[eed]การบ้านวิชาศาสตร์เวทย์มนตร์พื้นฐานครั้งที่1 [kanan]
posted on 24 Oct 2011 01:39 by darkodin in EED, Fiction
กิจกรรมนี้เป็นส่วนนึงของ
ปล. ขออภัยที่มีแต่เวิร์ด.........ข้าขี้เกียจจริงๆ /กราบทุกคน #โดนตบ
อันนี้เป็นการบ้านของ คานัน นะครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------
(แปะไอ้นี้ซักรูปละกัน.../เลว)
จิตใต้สำนึก คือ - จิตที่มีอิสระที่ไม่สามารถควบคุมได้ มันมีการตัดสินใจด้วยตัวเองโดยไม่จำเป็นต้องนึกคิดใดๆ
- ส่วนที่อยู่ลึกที่สุดของจิตใจ อาจจะเป็นได้กระทั่งส่วนดีหรือส่วนที่เลวร้ายที่สุดของตัวเองก็เป็นไปได้ทั้งนั้น บางครั้ง จิตใต้สำนึกก็อาจรวมไปถึงสิ่งที่เราลืมไปแล้วด้วยเช่นกัน....
----------------------
ร่างโปร่งในชุดนอนกางเกงขายาวสีเข้มไล่สายตาไปตามตัวหนังสือเงียบๆ เขาหลุบตาลง...อย่างครุ่นคิดในบางสิ่ง..
“นี่คานัน ทำไมนายถึงคิดจะมาทำการบ้านกลางดึกแบบนี้ละ” ฟรีค ไดเซอร์.. หนึ่งในรูมเมทร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเอ่ยถาม เด็กหนุ่มนั่งพิงหัวเตียงมองร่างโปร่งที่นั่งแบ่งผงชักนำจิตใต้สำนึกออกเป็นสามส่วน แต่ไม่มีคำพูดใดๆตอบกลับมา
“คงนึกคึกอยากทำขึ้นมาละมั้ง?” อัลนิทรัล เมอร์เรนเทียร์ หรือที่เรียกกันสั้นๆว่า ‘อัล’รูมเมทคนสุดท้ายที่ตัวสูงที่สุดในห้องนั่งเท้าคางมอง “รอดูเงียบๆดีกว่า ฉันเองก็อยากรู้ว่ามันจะออกมาเป็นอะไร”
“แต่ถ้าออกมาเป็นคนหรือสัตว์อะไรพวกนั้นมันจะไม่วุ่นวายเหรอ” ครั้งนี้คนตัวเล็กเปรยถามคนข้างตัวแทน
อัลนิทรัลหัวเราะเบาๆ เขาโบกมือ “ไม่หรอกมั้ง มันคงไม่ออกมาเป็นมังกร............” แต่แล้วคำพูดก็เงียบหายไปยามสบตากับคนถาม
...ไม่สิ...บางทีอาจจะไม่แน่....
ใช่...ไม่แน่..
ใครเล่าจะไปรู้กันว่าในจิตใต้สำนึกส่วนลึกของคานัน N. ปาริย่า จะเป็นอะไร.. ซัมมอนเนอร์หนุ่มที่มักแต่งสาวอยู่เป็นนิจจนทำให้ผู้ชายและผู้หญิงหลายคนโดนหลอกเป็นทิวแถว แต่กลับถูกฟรีคและอีกหลายคนคนเรียกลับหลังและต่อหน้า?)กันว่าเป็นถึงชายเหนือชาย(?) คนนี้
แต่มันก็น่าสนใจ...
เมื่อความคิดของสองหนุ่มปี 3 ห้องที่12 ของป้อมอัศวินคิดตรงกัน พวกเขาก็ปิดปากเงียบรอดูสิ่งใต้จิตใจของหนุ่มผมดำด้วยความสนใจเต็มที่
..อาจจะเป็นชุดกระโปรงลูกไม้สไตล์โกธิคสีดำที่อีกฝ่ายชอบ.. หรือจะเป็นท่านยายที่เจ้าตัวชอบบ่นให้ฟัง.. เป็นมังกรที่เคยเปรยว่าอยากออกไปล่า... หรือจะเป็นรองเท้าแนวๆที่เจ้าตัวชอบสะสม...
แค่คิดก็น่าสนุก อยากจะรู้นักว่ามันจะเป็นอะไรกัน...
ดวงตาสีนิลนั้นแวววาว คานันเรียกคทาเข้ามือ ก่อนจะดึงเส้นผมตัวเองวางลงบนพื้นแล้วโรยผงตามลงไป ..ความจริงแล้วเขาเป็นถึงซัมมอนเนอร์.. เรื่องการใช้เวทย์หรือพลังเวทย์นั้นเขาก็ไม่ต้องกลัวจะขาดแคลน...แต่กันไว้ก่อนเป็นยอดดี
เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ด ตวัดคทาสีเข้มแล้วตั้งสมาธิให้ดีก่อนเพ่งมันไปที่เส้นผม สายลมอ่อนพัดแผ่วเบาก่อนที่หัวคทาจะถูกชักกลับ คานันกระพริบตา เขาก้มมองของบนพื้นด้วยความสนใจ
“อะไรกันน่ะ” หยิบเอาสมุดสีดำสนิทขึ้นมาเปิดพลิกไปมาก่อนจะหลุด “ฮึ..” สั้นๆในลำคอ เขาโยนมันลงพื้นด้วยรอยยิ้มมุมปาก ยกขาเหยียบขยี้นิ่งๆ เมื่อยกขาออกก็พึมพำบางอย่างสั้นๆ และสมุดเล่มนั้นก็ถูกเผาเป็นจุล
“แค่พลาดน่ะ” หันไปยิ้มหวานให้รูมเมทที่นั่งเงียบกริบแล้วหมุนตัวกลับมาแบบไม่ใส่ใจ
ขณะที่จัดการหยิบเอาส่วนที่สองวางไว้บนพื้น เขาก็สบถเบาๆ...
หนังสือนั่น...ใช่เลย...ของตาแก่ที่เป็นถึง ‘ท่านตา’ ของเขานั่นแหละ...
ครั้งนี้กับส่วนที่สอง เขาตั้งสมาธินานกว่าปกติ....นานจนเกือบจะเรียกได้ว่าลบจิตตัวเองทิ้งเพื่อส่งสมาธิทุกอย่างแล้วรีบชักไม้ออกทันที...
ตรงหน้าเขาเป็นบุรุษร่างสูง.. เจ้าของเรือนผมสีเปลวไฟและนัยน์ตาสีนิลมันวาวพร้อมประกายที่บ่งบอกถึงควมฉลาดเฉลียว... ดวงหน้าคมนั้นไม่ได้เด็กมาก...แต่ก็ไม่แก่มากขนาดเรียกได้เต็มปากว่าวัยกลางคน เท่าที่เห็น...ผู้ชายคนนี้หน้าตาดี อายุน่าจะซัก 25 – 27 ไม่น่าเกินกว่านี้.. เครื่องแต่งกายนั้นเป็นชุดธรรมดาสำหรับการอยู่บ้าน สีโทนค่อนข้างอ่อนและดูมีราคาอยู่บ้าง..
คานันมองนิ่งๆ เขาไม่พูดอะไรนอกจากก้าวถอยหลังอย่างระวัง..
แน่นอนว่าอีกฝ่ายย่อมมองตาม.. แต่ไม่มีคำพูดอะไรจากดวงตาสีเข้มเดียวกัน...สิ่งที่แตกต่างคงเป็นแววตาที่อ่อนลง กับ แววตากร้าวแข็งอย่างระแวดระวัง
“เธอเป็นใคร...”
“ท่านเป็นใคร..”
สองเสียงเปล่งออกมาแทบจะพร้อมกัน และนั่นยิ่งทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ...
“คานัน...นั่นใครน่ะ...” ในที่สุดท่ามกลางความเงียบนั้น ใครซักคนบนเตียงก็ถามออกมาในที่สุด แน่นอนว่าเด็กหนุ่มส่ายหน้า
“ฉันไม่รู้จัก.....!!!”
คนตอบสะดุ้งเฮอกเมื่อโดนรวบตัวไปกอดแน่น.. อ้อมกอดที่แข็งแกร่งและอบอุ่น.. อ้อมแขนที่อ่อนโยนนั่น...
“คานัน........”
“ปล่อยฉัน..!!”
เขาผลักมันออก...... แล้วชี้คทาจ่อหน้าอีกฝ่าย มองนิ่งด้วยสายตาวาวอย่างเกรี้ยวกราด “แกเป็นใคร...”
คนๆนั้นไม่ตอบอะไร เพียงแค่หลับตาลงด้วยดวงหน้าเศร้าหมอง ก่อนหันกลับมามอง “คาลิโอ อเรซเตอร์ เดอะ วอริเออร์ ออฟ คาโนวาล.....พอจะคุ้นรึเปล่าคานัน..”
“ไม่” ตอบอย่างฉะฉานและชัดเจน เด็กหนุ่มกอดอกมองคนตรงหน้า “ไม่ว่าท่านจะเป็นใครก็ตามท่านคาลิโอ ผมอาจจะเสกท่านออกมาด้วยความผิดพลาดบางประการ ท่านอาจจะยังมีตัวตนอยู่ 9 – 20ชม. แต่อีกไม่นานก็หายไปแน่นอน เพราะอย่างนั้นเชิญนั่งเฉยๆและทำตัวตามสบาย”
คาลิโอยิ้มมุมปาก “...ช่างเป็นเด็กอวดดีจริงๆคานัน”
“ขอบคุณ” เชิดหน้ายิ้มกลับอย่างภูมิใจ ...รู้สึกแปลกๆเวลาโดนเรียกชื่อ แต่ก็ไม่ได้ท้วงอะไร...
...สบายใจงั้นเหรอ...
หันไปมองทางรูมเมทอีกสองคนที่ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่ากระซิบกระซาบกันก็เลิกสนใจ “นั่นมันส่วนสุดท้ายแล้วนะคานัน”
“แล้ว..?”
“บางทีเขาอาจจะเป็นคนในส่วนลึกของ.....”
ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ คานันหันไปจัดการกับส่วนที่สาม...ทำแบบที่แล้วๆมาแต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาขมวดคิ้ว.. และนั่นทำให้ร่างบนเก้าอี้หัวเราะฮึในลำคอ.. ท่าทางที่คล้ายคลึงกันแต่กลับไม่มีใครสนใจนักในตอนนี้ เมื่อสิ่งที่น่าสนใจกว่าคือชายหนุ่มที่โดนกระชากคอเสื้อขึ้นมาก่อนที่พริบตานั้นคนที่เสียท่าจะกลายเป็นคานัน
“ยังเด็กนัก” คาลิโอหัวเราะในลำคอ ล็อคคอเด็กหนุ่มจ่อด้วยช้อนคนกาแฟของใครซักคนบนโต๊ะหนังสือ “ฉันเป็นถึงนักรบมีฝีมือ.. ไม่ใช่คนที่จะมาเสียท่าง่ายๆหรอกนะ...”
“แล้วไง...” รอยยิ้มแสยะเหยียดก่อนจะจับมืออีกฝ่าย กระชากแขนแล้วทุ่มลงกับพื้นก่อนนั่งทับ “แก่ไปแล้วนะท่านคาลิโอ~”
คนแก่กว่าหัวเราะร่า “เป็นเด็กที่เหมือนแม่จริงๆนะคานัน” เขาส่ายหน้าน้อยๆ ความจริงแล้วจะให้สะบัดตัวออกหรือจัดการเด็กอวดดีตรงหน้าก็ทำได้สบายมาก...แต่ไม่...เขาไม่ได้ทำ... เขากลับยิ้ม แล้วมองดวงหน้านั้นอย่างขบขัน
“รู้จักยัยแก่ด้วย” เลิกคิ้วสูง “แต่เสียใจนะ พอดีว่าท่านแม่สุดที่รักของฉันน่ะหายหัวจากอเมซอนหนีไปคาโนวาลแล้วละ” หัวเราะเบาๆ “นี่ เป็นเพื่อนแม่เหรอ”
“ใช่ เมื่อนานมาแล้วน่ะ”
ดูเหมือนคานันจะเริ่มสนใจ “แล้วรู้จักท่านพ่อของฉันไหม” คำถามนั้นทำให้รอยยิ้มของร่างสูงชะงักไป ดวงตาอ่อนลงยามมองเด็กหนุ่มที่ฉุดให้เขาลุกขึ้น
“รู้สิ...” ตอบไปด้วยน้ำเสียงที่แห้งผาก “รู้จักดีเชียว.. เธอไม่รู้จักพ่อตัวเองเหรอคานัน”
“ไม่รู้หรอก ก็ตายไปแล้วนี่ใครจะไปสน” ตอบปฏิเสธไปแบบส่งๆ ไม่คิดจะใส่ใจอะไรเท่าไหร่ “ยัยแก่..เอ๊ย...ท่านแม่เคยบอกชื่อท่านพ่อตอนเด็กๆนะ แต่ลืมไปแล้ว” ถึงจะพูดว่าลืมยังไง แต่น้ำเสียงที่ดูเหมือนไม่ใส่ใจอะไรจริงๆกลับยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องดูน่าอึดอัด
และยิ่งอึดอัดมากขึ้น...
“แล้วเธออยากรู้จักพ่อของเธอรึเปล่าละ...”
“ไม่” อีกครั้งที่เสียงตอบกลับนั้นชัดเจน “ฉันไม่มีธุระอะไรกับคนที่ตายไปแล้วโดยที่ไม่เคยทำอะไรให้ฉันหรอกนะ”
คาลิโอนิ่งเงียบ “ไม่รักพ่อตัวเองเลยเหรอ...”
“ไม่รู้หรอก ก็ไม่สนิทนี่นา” เด็กหนุ่มยักไหล่ “ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ”
ในระหว่างที่การสนทนาดำเนินต่อไป อัลนิทรัลก็หันไปมองนาฬิกา....เขาเริ่มหาว “ดึกมากแล้ว ฉันนอนก่อนนะ..” แล้วก็จัดการปืดไฟล้มตัวลงนอนหนีความอึดอัดของห้องไปอย่างว่องไว
“..ฉันนอนมั่งดีกว่า....” ฟรีคยิ้มแห้งๆ ตั้งใจว่าจะหนีไปบ้าง แต่ก็ยังเอ่ยปากถาม “เออ คานัน... แล้วนายจะให้เขานอนที่ไหน”
“ระเบียงยังมี.........”
“ฉันนอนตรงเก้าอี้ได้ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มรีบขัดคำพูดของนักอัญเชิญหนุ่ม เหมือนรู้ว่าถ้ารอให้จบไปอนาคตอาจได้โดนไล่จริงๆแน่ “ไม่เป็นไรใช่ไหมคานัน”
“ไม่เป็นไรนี่ อย่ามาแย่งเตียงฉันก็พอ” คานันบิดขี้เกียจ “ฉันเองก็จะนอนแล้ว ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” และก็ปีนขึ้นเตียงหนีไปอีกคน...
ฟรีคหัวเราะแห้งๆ หันไปขอโทษคาลิโอก่อนจะปิดไฟฝั่งตัวเองบ้างเมื่อคาลิโอพยักหน้าให้ไปได้ตามสบายไม่ต้องสนใจ ...และห้องทั้งห้องก็มืดสนิท....
ผ่านไปซักพักใหญ่ๆที่ชายหนุ่มนั่งเงียบๆอยู่บนเก้าอี้ มองดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวจากหน้าต่างห้องบ้านเล็ก เสียงหายใจที่สม่ำเสมอของเด็กหนุ่มทั้งสามบอกให้เขารู้ว่าทุกคนได้หลับไหลเข้าสู่ห้วงนิทราจนหมดสิ้น
เรือนผมสีแดงเข้มสะท้องแสงสีเงินจางจนดูคล้ายกับประกายวาว เขาหยิบคทาของผู้ที่เสกเขาขึ้นมาแล้วตวัดเพียงเบาๆ เด็กท้งสามก็หลับสนิทขนาดที่ต่อให้มีปีศาจมาบุกคงไม่ตื่นง่ายๆ ร่างสูงสง่าลุกเดินไปนั่งคุกเข่าลงบนพื้นข้างเตียงเห็นหนุ่ม..ลูบเรือนผมสีดำนั่นอย่างเบามือและอ่อนโยน
“เธอบอก...ว่าลืมจนหมดสิ้นว่าพ่อนั้นหน้าตาเป็นเช่นไร...” คาลิโอยิ้มขื่น เขาปัดผมคนที่ไม่มีทางตื่นง่ายๆออกให้ได้เห็นดวงหน้าที่ชัดเจน “แม่ของเจ้าคงไม่ได้เล่าเรื่องของพี่ๆกับตัวฉันเลย.. หรือถ้าเล่าเธอคงเด็กเกินไปที่จะรู้.. แต่รู้อะไรไหม...คำว่าคานันมาจาก ‘คา’ ของคาลิโอ และ ‘นัน’ ของซีนัน นะ...”
คาลิโอยิ้มอย่างอ่อนแรง “.....” เขาค่อยๆเปล่งเสียงเพลงจากริมฝีปากที่แห้งผาก เพลงที่เคยร้องกล่อมลูกทั้งสามของเขาที่ไม่ยอมหลับยอมนอน.. รอยยิ้มนั้นอ่อนโยนยามมองเด็กหนุ่มที่เติบโตขึ้นมากในสายตาของตน
ก่อนที่เสียงเพลงจะค่อยๆเงียบลงพร้อมริมฝีปากที่ประทับบนหน้าผากขาว คาลิโอค่อยๆถอนตัวออกมา
“ดีใจนะ..ที่ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอก็ยังมีภาพของฉันคนนี้อยู่ในจิตใต้สำนึก..อาจจะเป็นส่วนที่ลึกที่สุดจนเธอจำไม่ได้แล้วจริงๆก็ตาม.....”
.....แต่ก็ไม่เป็นไร.......
“ทั้งที่ครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เห็นหน้าเธอคือตอนที่เธอยังอยู่ในห่อผ้าอยู่เลย..”
....มือเล็กๆที่กำได้เพียงปลายนิ้วในตอนนั้น...มันช่างดูเปราะบางเสียเหลือเกิน.......
...เด็กทารกตัวน้อยๆนั้นตัวเล็กยิ่งกว่าท่อนแขน...
…ตัวล็กยิ่งกว่าพี่ชายและพี่สาวที่อยู่คาโนวาลเสียอีก...
...เด็กคนนั้นมีเรือนผมสีดำเหมือนแม่ จะมีก็แต่ดวงตาสีดำขลับเท่านั้นที่เหมือนพ่อ...
...พี่ทั้งสองผมแดงตาเขียว แต่น้องคนเล็กกลับดำสนิททั้งสีตาและผม..ต่อให้เจอกันคงไม่คิดว่าเป็นญาติแน่..
คิดแล้วก็อดหัวเราะอย่างเอ็นดูไม่ได้..
“9 – 20ชม. งั้นเหรอ..” พึมพำเบาๆยามมองเด็กหนุ่มบนเตียง “แค่นั้นก็พอแล้ว..กับของขวัญที่เธอมอบให้” นักรบร่างสูงหัวเราะในลำคอ “เธอนี่ช่างยึดติดจริงๆ ทั้งที่ฉันไม่เคยแม้แต่จะทำอะไรให้เธอจริงๆแท้ๆ...”
ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้แล้วยกขาขึ้นไขว่ห้างอย่างเคยชินก่อนจะปิดตาลง
.....แต่ก็ขอบคุณนะ....ลูกรัก....
....ที่ยังคงมีผู้ชายคนนี้อยู่..ในส่วนที่ลึกที่สุดของความทรงจำ......
--------------------------------------------------------
[ยืนยันการบ้าน by รูมเมททั้งสอง]
--------------------------------------------------------
ผมไม่ได้แต่งฟิคมานานมาก...ผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วย
และทุกท่านที่เห็นแต่ Text คงเอียนจนปิดไปหลายคน....ใครที่ทนอาจจนจบได้ผมขอบคุณจริงๆ/พรากๆๆ
แนะนำ ติชมได้ตามสบายเลยนะครับ
ปล. ถ้ามีคำผิดใดก็ต้องขออภัย เพราะความเบลอส่วนตัวครับ...
ปลล. การบ้านคานันคือ "ทำได้" นะครับ เพราะสิ่งที่อยู่ในส่วนลึกจริงๆ คือ "คุณพ่อ" นี่แหละครับ แต่เจ้ตัวนึกว่าไม่ใช่/ฮา
ขอบคุณจริงๆครับ /โค้ง
แถมๆ...
"....มือเล็กๆที่กำได้เพียงปลายนิ้วในตอนนั้น...มันช่างดูเปราะบางเสียเหลือเกิน......."
เครดิตรูปจาก : link
/โดนเฮียทำร้ายยย
โม่วซังเขียนดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วชอบlol
ดราม่าซึ้งมากค่ะ ปิ๊งๆ(?)
ดราม่าซึ้งมากค่ะ ปิ๊งๆ(?)
อ่านไปขนลุกเพราะซึ้งไป /ไม่ใช่ปวดชิ้งฉ่องนะ /โม่วต่อย
บรรยายดีนา อ่านลื่นไหล แต่ที่เธอว่าอาจจะลดลงนี่้ถ้าหมายถึงสำนวนฉันก็พอเข้าใจนะ /ลูบๆ
ถึงจะมีหลายคนที่เห็นเท็คซ์กระจายขนาดนี้แล้วปิดหน้าจอไป แต่ก็ยังมีหลายคนที่อ่านนะเว้ย 5555 /ตบบ่าป้าบๆ
ชอบ <3
ป๋อหล่อ.อยากอ่านเรื่องนั้นต่ออ่ะ ที่มันแนวเฮอเร่อ = v =
บรรยายดีนา อ่านลื่นไหล แต่ที่เธอว่าอาจจะลดลงนี่้ถ้าหมายถึงสำนวนฉันก็พอเข้าใจนะ /ลูบๆ
ถึงจะมีหลายคนที่เห็นเท็คซ์กระจายขนาดนี้แล้วปิดหน้าจอไป แต่ก็ยังมีหลายคนที่อ่านนะเว้ย 5555 /ตบบ่าป้าบๆ
ชอบ <3
ป๋อหล่อ.อยากอ่านเรื่องนั้นต่ออ่ะ ที่มันแนวเฮอเร่อ = v =
โม่วเขียนดีมากๆเลยอ่ะ ภาษาสวยมาก ชอบบบบบบบบบบบบบบ
คานันมีมุมดราม่า(ที่เจ้าตัวไม่รู้)ด้วยแฮะ
อยากอ่านเรื่องราวของท่านพ่อต่อนะๆๆๆ
(ตามมาเม้น คราวก่อนลืมเ้ม้น 55555)
คานันมีมุมดราม่า(ที่เจ้าตัวไม่รู้)ด้วยแฮะ
อยากอ่านเรื่องราวของท่านพ่อต่อนะๆๆๆ
(ตามมาเม้น คราวก่อนลืมเ้ม้น 55555)
เฮ้ยยยยยยยยยยย ข้าชอบคุณพ่ออออออออออออออออ
แต่งดีแล้วเจ้า ไม่ตาลายๆๆๆ = =+ b
ทำซะอยากดราม่ามั่งเลย....
แต่งดีแล้วเจ้า ไม่ตาลายๆๆๆ = =+ b
ทำซะอยากดราม่ามั่งเลย....
โม่วทำเค้าเสียน้ำตาและไม่กล้าทำการบ้านตัวเอง *พรากกกกกก
คือก็พอจะเดาได้แต่แรกแหละว่าเป็นคุณพ่อ แต่ตอนที่เฉลยนี่ทำเอาตายไปเลยง่าาาา
"แต่รู้อะไรไหม...คำว่าคานันมาจาก ‘คา’ ของคาลิโอ และ ‘นัน’ ของซีนัน นะ...”
TT[]TT โม่วทำร้ายเค้าาา *วิ่งปิดหน้าร้องไห้จากไป
เพลงกับรูปประกอบก็ทำร้ายจิตใจมาก ฮือ
คานันดราม่า แอมเลิฟวิ่งอิท<3 *โบกป้ายไฟ
คือก็พอจะเดาได้แต่แรกแหละว่าเป็นคุณพ่อ แต่ตอนที่เฉลยนี่ทำเอาตายไปเลยง่าาาา
"แต่รู้อะไรไหม...คำว่าคานันมาจาก ‘คา’ ของคาลิโอ และ ‘นัน’ ของซีนัน นะ...”
TT[]TT โม่วทำร้ายเค้าาา *วิ่งปิดหน้าร้องไห้จากไป
เพลงกับรูปประกอบก็ทำร้ายจิตใจมาก ฮือ
คานันดราม่า แอมเลิฟวิ่งอิท<3 *โบกป้ายไฟ
โม่วทำเค้าเสียน้ำตาและไม่กล้าทำการบ้านตัวเอง *พรากกกกกก
คือก็พอจะเดาได้แต่แรกแหละว่าเป็นคุณพ่อ แต่ตอนที่เฉลยนี่ทำเอาตายไปเลยง่าาาา
"แต่รู้อะไรไหม...คำว่าคานันมาจาก ‘คา’ ของคาลิโอ และ ‘นัน’ ของซีนัน นะ...”
TT[]TT โม่วทำร้ายเค้าาา *วิ่งปิดหน้าร้องไห้จากไป
เพลงกับรูปประกอบก็ทำร้ายจิตใจมาก ฮือ
คานันดราม่า แอมเลิฟวิ่งอิท<3 *โบกป้ายไฟ
คือก็พอจะเดาได้แต่แรกแหละว่าเป็นคุณพ่อ แต่ตอนที่เฉลยนี่ทำเอาตายไปเลยง่าาาา
"แต่รู้อะไรไหม...คำว่าคานันมาจาก ‘คา’ ของคาลิโอ และ ‘นัน’ ของซีนัน นะ...”
TT[]TT โม่วทำร้ายเค้าาา *วิ่งปิดหน้าร้องไห้จากไป
เพลงกับรูปประกอบก็ทำร้ายจิตใจมาก ฮือ
คานันดราม่า แอมเลิฟวิ่งอิท<3 *โบกป้ายไฟ
ซึ้งมากอ่ะค่ะะะ กรี๊ดดดด
ชอบมาก //เซ้นซิทีฟเรื่องครอบครัว
คานันนน โอ้ยยย ที่จริงแล้วคงรักพ่อสินะ ; v ;
ชอบมาก //เซ้นซิทีฟเรื่องครอบครัว
คานันนน โอ้ยยย ที่จริงแล้วคงรักพ่อสินะ ; v ;
โอ๊ยยย ดราม่า /ซับน้ำตาที่เริ่มซึม(?)
เปิดมาก็เกือบจะปิดแล้ว(โดนตบ) แอบเลื่อนมาดูคอมเม้นเห็นดราม่าเลยนั่งอ่าน /เอ็งชอบอะไรแบบนี้สินะ
ใช้คำได้สวยมากคะ /ไม่มีปัญญาทำ orz
เปิดมาก็เกือบจะปิดแล้ว(โดนตบ) แอบเลื่อนมาดูคอมเม้นเห็นดราม่าเลยนั่งอ่าน /เอ็งชอบอะไรแบบนี้สินะ
ใช้คำได้สวยมากคะ /ไม่มีปัญญาทำ orz
อร๊า ดราม่าๆๆๆ 
บรรยายดีค่ะ ความรักระหว่างพ่อลูกสินะ...
"แต่รู้อะไรไหม...คำว่าคานันมาจาก ‘คา’ ของคาลิโอ และ ‘นัน’ ของซีนัน นะ...”
//อ๊ากกกกก //ลงไปนอนตาย
ต้องกลับไปปั่นฟิคตัวเองบ้างแล้วฮัฟ
บรรยายดีค่ะ ความรักระหว่างพ่อลูกสินะ...
"แต่รู้อะไรไหม...คำว่าคานันมาจาก ‘คา’ ของคาลิโอ และ ‘นัน’ ของซีนัน นะ...”
//อ๊ากกกกก //ลงไปนอนตาย
ต้องกลับไปปั่นฟิคตัวเองบ้างแล้วฮัฟ
;A; อ่านแล้วซึ้งมากเลยคร้าบ ชอบจัง
ส่วนลึกที่ยังคิดถึงคุณพ่ออยู่สิน๊า
แต่ที่พลาดครั้งแรกทำไมเป็นหนังสือของท่านตาหนอ
ส่วนลึกที่ยังคิดถึงคุณพ่ออยู่สิน๊า
แต่ที่พลาดครั้งแรกทำไมเป็นหนังสือของท่านตาหนอ
ฮือออออออออออออออออออออ
อ่านแล้วจะร้องไห้อ่ะพี่โม่ว
มันเศร้ามากเลยT_T
//น้ำตาหนูคลอเบ้าจริงๆนะพี่...พี่ทำร้ายน้อง..T_T
อ่านแล้วจะร้องไห้อ่ะพี่โม่ว
มันเศร้ามากเลยT_T
//น้ำตาหนูคลอเบ้าจริงๆนะพี่...พี่ทำร้ายน้อง..T_T
อ่านแล้วสะเทือนใจมากค่ะ...
ภาษาสวย TwT สื่อความเจ็บปวดปนอบอุ่นออกมาได้ดีมากๆเลยล่ะค่ะ
ภาษาสวย TwT สื่อความเจ็บปวดปนอบอุ่นออกมาได้ดีมากๆเลยล่ะค่ะ
.......ซึ้งมากค่ะ ท่านโม่ววว
//กัดผ้าร้องไห้
ขนาดไม่ได้แต่งนานภาษายังไหลลื่นและเนื้อเรื่องยังตรึงใจขนาดนี้ //ปาดน้ำตา
//ปรบมือ สุดยอดดจริงๆค่ะ
//กัดผ้าร้องไห้
ขนาดไม่ได้แต่งนานภาษายังไหลลื่นและเนื้อเรื่องยังตรึงใจขนาดนี้ //ปาดน้ำตา
//ปรบมือ สุดยอดดจริงๆค่ะ
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงโม่วทำร้ายเค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เค้า..เค้าสอบตอนบ่าย..โม่วทำเค้าร้องไห้แงงงงงงแงแงแแงแงแงแแงแงแงแแง
ทำไมไม่บอกว่าดราม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาเค้าจะได้เกบไว้อ่านแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
#หญิงสาวผู้อ่อนไหวโพดๆกับเรื่องครอบครัว
เค้า..เค้าสอบตอนบ่าย..โม่วทำเค้าร้องไห้แงงงงงงแงแงแแงแงแงแแงแงแงแแง
ทำไมไม่บอกว่าดราม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาเค้าจะได้เกบไว้อ่านแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
#หญิงสาวผู้อ่อนไหวโพดๆกับเรื่องครอบครัว
ชอบอะพี่โม่ว....
อ่านแล้วมันซึ้งอะ.../อ่อนไหวกับเรื่องพ่อๆแม่ๆ 555+
คานันแลดูน่าเอ็นดูมากอะ -- -- ,, /รู้สึกแบบนี้จริงๆ...ไม่รู้ทำไม...ฮา
ตอนอ่านไปถึงกลางๆก็ตะหงิดๆแล้วว่าคุณพ่อหรือเปล่านะ.....แล้วก็ใช่จริงๆด้วย....
อ่านแล้วมันซึ้งอะ.../อ่อนไหวกับเรื่องพ่อๆแม่ๆ 555+
คานันแลดูน่าเอ็นดูมากอะ -- -- ,, /รู้สึกแบบนี้จริงๆ...ไม่รู้ทำไม...ฮา
ตอนอ่านไปถึงกลางๆก็ตะหงิดๆแล้วว่าคุณพ่อหรือเปล่านะ.....แล้วก็ใช่จริงๆด้วย....
โอ้พระเจ้า...........
ดราม่าค่ะ' ^ '
แต่ภาษาพี่ดีมากเลย> <"
แอบชอบนะคะ ฮา
บรรยายได้..ไหลลื่นมากๆ อืม ไม่คิดว่าพี่แต่งฟิคเก่งขนาดนี้
สุดยอดค่ะ> v <
ดราม่าค่ะ' ^ '
แต่ภาษาพี่ดีมากเลย> <"
แอบชอบนะคะ ฮา
บรรยายได้..ไหลลื่นมากๆ อืม ไม่คิดว่าพี่แต่งฟิคเก่งขนาดนี้
สุดยอดค่ะ> v <
ขอร้องดังๆว่า ดราม่ามากกกกกกกกกก T^T ซึ้งมาก
คำบรรยายลื่นไหลดีมาก นี้ขนาดห่างการแต่งฟิคไปนานยังดีขนาดนี้
สุดยอดมากค่ะ ><
ท่านพ่อน่ารักดีนะค่ะ เพลงโครตเรียกน้ำตา
ชอบหลายๆ
คำบรรยายลื่นไหลดีมาก นี้ขนาดห่างการแต่งฟิคไปนานยังดีขนาดนี้
สุดยอดมากค่ะ ><
ท่านพ่อน่ารักดีนะค่ะ เพลงโครตเรียกน้ำตา
ชอบหลายๆ
ปาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด //โดนถีบ
แง เศร้าฮะ เศร้า //หันไปฉีกฟิคตัวเองทิ้ง #ไม่ใช่
โถ่คานัน แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง #เม้นเพื่ออะไร //โดนถีบอีกรอบ
แง เศร้าฮะ เศร้า //หันไปฉีกฟิคตัวเองทิ้ง #ไม่ใช่
โถ่คานัน แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง #เม้นเพื่ออะไร //โดนถีบอีกรอบ
No comments:
Post a Comment