entry นี้เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรม
R - 15 (?)
โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม..
แสงแดดยามเย็นทอประกาย อาบย้อมเมฆาขาวสะอาดตาเหนือแผ่นดินแห่งรัฐอิสระให้กลายเป็นสีแสด.. สีแดงราวกับถูกย้อมสีโลหิตดูติดตรึงจนยากจะลบเลือน หากแต่มันกลับดูแล้วมีชีวิตชีวา..ต่างจากฝืนฟ้ายามสายที่มีเพียงแค่เมฆขาว ที่ลอยคว้างบนท้องฟ้าสีครามอันเงียบเหงา..
แม้แต่หมู่วิหกเองก็ดูจะเริงร่าในยามนี้มากกว่ายามเที่ยงวันที่แสงแดดร้อน จนแทบจะแผดเผาทุกอย่างให้กลายเป็นจุล ถึงจะเป็นเพียงแค่ชั่วครู่ของยามนี้ที่พวกมันได้โผบินกลับรัง แต่มันก็ยังส่งเสียงร่ำร้องและถลาบินเล่นลมไปเรื่อยไม่ต่างจากเด็กตัวน้อย ที่หยอกล้อเล่นกันไปมา
หากแต่จุดหมายปลายทางก็ยังคงเป็นเช่นเดิม...คือรังนอน...
และหากมองให้ต่ำลงไป...
ชิงหลาง.. มาเฟียสังกัตกลุ่มแห่งเอเชีย.. ‘SanHeHui’ ..หรือกลุ่มมาเฟียแห่งจีนแผ่นดินใหญ่ เดินเคียงข้างมากับ เยมาน..ชายสัญชาติสเปนจากแก๊งค์เดียวกัน ผู้มีศักดิ์เป็นรุ่นพี่เงียบๆ ไม่แม้จะกล่าวพูดคุยหยอกล้อ แตกต่างจากสายอาชีพอื่นราวฟ้ากับดิน
เท้าที่ย่ำลงบนฟุตบาทของทั้งคู่นั้นแผ่วเบาหากแต่มั่นคง และเปี่ยมไปด้วยพลัง สมกับตำแหน่งของผู้ที่ทำงานอยู่ภายใต้เงามืดแห่งความเป็นจริง... “มาเฟีย”
ชิงหลางกวาดสายตาไปทั่ว มองไปรอบตัวที่ว่างเปล่าและร้างผู้คน...ก็แน่ละ พวกเขาย่อมต้องเลือกเส้นทางที่มีคนสันจรผ่านไปได้น้อยที่สุดอยู่แล้ว.. โดยเฉพาะหลังจากที่เพิ่งเสร็จภารกิจและกำลังจะกลับไปหาผู้เป็นนายเพื่อกล่าว รายงานถึงความเป็นไปทั้งหมดที่เกิดขึ้น..
ข้างกันนั้น ชายหนุ่มผิวแทนเองก็พลิกเปิดเอกสารในมือไปมาอย่างไม่รีบร้อน ทั้งที่ตนดูมันจบไปหลายรอบ แต่กระนั้นก็ยังคงพลิกมันไปมาอย่างใจเย็น ราวกับว่าตนนั้นไม่มีสิ่งใดจะทำ และของที่อยู่ในมือก็คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับการใช้ฆ่าเวลา
“เดินอ่านไปแบบนั้นเดี๋ยวก็ได้ไปชนกับใครเข้าหรอก” ชิงหลางหันไปเตือนผู้เป็นคู่หูในครั้งนี้ที่ทำเพียงแค่ผิวปากบางเบา เยมานเลิกคิ้วมองด้วยรอยยิ้ม “เป็นห่วงเหรอครับ?” เขาถามกลับไป แม้ดวงตาจะยังคงจับจ้องอยู่กับเอกสารไม่ไปไหน ไม่คิดจะเงยขึ้นมอง..
ไม่ทันขาดคำ..
ร่างสูงของเขาก็ได้ชนกับร่างหนึ่งที่เซจนแทบล้ม แต่รอยยิ้มบนดวงหน้าของเด็กหนุ่มในชุดกันหนาวสีส้มแมนดาลินที่นั้นกลับไม่ ได้หุบลง มีเพียงแค่หูฟังสีเขียวมิ้นต์เท่านั้นที่ลื่นไหลลงไปกอง..คล้องอยู่บนบ่าของ เด็กหนุ่มจากแรงกระแทกเมื่อครู่
เอกสารสามสี่แผ่นในมือของเยมานปลิวกระจัดกระจานจนเขาต้องรีบก้มลงเก็บก่อน ที่มันจะถูกลมพัดปลิวหายไปต่อหน้าต่อตา แม้เอกสารนี้จะไม่ได้สำคัญนักสำหรับเขา.. แต่ก็สำคัญสำหรับการรายงานผู้เป็นนาย
“ขอโทษครับ...อ่ะ...” คำที่เอ่ยกล่าวขอโทษอย่างสุภาพนั้นหยุดชะงักเมื่อตนได้มองร่างตรงหน้าชัด เต็มสองตา..ดวงตาสีฟ้าเหลื่อมเขียวเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อคนตรงหน้าที่ ตนเจอ.. คือบุคคลที่ตนไม่คิดต้องการจะพบเจอ
“ระวังหน่อยสิพี่ชาย.. เดินไม่ดูทางแบบนี้มันไม่ดีนะจ๊า~~” มาริค เอดี แซนเดีย ครี่ยิ้มสดใสขณะกล่าวเตือนคนตรงหน้า เขายิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย พลางดึงเฮทโฟนขึ้นมาสวมปิดหูของตนตามเดิม “เดินแบบนี้ ยัง...ไม่หายเจ็บแผลเหรอจ๊ะ~~~” เขาหัวเราะคิกคัก กับคำถามที่เหมือนกับการหยอกล้อ
ทุกการกระทำของทั้งคู่นั้นชิงหลางสังเกตุมองเหตุการณ์เหล่านั้นอยู่ห่างๆ ชายชาวจีนยังไม่คิดที่จะก้าวเข้าไปยุ่งในตอนนี้เมื่อเห็นว่าคนทั้งคู่อาจจะ เคยรู้จักกันมาก่อน..
แม้บรรยากาศจะไม่ค่อยสู้ดี แต่เขาควรเหรอที่จะเข้าไปขัด?
“หึ หึ..” เยมานหัวเราะในลำคอนิดๆ เขายกรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก มันแลดูสุขุม และนุ่มนวลขึ้นเมื่อเสียงของเขากล่าวตอบออกมา “..แค่ได้เห็นหน้าของคุณแล้ว มันก็เจ็บแปลบๆพิกลเลยละครับ”
...ที่แผลของผมน่ะนะ.....
แทนที่ควรจะแสดงอารมณ์อื่นอย่างเกรี๊ยวกราดหรือสะใจ มาริคกลับเอามือทั้งสองข้างแตะหน้าตัวเองราวกับว่าตนนั้นเป็นอิรสตรี ล้อเลียนอีกฝ่ายที่มองตรงมาอย่างไม่ถือสาหรือสนใจ
“แหม~ แบบนั้นก็แย่สิ เค้าไม่ค่อยอยากรังแกคนเจ็บหรอกน้า~~” ถึงปากจะพูดกล่าวไปเช่นนั้น แต่ดวงตาที่ยิ้มจนตาปิดนั่นราวกับว่ากำลังรอคอย.. ตื่นเต้นและคาดหวัง.. กับผลลัพธ์ที่อาจจะได้รับตอบกลับมา..
หากแต่ชิงหลางกลับก้าวเข้ามาขั้นระหว่างคนทั้งคู่ “มีอะไรกันรึเปล่า?” เขาเอ่ยถามขัดการกระทำของคนทั้งสอง เห็นแล้วว่าคนทั้งคู่น่าจะเคยรู้จักกันมาก่อน แต่รุ่นพี่ขอตนนั้นกลับดูอึดอัด เขาจึงได้ก้าวเข้ามาเพื่อขัดบทสนทนาเหล่านั้นเสีย
“ไม่มีอะไรหรอกจ้า พี่ชายคนนี้แค่เดินมาชนเค้าเท่านั้นเอง” มาริคยิ้มให้ชิงหลาง แนบเนียนเสียจนเยมานต้องแอบกรอกตาขึ้นฟ้าอย่างหนักใจ แต่เพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย เขาจึงกล่าวเสริม
“เผอิญผมซุ่มซ่ามนิดหน่อยน่ะครับ ขอโทษนะครับคุณมาริค ไปกันเถอะชิงหลาง...”
ร่างที่สูงที่สุดก้มหัวค่อมต่ำลงแล้วแย้มยิ้มอย่างสุภาพ ก่อนแตะแขนชิงหลางเป็นเชิงว่าให้เริ่มออกเดินต่อด้วยกัน
มาริคเพียงแค่มอง เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนโคลงศีรษะไปมา “จริงสิเยมานี่~~ ซิสซี่ฝากทักทายมาด้วยนะจ๊ะ” ขยิบตาให้ตามภาษาคนขี้เล่น และเปลี่ยนชื่อเจ้าของชื่อจนเพี้ยนไป หากแต่คนทั้งคู่นั้นดูจะไม่สนใจเลย
..อย่างน้อยชิงหลางก็เลือกที่จะมองมาริคด้วยสายตานิ่งเฉย แล้วออกเดินนำเยมานไปโดนไม่คิดจะรอให้รุ่นพี่ผิวแทนเดินออกไปพร้อมกัน
ผู้อ่อนวัยกว่าก้มมองนาฬิกาข้อมือ “อ้า...” เขาคราง “ไปนัดกับพี่ไซรัสอีกแล้ว โดนบ่นแน่เลย แย่จังน้า~~” แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นกลับเริงรื่น แตกต่างจากผู้ที่จะต้องมีความกังวล.. หรือเพียงเพราะว่ามันเป็นแค่ฉากหนึ่งของละครที่ทำให้เขาต้องการที่จะได้เห็น รอยยิ้มที่ถูกแค่นออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ของเยมาน
ชื่อของ ‘ซิสซี่’ ที่ตนเอ่ยเกริ่นไว้นั้นตอกย้ำให้ชายผมเงินได้หวนระลึกถึงวันที่ตนได้รับบาด แผลที่ไม่มีวันลืม.. ชื่อของฆาตกรโรคจิตที่ไม่มีใครจับได้.. ฆาตกร..ที่ถือว่าโด่งดังพอควรในระดับหนึ่ง...
ยิ่งเห็นหน้าคนที่พูดเจือยแจ้ว....เยมานก็ยิ่งจำได้ติดตรึง จำได้ถึงวันที่ตนนั้นได้แผลใหญ่กลางหลัง..มันราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ วาน วนเวียนอยู่ในหัว และฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ
ตราบาปขนาดใหญ่ที่ต้องปกปิดอยู่ใต้ผ้าหนา... รอยแผลที่ไม่มีใครรู้...นอกจากเขา และเจ้าของชื่อนั้น...
กับคนตรงหน้า.........
“ฝากบอกคุณซิสซี่ด้วยนะครับ..ว่าผมเองก็คิดถึงเหมือนกัน” ความโกรธทั้งงหมดถูกกระชากกลบและปิดฝังไว้ในจิตใจ เยมานขยิบตากลับ ทำเหมือนตนนั้นขี้เล่นเสียเต็มประดาทั้งที่ในใจร่ำร้องอยากจะบดขยี้ผู้ทิ้ง ตราประทับนี้ไว้ให้แก่ตนจนเนือเต้น
แต่ก็ไม่...
เขาก้าวขาเดินตามชิงหลางที่เดินนำไปหลายช่วงตัวโดยไม่คิดจะหันกลับมา แม้ว่าชื่อของ ไซรัส ที่ถูกกล่าวออกมานั้นจะคุ้นหูชายชาวจีนนักก็ตาม
มาริคยังคงยิ้มจนตาปิด ไม่ได้ถือสาอะไร..อย่างน้อยก็ในตอนนั้น..
"ซิสซี่น่ะอยากเจอเยโม ม๊ากมาก... เห็นว่าครั้งก่อนยังละเลงไปไม่พอ ถ้าทำได้.." เขาเว้นช่วงมองสองคนที่เดินจากไปแล้วประสานมือไว้ที่ท้ายทอยอย่างหลวมๆ ก่อนพูดเปรยราวกับพูดคนเดียวหากแต่เสียงดังพอให้ชายทั้งสองเบื้องหน้าได้ยิน
"จะลอกออกมาทั้งตัวเลย"
จะอย่างไรก็ตามในน้ำเสียงรื่นหูนั้นกระตุ้นให้เยมานตัวสั่น...ไม่ใช่ด้วย ความหวาดกลัว...แต่เป็นความรักสนุกราวกับเด็กๆที่เขาพยายามกดมันไว้ให้ลึก ที่สุด...กดสัญชาตญาณที่รักความอันตรายนั่นให้ลึก แล้วดันความสุขุมของตัวเองขึ้นมากดทับไม่หันไปแยกเขี้ยวใส่ฝ่ายตรงข้าม...
เขาจำเป็นต้องรู้กำลังตัวเอง..
เขารับรู้....ว่าฝีมือของตนกับเด็กหนุ่มตรงหน้า....ต่างกันมากเพียงใด...
อีกด้านนั้น หนุ่มชาวจีนที่ได้ยินคำพูดทุกคำของเด็กหนุ่มร่างสูงหันขวับกลับไปมองอย่าง ไม่สบอารมณ์ ไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับคนทั้งคู่ตรงหน้า หากแต่ก็ใช่ว่าจะใจเย็นแล้วปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปง่ายๆ
“ที่พูดนั่นหมายความว่ายังไง คงไม่ได้หมายความตรงตัวหรอกนะ..”
เยมานยิ้มสุขุมก่อนจะส่ายหัวนิ่งๆแล้วจับไหล่ของชิงหลางไว้ ไม่ได้อยากให้อีกฝ่ายเข้ามาพัวพันธ์กับเรื่องนี้เลย เพราะมันเป็นเรื่องของเขา.. ไม่ใช่ชิงหลาง.. ไม่ใช่..
“ไม่เป็นไรนา..อาชิง ใจเย็นๆสิ”
“ฉันไม่ทำอะไรหรอกนา..” ชิงหลางเว้นช่วง “อย่างน้อยก็ตอนนี้น่ะนะ....” พลางเดาะลิ้นด้วยความหงุดหงิดใจ
"จะตอนนี้ตอนไหนก็ไม่ได้น่า...หัวหน้าคงไม่พอใจถ้าเรามามีเรื่องนอกเหนือ ภารกิจนะอาชิง.." น้ำเสียงนุ่มลื่นกล่าว เขาพยายามกล่อมให้รุ่นน้องของตนสงบลง "..ฉันรู้ว่านายไม่ชอบทำนอกเหนือจากที่ได้รับมอบหมายมาหรอก ใช่ไหมอาชิง.."
มาริคมองสองคนตรงหน้าที่พูดคุยกันตามปกติ แต่ก็คุยกันอยู่เพียงสองคน กีดกันเขาออกจากบทสนทนาโดยสมบูรณ์...
“รู้แล้วน่า....ชั้นไม่ทำนอกเหนือจากที่ได้รับมอบหมายมาหรอก...” ชิงหลางสะบัดหน้าหันไปอีกทางแล้วเดินต่อไปอย่างหงุดหงิดใจ
..มันน่าเบื่อ...ถ้าต้องจากไปโดยไม่ถลกหนังเจ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคืนเลย น่ะ..มันน่าเบื่อเกินไป.... แม้ในใจจะคิดแบบนั้น แต่เยมานก็ทำเพียงแค่เดินตามชิงหลางไป แม้ว่านัยน์ตาคมกริบจะเหลียวกลับไปมองทางด้านหลังด้วยความเสียดายอย่างสุด แสนก็ตาม.. ที่ปล่อยไปในตอนนี้..เพียงเพราะเขาไม่อยากมีเรื่อง.. ยังไม่อยากพบเจอคนที่อาจจะฆ่าตนได้ ไม่เอาหรอกนะ...
แย่จังเลย ไม่สนใจกันเลยนะ..
มาริคเดาะลิ้น..
แล้วตอนในตอนนี้จะอยู่หรือจะไปดีละ จะทำยังไงดีนะ?
รอยยิ้มที่ฉีกกว้างตลอดเวลานั้นค่อยๆหุบลง "ซิสซี่เบื่อแล้ว.." เขาบ่นงึมงำด้วยรอยยิ้มที่บางลงกว่าเดิม "แต่ว่าเค้ายังไม่อยากออกกำลังเลย เพิ่งเล่นไปเมื่อกี้นี้เองน้า~" หัวเราะเบาๆ ด้วยเสียงที่เบาลง
....น่ารำคาญ....
เด็กหนุ่มหมุนไม้เบสบอลไปมา เขาหายใจช้าๆ... และอดทน...
มาริคมองคนทั้งคู่ดวงตาที่อ่อนลงนั้นแลดูเศร้าหมองเหมือนเด็กที่ถูกทิ้ง แม้ว่าความจริงจะเพราะเบื่อแสนเบื่อก็ตาม
"ไปกันง่ายจังเลยนะจ๊ะ.."
เขาพยายามจะยิ้ม... เขาพยายามแล้ว... พยายาม...........ตามที่พี่ชายบอก ต้องยิ้มสิ เขาสัญญาแล้ว...
"เค้านี่ทำตัวไม่ดีอีกแล้วสิ อ่ะแฮะ~" เสียงกระซิบวูบหนึ่งที่ได้ยินเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมไม้เบสบอลเหล็กที่ฟาดใส่หัวของเยมานเต็มแรง!
“เยมาน!” ชิงหลางร้องเสียงหลงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน
แต่ด้วยเพราะสัญชาตญาณของคนที่คลุกคลีอยู่ในแวดวงที่ต้องพบกับเรื่องอันตราย มาเกือบทั้งชีวิต ทำให้เขาเอียงศีรษะหลบทันท่วงที แต่กระนั้นท่อนเหล็กหนาในรูปร่างของไม้เบสบอลก็ยังสามารถฝากเอารอยแดงช้ำที่ เริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีม่วง มันเด่นชัดเป็นรอยไม้อย่างชัดเจน...
ดวงตาสีเขียวฟ้าสั่นระริกอย่างท้าทายแบบปิดไม่มิด เขาหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆเมื่อเห็น ‘การทักทายที่รุ่นแรง’ ของคนตรงหน้า แม้ว่าตนนั้นจะเป็นฝ่ายที่เจ็บตัว แต่ก็ดูจะไม่สนใจความเจ็บเลยแม้แต่น้อย
“จะสานต่อจากที่ผมหนีไปได้ในวันนั้นหรือไงครับ..” ชายผมเงินเค้นหัวเราะ
“ก็มันน่าเบื่อนี่ๆ อยู่ๆเยโม่ก็จะมาทิ้งเขาไปแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนพวกเรา ‘เคยมีอะไรกัน’ มากกว่าเป็นเพียงแค่ ‘คนรู้จัก’ แท้ๆ” คำพูดสองแง่สองง่ามดังออกมาจากปากของเจ้าของรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเกือบเท่า เดิม "แต่ฟาดเบาไปสินะ แย่จังเลย.. เค้าสู้ซิสซี่ไม่ได้จริงๆด้วย.." มาริคแสร้งกล่าวด้วยความเสียดายอย่างสุดแสน พร้อมยกไม้เบสบอลฟาดใส่เยมานที่คว้าเอาฝาถังขยะมากันอย่างไม่ยั้งมือ.. และดีดตัวถอยออกห่าง
"ใจเย็นๆสิครับมาริค..ผมไม่ได้มีเจตนาจะทิ้งคุณนะ~" ถึงแขนสองข้างจะชากับแรงกระแทกจากการกระหน่ำฟาดจนสั่นระริก แต่เขาก็ยังมีกระใจจะพูดเล่นอยู่ดี.. ต่างจากชิงหลาง..
ชายชาวเอเชียคว้าเอาทอนฟาที่ตนเหน็บอยู่ที่เอามากำแน่น แล้วบุกเข้าไปหาอริที่ไม่เห็นตนอยู่ในสายตา
“ห้าม... ทำร้ายคนในแก๊งค์ของเราเด็ดขาด!!”
เสียงตะโกนอย่างแกรี้ยวกราดพร้อมกับทอนฟาที่หวดเข้ามาอย่างเต็มแรงนั้น.. มาริคสามารถรับมันได้ง่ายๆราวกับว่าอีกฝ่ายนั้นช้าเกินไป
แต่เมื่อเห็นว่าเยมานเล่นด้วย รอยยิ้มที่เหมือนจะกลับสู่สภาพเดินก็ครี่ออก
"ถ้าไม่ทิ้งเค้า ก็อย่าไปมีคนอื่นสิจ๊ะ.. ไม่อย่างนั้นเค้าจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆเลย" เขาหยุดหายใจ
"ไม่อย่างนั้น..ถ้าซิสซีมาเล่นเกมเอง เยเยมี่จะตายไม่สวยน้า~"
"ขอตายหล่อๆแทนสวยๆได้ไหมมาริค"เยมานกล่าวติดตลก
มาริคหัวเราะตอบ มืออีกข้างล้วงหยิบสเปรย์สีมาฉีดเข้าหน้าชิงหลางอย่างไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้ง ตัว แม้จะยกแขนข้างนึงกันเอาไว้ แต่ใบหน้าก็เฉียดโดนสเปรย์สีไปไม่น้อยทีเดียว.. ชายชาวจีนดีดตัวออก อารมณ์ที่คุกรุ่นจากแต่เดิมที่มีอยู่เริ่มประทุ
โกรธจนฆ่าเด็กหนุ่มชาวอเมริกาตรงหน้าได้ง่ายๆเลยด้วยซ้ำไป..
ในขณะที่เป้าหมายถูกดึงเอาความสนใจไป ชายชาวสเปนก็ดึงปืนสั้นขึ้นมาแล้วเหนี่ยวไก.. วิถีกระสุนเรียบนิ่ง...เฉียบคม..แต่เหมือนจะไม่มีเจตนาฆ่า..
กระสุนนัดนั้นทำเพียงแค่เบี่ยงเบนความสนใจจริงๆ..
เลือดหยดหนึ่งไหลลงมา.. รอยยิ้มของมาริคแลดูตัดเพ้อขณะถอดเสื้อออก.. กลับด้านแล้วสวมใหม่..
ใช่..เขาเป็นแผล แต่ว่านะ....
"ซิสซี่อยากออกมาเล่นใจจะขาด ต้องขอบคุณเจ้าหมายักษ์นะที่มาเปิดประตูให้ซิสซี่"
เด็กหนุ่มกลับด้านสวมฮูทสีดำสนิทจนมองเห็นเพียงแค่ครึ่งล่าง ดวงตาเบิกโพลงอยู่ในเงามืดนั้นราวกับสัตว์ร้ายที่หื่นกระหาย...อยากจะฆ่า อยากเห็นสีเลือด..
อยากจะ......
“คิดถึงกัน... ขนาดนั้นเลยสินะ.. เย – มาน”
จิตสังหารที่พุ่งพรวดราวกับคนละคนนั้นทำให้ชิงหลางขนลุก..
น่ารังเกียจยิ่งกว่ากระต่ายประหลาดที่ตนเคยเจอเสียอีก..น่าขยะแขยง....แบบนี้ไม่ดีแน่..
“มากเลยละ...แต่ดูจากสายตาอันร้อนแรงแล้ว..นายคงจะคิดถึงผมมากกว่านะซิ สซี่~" แม้คำพูดจะติดตลก แต่เมื่อคำนวนดูผลได้ผลเสียแล้ว.. ร่างกายของเขาก็เต้นระริก หากแต่สมองกลับสั่งการในตรงกันข้าม...
มันช่างไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย..
"คิดถึงสิ.. คิดถึงจนอยากจะกลืนกินให้หมดทั้งตัวเลย.."
เสียหัวเราะที่ดูน่ารังเกียจ แตกต่างจากมาริคที่ร่าเริงกว่า สดใสกว่า.. มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าเข้าใกล้.. อันตราย และเลวร้ายเกินไป
รอยยิ้มนั้นมองดูน่าขยะแขยง.. ซิสซี่...ชื่อของฆาตกร...
"เลือดของนายในตอนนั้นอร่อยดีนะ" เขาว่า ก่อนจะมองหน้าชิงหลางที่สั่นกลัว.. เขาเลียปาก...
...หมอนี่...เป็นใครกันแน่.... มือที่สั่นเทาของชิงหลางนั้นสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขากลัวอีกฝ่ายจับใจ แต่ก็ต้องพยายามข่มความกลัวเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายจับได้..
“แก...แกเป็นใคร..”
"มีคนไม่รู้จักซิสซี่ด้วยสินะ ดีจังเลย จะได้ทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆ" เสียงหัวเราะดังขึ้นมาอีกครั้ง "ซิสซี่... ดีใจจังเลย เนอะ?"
ราวกับคำถามที่เลือนลอยไร้แก่นสาร หากแต่มันกลับทำให้เยมานเบิกตากว้าง.. เพราะมันได้ตอกย้ำกับตนว่าเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับซิสซี่....ฆาตกรโรคจิตตรง หน้าเพียงลำพัง และแม้ว่าสองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียว แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าการที่ชีวิตของชิงหลางต้องมาแขวนอยู่บนเส้นด้ายเป็น เพื่อนตนนี้จะเป็นเรื่องที่ดี
“สนใจไปส่งงานให้บอสแทนฉันก่อนไหมอาชิง...ฉันจะได้คุยธุระกับ..'เพื่อน เก่า'ต่อ.."น้ำเสียงหยอกเย้า แต่นัยน์ตากลับฉายซึ่งแววกังวล..อีกนัยนึง...เขากลัวอีกฝ่ายจะ..
เกะกะ..
"นายจะรับมืออยู่ที่นี่คนเดียวรึไง!! คงไม่ได้คิดว่าชั้นเกะกะหรอกนะ...." ชายผมเปียมองอีกฝ่ายด้วยสายตารู้ทันแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะตอนเองก็รู้ดี อยู่เต็มอกว่ารุ่นพี่นั้นฝีมือดีกว่าตนมากถึงขนาดไหน "ถ้านายเห็นว่าชั้นเกะกะนักชั้นไปส่งงานให้บอสก่อนก็ได้......แต่หลังจากซัด เจ้านี่แล้วน่ะนะ.....!!"
อยากจะเล่น อยากจะสนุก..อยากจะ.............. ฆ่า...
ซิสซี่เอียคอมองสองคนที่คุยกัน อา..ถลกหนักใครก่อนดีนะ..
เลือดจะอร่อยรึเปล่านะ..รสชาติจะถูกปากของเขาบ้างไหม..
เสียงตอนร้องจะเป็นยังไงกัน..จะหวานหูหรือจะครางเสียงสี่นขอชีวิต...
อยากได้ยิน อยากสัมผัส...
ไม่ว่าจะเป็นเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอหรือ ของเหลวสีแดงที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายนั้น..มันคงจะหอมหวานและอบอุ่น...อุ่น จนอยากจะกอบโกยขึ้นมาแล้วละเลียดมันให้หมดเหลือเกิน..
"ดีใจจังเลย อยากจะเล่นกับซิสซี่ด้วย"
รอยยิ้มหยักขึ้นจนเหมือนแสยะ... เขาจ้องมองทุกอย่างผ่านเงามืด
ตายซะ...ตายซะ...
ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย....
....ตายไปซะ!!!
"อืม..ดูท่าเราจะไม่มีเวลาคุยเล่นกันแล้วนะอาชิง~" ถึงคำพูดชวนให้ระวังตัวแต่น้ำเสียงก็ยังดูเล่นๆ ไม่ได้อะไรอยู่ดี ถึงกระนั้นนัยน์ตากลับเครียดเขม็งขึ้น..
...ทำยังไงเขาถึงจะหิ้วอาชิงกลับไปหาบอสได้ทั้งเป็น...แล้วก็ไม่ทำให้เด็กบ้าตรงหน้ายิ่งเดือดกว่าเดิมกันนะ...
"แต่คิดไปก็เท่านั้น" พึมพัมเบาๆแล้วถอนหายใจยาว.. "ลุยมันก่อนคิดทีหลังก็แล้วกัน" ริมฝีปากแย้มยิ้มสนุกสนาน แฝงซ่อนไว้ซึ่งความเครียดที่สะสม... เพียงแต่ไม่พยายามที่จะแสดงมันออกมา..
ดวงตาใต้ฮูทกรอกไปมา มองคนนั้น มองคนนี้ มองไปรอบๆ แล้วหัวเราะ...
เลือด เลือด เลือด เลือด... สีแดงจะเหมาะกับพวกนั้น.. ต้องเหมาะแน่ เหมาะแน่ๆ เหมาะสิ เหมาะแน่...
"ค่อยมาคิดทีหลังแบบนี้นี่ไม่รอบคอบเอาซะเลย....." ไม่พูดพร่ำเพรื่อให้เสียเวลา ชิงหลางบุกเข้าโจมตีซิสซี่ทันที โดยการกระหน่ำเหวี่ยงทอนฟาใส่อีกฝ่ายไม่ยั้งเพื่อไม่ให้เกิดช่องว่างให้อีก ฝ่ายได้หลบหนีหายไปไหน
เลือด เลือด เลือด เลือด เลือด เลือด เลือด เลือด ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย...
อา...ลูกตาที่สวยๆนั่น...อยากจะควักออกมากลืนลงท้องจริงๆ ผมนั่นก็สวยจัง..ถ้าถลกเอามาเช็ดเท้าอาจจะเหมาะก็ได้นะ..
ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย....
ซิสซี่เอียงตัวหลบทอนฟาอย่างง่ายดายราวกับต้นหญ้าที่อ่อนลู่ไปตามลม.. มีแค่แรงกับเร็วแต่ไร้สมองในการคิดพลิกแพลงทำอะไรเขาไม่ได้หรอกนะ..
ก็เพียงแค่หลบซ้าย..กรอกตามอง..
หลบขวา...แล้วเหยียดยิ้มกว้าง...
ก่อนก้มลงไป...เอามือวางแนบกับพื้น
แล้วตวัดตัว ยกขาเตะเสยคางชิงหลางเสียงดังปั่ก!!
...................ตาย - ไป - ซะ.............................คิก....
ชิงหลางกระเด็นล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น เขาถุยเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก มันทำให้ชายในฮูทดำสั่นระริก
เลือด...อ๊าาา..... เลือด! ....อยากจะ...ซิสซี่อยากที่จะ......!
"หนอย......" เสียงสบถยาวของชายชาวจีนตามมาติดๆขณะเอื้อมมือใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดแล้วยัน ตัวลุกขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะบุกเข้าไปอีกรอบ..เขาควงทอนฟาทั้งสองข้างจนเกิดเสียงแหวกอากาศที่ตาม มาพร้อมกับสายลมเป็นแรงส่ง แล้วเหวี่ยงใส่ซิสซี่เต็มแรงอย่างไม่ยั้งมือ
"ไม่เอาน่าซิสซี่...ฉันไม่อยากเป็นพรมหเช็ดเท้าที่บ้านนายนะ" เยมานพูดกลั้วหัวเราะ เขากรอกตาเบาๆ พร้อมฟาดสันมือเข้าที่คอของเด็กหนุ่มเต็มแรง เป็นเวลาเดียวกับการโจนตีของชิงหลาง..
และเพราะก้มตัวหลบทอนฟาที่พุ่งตรงมา ทำให้สันมือที่ฟาดลงมานั้นไม่สามารถสับโดนหลังคอได้ ซิสซี่ไม่ได้สนใจเยมานแล้วในตอนนี้ สิ่งที่เขามองคือชิงหลาง..
เลือด...เลือดละ...
ดวงตาทีเบิกโพลงนั้นสั่นไหว มันระริกระรี้จนน่าหมันไส้...
เขากระโจนกดชิงหลางจนล้มไปด้วยกัน....
เมื่อนั่งคร่อมตัวของอีกฝ่ายแล้ว เขาก็บีบคออีกฝ่ายติดพื้น ลืมเรื่องของเยมานไปสนิทใจ ดวงหน้าก้มลงไปหาริมฝีปากของอีกฝ่ายพร้อมปลายนิ้วที่จิกกดลงกับหลอดลม
ปลายลิ้นละเลียดเลียเอาสีแดงที่มุมปากนั้น ตวัดเอาของเหลวที่เปื้อนเปรอะเข้าปาก แล้วหัวเราะด้วยเสียงที่ดังก้อง
"เลือดสีสวย...หวาน.."
เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด... เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...เลือด...
"ตาย...ตาย...."
เสียงที่สั่นเทานั้นพูดวนซ้ำไปมา ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เป็นเพราะกำลังตื่นเต้น
หัวใจเต้นแรงจนร่างกายร้อนผ่าว.. เลือดในกายสูบฉีดไปทั่ว กระทั่งใบหน้า...กระทั่งแววตา...
ซิสซี่มีความสุขเหลือเกิน...
ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย.... ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....ตาย....
อยากจะกรีดร้องให้เสียงมันดังขึ้นยิ่งกว่านี้
ร้องอีกสิ.. มองอีกสิ.. สายตาแบบั้นแหละ..
ปลายเล็บที่จิกนั้นจิกแรงขึ้นจนเลือดไหลซึม เขาจิงลงไปอีก บีบคอในแน่นขึ้นไปอีก....ตาย..ซะ....คิกๆ..
..ตาย...ตายไปซะ ตายทั้งๆที่ทำอะไรไม่ได้นี่แหละ...
"แค่ก!...อะ.." ชายหนุ่มแห่งเอเชียแทบจะหายใจไม่ออก ดวงตาเบิกกว้างเหมือนจะขาดใจแต่เขาก็พยายามที่จะใช้แรงที่เหลืออยู่น้อยนิด ยกทอนฟาที่อยู่ในมือฟาดไปที่อีกฝ่ายอย่างจัง...เขากะจะให้อีกฝ่ายสลบไม่ให้ ถึงตาย...ไม่ใข่ว่าไม่ต้องการที่จะฆ่า.. แต่เพราะมีแรงพอที่จะทำ...จะฆ่า...ต่างหาก
เยมานสูดหายใจเข้าอย่างสงบ.. อารมณ์ยังคงที่ นิ่งเรียบรอวกับพื้นผิวของทะเลสาปที่แบนราบ ก่อนจะเล็งปืนขึ้นยิงเฉี่ยวลำคอของซิสซี่ไปอย่างจงใจ..แต่ไม่ให้ถึงจุด ตาย....ไม่ได้ฆ่า หรือทำให้เจ็บหนัก... แต่เหตุผลนี้ของเขาต่างจากชิงหลาง..
แค่ยังไม่อยากให้ตาย...อย่างน้อยก็ในตอนนี้...
"อย่าแกล้งรุ่นน้องผมนักสิครับซิสซี่.."
ปัง!
"อึก...!" เจ็บ...
ซิสซี่โดนฟาด..โดนยิงด้วย เลือดไหลแล้ว..
เจ็บจัง...
เลือดของซิสซี่ไหลอีกแล้ว.. มันเจ็บนะรู้รึเปล่า.. เจ็บจริงๆนะ
เจ็บ..........
เจ็บ................แล้ว.............ไง............?
เด็กหนุ่มปล่อยมือจากคอชิงหลางแล้วลุกขึ้น เขายกขา..แล้วกระแทกลงที่ไปซี่โครงของอีกฝ่ายเต็มแรง!!
กระทืบไม่ยั้งด้วยแรงทั้งหมดที่มี ระบายความรู้สึกเกรี้ยวกราดจนร้อนวูบด้วยความรุนแรง เขาคว้าเอาไม้เบสบอลเหล็กคู่ใจของมาริค กระหน่ำฟาดชิงหลางจนกว่าจะสาแก่ใจ!
เจ็บสิ..
เพราะแบบนั้น.. เพราะอย่านั้น...จงตายไปซะ!
ตายไปเลย ของเล่นที่ใช้การไม่ได้ เป็นแค่เหยื่อแท้ๆ!!
ไร้ประโยชน์..!!!
..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..น่า รำคาญ..น่ารำคาญ..น่ารำคาญ..
สุดท้ายแล้ว..เขาหอบ... พลางก้มมองเลือดที่กระเซ็นเปราะไปทั่ว.. หยดสีแดงหยดลงบนพื้น แล้วก็ทิ้งร่องรอยไว้แบบนั้น..
เขาหันไปมองเยมาน.. แล้วยิ้ม....
ให้กับสายตาที่ถูกส่งกลับมาให้...
"โกรธเหรอ? คิก....มองแบบนั้นมันอะไรกันล่ะ.." เขาก้าวขาออกจากร่างของชิงหลาน เดินผ่านร่างที่ราวกับผ้าขี้ริ้วในสายตา เดินไปจับหน้าของเยมาน แล้วลูบมันแผ่วเบา..เลือดสีแดงถูกถูไปกับแก้มของอีกฝ่าย..ย้อมสีให้มากกว่า นี้..
"สายตาแบบนั้นน่ะ.." เขาจิกหน้าของเยมาน ขูดเล็บจนไปอยู่แถวลูกตา "เดี๋ยวก็กินซะหรอก... คิก... หมาจรจัด..."
อุก.....
ชิงหลางนอนขดตัวอยู่ที่พื้น ทั้งโดนบีบคอและกระทืบซ้ำจนไม่มีแรงที่จะขยับไปไหน..อย่างน้อยก็ตอนนี้.. เขาทำได้แค่มอง...ไม่อาจจะที่จะลุกขึ้นไปจัดการฆาตกรโรคจิตที่ยืนอยู่กับ รุ่นพี่ของตนได้...
...ทรมาน...
ชายหนุ่มผู้โดนกระทำเป็ยรายต่อมาหรี่ตาลงกับความเจ็บปวดตรงใบหน้า แม้ว่าเขาจะคิดว่ามันไม่เท่าไหร่ก็ตาม ทั้งที่เลือดแดงนั้นเริ่มไหลออกมานัยน์ตาเรียวกริบซึ่งจับจ้องคนตรงหน้าไม่ วางตา..
ก่อนจะฉายแววเอ็นดู...ริมฝีปากส่งยิ้มบางๆ..มือเหมือนจะลูบผมคนตรงหน้าอ่อนโยน..
มันทำให้ซิสซี่ชะงักมอง..และยังคงไม่ทำอะไรในตอนนี้..
"...ไม่ชอบสายตาฉันรึไงหือ..เจ้าเด็กน้อย.."เขาแสยะยิ้มหยัน นัยน์ตาเป็นประกายท้าทายแผงแววเวทนา
"ซิสซี่ไม่ชอบ.." เสียงกระซิบแผ่วจากปากเขาหอบ..
หอบเพราะเพิ่งออกแรงไปหมาดๆ.. ชิงหลางก็ไม่ต่างอะไรจากกระสอบทราย...เขาเตะมันตามสบาย เต็มแรงได้ตามที่ต้องการ.. แต่กับคนตรงหน้า... เขายังคงทำแค่มอง..
"ชอบสิ..” หมายถึงลูกตาสีสวยที่ทะประกายลงมานั้น “..เลยอยากจะกลืนลงท้องไงละ"
...เพราะคนตรงหน้าสำหรับเขาแล้วมันสวยเหลือเกิน..ทั้งสีตา..ทั้งสีผม...
สวยจนอยากจะเก็บเอาไว้..
อยากจะละเลงเลือดให้มากกว่านี้ อยากจะทำให้กลายเป็นสีแดงทั้งตัว แล้วเอาเลือดมาทาให้เต็มห้อง..ต้องสวยมากแน่ๆ..
เขาปล่อยมือ...
เยมานมองมือที่ปล่อยออกอย่างระวังตน เขายังไม่วางใจ...เด็กตรงหน้าเขาเอาแน่เอานอนไม่ได้ แม้แต่จะคาดเดายังคงเป็นเพียงคำที่ตนจะพูดยังไม่เต็มปาก ถึงลึกๆจะน่าเอ็นดู..แต่ก็ควรต้องระแวดระวังจนแทบสายตาไม่ได้..
ไม่ได้เกลียดชัง..แต่ก็ไม่ได้รักชอบอะไร..
"ไม่ไปตามนัดกับไซ.......ไซรัสแล้วรึซิสซี่" เขาเกริ่นถามอย่างใจเย็น เค้นคำพูดออกมาจนได้ในที่สุด พลางโยงไปถึงเพื่อน..รุ่นพี่ร่วมแก๊งค์เดียวกันของมาริคที่เปรยว่าจะไปหา ก่อนหน้านี้
"......." คำตอบนั้นมีเพียงความเงียบที่เนิ่นนาน.. ดวงตาที่เบิกโพล่งนั่นปิดลง รอยยิ้มแสยะนั้นก็กลับเป็นรอยยิ้มปกติ สีหน้าที่ไม่เข้าใจ... เขาถอดฮูทออก แล้วยิ้มร่า..เริงร่าด้วยรอยยิ้มของมาริค ไม่ใช่ซิสซี่...
มาริคมองนาฬิกา แล้วครางเสียงเบา
"นั่นสิ.. ไซซารี่รอนานแล้วแน่เลย ต้องไปแล้วละ!" มาริคกลับด้านของเสื้อ ไม่สนใจสีแดงที่เปื้อนติดอยู่ด้านในเลย เด็กหนุ่มก้มลงคว้าไม้เบสบอลเหล็กบนพื้นมาพาดบ่าแล้วโบกมือลาก่อนไป ไม้สีแดงนั้นเปรอะเลือด แต่เขาไม่สนใจแล้ว
"บ๊ายบาย.. ไปก่อนนะจ๊าาาา"
แล้ววิ่งหายไปด้วยความเร็วที่ไม่ได้ตกลง... รอยยิ้มที่สดใสมันช่างเจิดจ้า หากแต่เงาใต้ฝ่าเท้ากลับดำมืด..ก็เหมือนเปลอกนอกกับจิตใจที่ต่างกัน.. เหมือนกับความสดใสที่ข้างในนั้นกลวงโบ๋
เหมือนหัวใจ...และร่างกาย...
มาริคหัวเราะร่า วิ่งไปอย่างร่าเริงราวกับเด็กน้อยที่ดีใจกับของเล่นหม่จนปิดไม่มิด
แล้วเจอกัน...
ถ้าถึงตอนนั้น.... ซักวัน... ฉัน/ซิสซี่...
..จะฆ่าให้ตาย!!
เยมานมองตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาอ่านไม่ออก.. มองร่างที่หายไปในเงามืดของถนนยามเย็นด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะเดินไปดูอาการรุ่นน้องบนพื้นด้วยคามเป็นห่วง
"อาชิง...อาชิง..ตายรึยังครับ"
น้ำเสียงนุ่มนั้นแฝงไว้ซึ่งแววหยอกเย้า ราวกับจะล้อเลียน ทว่าเห็นใจ..
"อุก....." เจ้าของชื่อพยายามพยุงตัวเองขึ้นมาจากพื้น แต่ก่อนจะได้ยืนด้วยาสองขาของตน เขาก็เซไปจนต้องพิงกำแพงแทนการหาที่ยึดเหนี่ยว มือกร้านประคองแถวๆซี่โครงของตัวเอง...เจ็บจิ๊ดขึ้นมาจนชักกังวลั่นอาจจะ ร้าว..หรือหัก
เสียงหอบหายนั้นดังกว่าปกติ ฟังดูก็รู้แล้วว่าตนนั้นหายใจเหมือนคนที่ทนไม่ไหวอีกต่อไป ต้องมีซักอย่างที่เกิดขึ้นกับอวัยวะภายในของเขาแน่ ชิงหลางคิด.... เขาหายใจไม่ออก
"ยัง....ไม่ตาย....." ตอบกลับด้วยน้ำเสียงและสายตาไม่พอใจที่ไม่คิดจะปิดบัง ผมเผ้าที่เคยถักไว้หลุดออกมาจนไม่เป็นทรง.. ยุ่งเหยิงและสกปรก..
หากแต่ผู้เป็นรุ่นพี่ที่มีหน้าที่ต้องคอยดูแลรุ่นน้องกลับทำเพียงหัวเราะออก มาเบาๆ พลางก้มเอกสารที่ยับเยินไปหมดมารวมไว้ แล้วช้อนตัวคนตรงหน้าอุ้มขึ้นด้วยแขนทั้งสอง.. ถึงจะมีอาการบาดเจ็บที่แขนอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่เป็นปัญหาอะไรเมื่อตนนั้นสูงใหญ่ และชิงหลางตัวเล็กกว่ามากทีเดียว..
"ไปหาหมอก่อนเหอะ..ฉันต้องโดนบอสบ่นแน่ๆที่ดูแลนายไม่ดี" หัวเราะเบาๆอีกครั้ง.. ทั้งยิ้มทั้งหัเราะ บ่อยเกิดไปจนดูราวกับฝืนทำ..
คำตอบของคำถามที่ไม่ต้องการจะรู้คือรอยยิ้มเยาะอีกฝ่าย "เหอะ....แค่นี้บอสไม่เอานายถึงตายหรอก.....มั้งนะ..." แต่แล้วกลับสลบไปทันทีที่พูดจบประโยค
เยมานส่ายหัวเบาๆอย่างเหนื่อยหน่ายหัวใจ.. ปากดีและปากกล้า ทั้งที่ทำอะไรไม่ได้แล้วในตอนนี้
ใช่.. ในตอนนี้...ในตอนนี้ที่รวมถึงตัวของเขาเอง
ทั้งที่เด็กตรงหน้า.. ฆาตกรนั่นมีอายุเพียงแค่สิบแปด.. แต่กลับเล่นงานพวกเขาได้ขนาดนี้
ถ้าหัวหน้ารู้เข้า...พวกเขาไม่รอดแน่..
----------------------------------------------------------------------
จบ!! ว้าววววว...ในที่สุด!!!!
เรื่องนี้เกิดจากการ RP สั้นๆ(???) เมื่อวานนี้ละครับ แล้วก็เอามาเขียนๆให้กลายเป็นฟิค.. ก็... ยากอยู่
เพราะมันตีกันในประโยคผู้ร่วมซวยได้แก่....
ชิงหลาง และ เยมาน จากแก๊งค์มาเฟียจีน..
บ้าจริง...มันจะเป็นสงครามระหว่างแก๊งค์ไหมนะ.../สั่นกลัว
ไม่หรอก...เนอะ?
***POINTS FOR USA***
วาย.จี. - ท่านซิสซี่ สุดยอดดด ><
------------
แต่สุดยอดมากคะ..อ่านไปถึงกับค้าง ><
------------
แต่สุดยอดมากคะ..อ่านไปถึงกับค้าง ><
มัน.....ยาวมาก...................
อยากจะถามว่าพี่แต่งไปได้ยังไงขนาดนี้....(ถึงจะมีก็อปแปะบ้างเถอะนะ..)
แต่เค้าชอบอ่ะ......
สุดท้ายก็คู่เยมาน*ซิสซี่สินะ..........
ปล.ชุ้นจะไม่เอาชิงหลางมาเจอกับซิสซี่อีกล่ะ.....บอบช้ำแทนลูก Q Q
อยากจะถามว่าพี่แต่งไปได้ยังไงขนาดนี้....(ถึงจะมีก็อปแปะบ้างเถอะนะ..)
แต่เค้าชอบอ่ะ......
สุดท้ายก็คู่เยมาน*ซิสซี่สินะ..........
ปล.ชุ้นจะไม่เอาชิงหลางมาเจอกับซิสซี่อีกล่ะ.....บอบช้ำแทนลูก Q Q
ไม่หรอกนะ../บีบ..
ตกลงเยมานกับซิสซี่เป็นอะไรกัน....
ตกลงเยมานกับซิสซี่เป็นอะไรกัน....
No comments:
Post a Comment