมลงไปอย่างหมดท่า..หากช้ากว่านั้นซักนิด...ร่างทั้งร่างคงโดนฝังอยู่ใต้ตัวมัน
เสียงคำรามดังก้องไปทั่วป่า สองพี่น้องเหยียดยิ้มอย่างสะใจ.. แต่ยังไม่ใช่เวลาที่พวกเขาจะพักในตอนนี้..มันยังไม่จบ...
ด้วยความเร็วที่มากกว่า สองร่างปราดเปรียวกระโจนขึ้นไปบนตัวที่เต็มไปด้วยขนหยาบกระด้าง ทั้งคู่กัดฟันทนความเจ็บปวด หยิบอาวุธประจำกายขึ้นมา หัวธนูเหล็กสะท้อนแสงจันทร์แวววาว
หนึ่งหน้าไม้ หนึ่งธนูยาวถูกจ่อลงบนศีรษะใหญ่ยักษ์..
“ได้เวลาตายแล้วไอ้สัตว์หน้าขน” ดวงตาสีฟ้าเย็นชาของซิลเวสเตอร์มองมันอย่างเหยียดหยาม
แลนเทิร์นยิ้มเหยียด เขาง้างคันธนูจนสุดแขน “คนที่จะทำให้ยัยตัวเล็กร้องไห้ได้ มันไม่ใช่แก”
“แต่เป็นพวกเราเท่านั้น!!”
หลังจากนั้นพวกเขาสามคนก็จำต้องนอนค้างอยู่ในป่าเพราะมืดเกินกว่าจะหาทางออกไปไหนได้ ซิลเวสเตอร์จัดการแล่เนื้อหมีมาทำอาหารเย็น ในขณะที่แลนเทิร์นจำต้องยอมอยู่นิ่ๆให้ไลเดนได้ทำแผล
“อย่าร้องได้ไหม... หนวกหูจริงๆเลย” คนเป็นพี่บ่นงึมงำ เขาถอนใจ
“แต่...แต่ว่า....” เสียงใสสั่นเครือ ไลเดนเม้มปาก พยายามกลั้นน้ำตา และทำแผลด้วยมือที่สั่นเทา “พี่ซาช่า..เจ็บ..”
“ก็เพราะเธอนั่นแหละ!” เขาโบ๊ยความผิด “วิ่งหนีไปแบบนั้น ดีนะไม่โดนจับกินไปก่อน” และคำพูดนั้นทำให้เด็กน้องสาวสะอึกและก้มหน้าเงียบ ก่อนจะเงยขึ้นมาใหม่เมื่อถูกดึงเข้าไปกอดแน่น
“นึกว่าจะเป็นอะไรไปแล้วซะอีก...”
น้ำเสียงที่อ่อนโยน..สัมผัสที่อบอุ่น....
เธอกอดแลนเทิร์นกลับแน่น และปล่อยโฮออกมาเต็มที่.. ความกลัวทั้งหมดที่สะสมถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่อายใครอีกแล้ว...
ซิลเวสเตอร์มองน้องสาว เขาถอนใจแล้วเดินเข้ามาลูบผมเธอแผ่วเบา ก่อนจะโดนรวบกอดไปอีกคน...
“นี่ยัยเตี๊ย มันเจ็บนะ...อย่ากดแผลสิ!” แลนเทิร์นโวยวาย แต่แล้วก็ต้องถอนใจเมื่อคนที่กอดพวกตนนั้นร้องไห้จนหลับไป แต่ผ่านเรื่องมาทั้งวัน ก็สมควรแล้วที่จะเหนื่อย เขาหันไปมองรอยยิ้มของพี่ชายผมม่วงที่มองมาอย่างเอ็นดูแล้วหลุดยิ้มตอบกลับไป
“น้องสาวอะไรนั่นไม่อยากได้เลยจริงๆ...ทั้งชอบสร้างปัญหา ทั้งขี้แย แล้วก็อ่อนแอซะขนาดนี้น่ะ”
“แต่เพราะแบบนั้นล่ะนะ.. ถ้าเราสองคนไม่ดูแล แล้วใครมันจะดู”
“..ยังไงคนดูมันก็มีกันแค่นี้นี่”
...ใครมันจะปกป้องยัยน้องสาวจอมขี้แยของพวกเรากันละ.......
.
.
.
.
.
.
.
.
ในคืนนั้นเจ้าของเรือนผมสีทองยาวนอนขดตัวอยู่บนเตียงด้วยรอยยิ้มบางๆที่ไร้กังวล.. รอยยิ้มบางๆที่มีความสุข... เธอรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่โอบกอดเธอไว้ และฉุดเธอให้จมลงในห้วงแห่งความฝันอันแสนอ่อนโยนอย่างช้าๆ
ในคืนนั้นเธอฝัน...เห็นทุ่งหญ้าและท้องฟ้าของบ้านเกิด พี่ชายขี้แกล้งสองคนที่ซ้อมธนูอย่างสนุกสนาน กับท่านแม่ที่ทำเพียงเฝ้าดูให้พวกเธอเติบโตขึ้นมา...
เธอได้ยินเสียงร้องเพลงที่แสนหวานจากบรรดาหญิงชายเผ่า กับเสียงเฮฮาจากบรรดาผู้ชายที่จับกลุ่มอยู่ไม่ไกลนัก...ทุกคนต่างมีรอยยิ้มและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ...พวกเขามีชีวิตชีวายิ่งกว่าที่ไหน
นั่นแหละคือความสุขที่สุดของเธอ...
บนโต๊ะไม้มีธนูเปื้อนเลือดสองดอก..ผ้าพันแผลที่ชุ่มเลือด...กับตุ๊กตาผ้าเก่าๆสามตัวที่ปักชื่อโย้เย้...
ตัวแรกมีผมสีม่วงกับลูกปัดสีฟ้าใช้แทนตา ตัวต่อมาผมสีทองกับลูกปัดสีแดง....และตัวสุดท้ายที่ดูบิดเบี้ยวที่สุด บ่งบอกถึงฝีมือในการทำที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรเลยแม้แต่น้อย...
เป็นตุ๊กตาผ้าผมสีทองที่มีตาสีฟ้าสดใส...ตุ๊กตาตัวเล็กๆที่บิดเบี้ยว แต่ประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆ...
มันปักคำสั้นๆตรงขอบกระโปรงบาง
From. Zacha & Eri…..
--------------------------------------------------------
[ยืนยันการบ้าน by รูมเมททั้งสอง]
---------------------------------------------------------------------------
......เสร็จ....ไปอีกหนึ่ง....../นอนตายอย่างสงบ
นี่น่ะนั่งแต่งวันนี้เชียวนะ เพราะงั้นพอมาอานทวนอีกทีคำผิดก็เพียบเลยล่ะครับ...นี่ก็พยายามแก้แล้วละครับ.../
....แล้วจะบอกเขาทำไม...
ตอนของไลเดน... ของที่จะเอาไปให้ ศจ. คือหมดนั่นเลยครับ /ฮา
นี่ก็พยายามแต่งเต็มที่ ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะครับ ส่วนอันนี้ของ
คานัน สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านนะครับ
ปล. ถ้ามีคำผิดใดก็ต้องขออภัย เพราะความเบลอส่วนตัวครับ... ; v ;
!!!
ชอบภาษาอาจารย์มากครับ ภาษาสวยมากก ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ โฮๆๆ
แบล็คน่ารักจริง //กุมหน้า ถ้าพี่น้องบ้านนี้จะน่ารักกันขนาดนี้......