[ToB] [O] event 1.4 : Gray

"Don't Leave Me Behind"

2.

แล้วหากกล่าวถึงสีเทาล่ะเจ้าจะคิดว่าอะไร สำหรับข้ามันก็คงเป็นความเศร้า การจากลา และความสูญเสีย

เป็นสีของเรือนผม และสีของดวงตาของตัวข้า

เป็นสีของแท่นหิน....ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดงฉาน


เป็นสีของเสียงร่ำไห้ให้กับกับผู้ที่จากไป

...


ข้าเติบโตขึ้นมาท่ามกลางการถูกสั่งสอนถึงชีวิตและความตาย พี่ชายที่เบี้ยวบิดหมุนให้ข้าบิดเบี้ยวไปกับนิทานก่อนนอน ไปกับประวัติมากมายของผู้ร้ายที่เขาหยิบมาจากห้องของท่านพ่อ ไวล์ลีบอกข้าเสมอว่าโลกใบนี้ผู้คนถูกแบ่งไว้หลายแบบ แต่ในหัวใจของคนเหล่านั้นก็มีความดำมืดถูกฝังอยู่ในตัว เหมือนกับไข่ของแมลงร้ายที่รอวันฟักออกมาเป็นตัว

พวกมันจะออกมาลืมตาดูโลกด้วยการหล่อเลี้ยงของความรัก โลภ และหลงที่มากเกินไป ความโกรธนั้นเป็นเหมือนเชื้อไฟที่เร่งให้มันแหวกตัวออกมาจากผิวหนังนันไวขึ้น

มันจะเปลี่ยนให้หัวใจสีแดงกลายเป็นสีดำ เป็นให้ความงดงามกลายเป็นความหม่องหม่น

ไวล์ลีบอกข้าว่า...พวกเรามีหน้าที่ทำลายสิ่งเหล่านั้น ด้วยหน้าที่ ด้วยคำสั่ง เพราะมันเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่ก่อนที่พวกเราจะเกิด

ไวล์ลีบอกข้าว่าเพื่อนนั้นไม่จำเป็น มนุษย์ทุกคนนั้นไม่ต่างกัน และตัวข้าเองก็คือมนุษย์...หากวันใดเมล็ดพันธุ์ของข้ากลายเป็นสีดำสนิท.. ข้าเองก็จะถูกกำจัดเช่นกัน นี่คือนิทานก่อนนอนของไวล์ลีที่คอยขับกล่อมข้าทุกคืน ด้วยความกลัวแบบเด็กๆ ข้าจึงได้โยนเมล็ดพันธุ์นั้นทิ้งไป

ข้าเคยคิดว่าข้าไม่ต้องการใครอีก ตราบเท่าที่ยังมีพี่ๆ ยังมีหนังสือมากมาย....ยังมีงานที่ต้องทำ

แต่สุดท้ายข้าก็สร้างตุ๊กตาขึ้นมาตัวหนึ่ง เพราะข้าทนต่อความเหงาของตัวเองไม่ได้ และเพราะว่าข้าได้พบ...กับอะไรบางอย่าง กับใครซักคน มันอาจจะเป็นความฝันหรือความจริง แต่ภาพแผ่นหลังของใครซักคนที่จับมือพาข้าวิ่งไปด้วยกันเมื่อสมัยเด็กนั้นมันช่าง...


...หากไวล์ลีบอกว่าข้าไม่สมควรคบเพื่อนที่เป็นมนุษย์ ถ้าอย่างนั้นหากเป็นตุ๊กตา...ก็คงไม่เป็นอะไร

'ทำไมต้องคุยกันแต่เรื่องน่าเศร้าด้วย'

'ถ้าไม่มีความสุข ก็ทำให้มีความสุขสิ!'

'ถ้าไม่มีความสุขจะเสียใจ แบบนั้นมันไม่ดี เค้าอยากให้ทั้งออริออนกับทั้งเบียงก้ามีความสุขนะ'

'เพราะว่าเป็นเพื่อนของเค้านี่นา'

'สิ่งสำคัญต้องรักษาไว้นะ'

'เอ๋.. เค้าก็มีหน้าที่ด้วยเหรอ แต่แบบนั้นฟังดูน่าเศร้าจัง งั้นถ้าวันไหนเค้าทำให้คนมีความสุขไม่ได้เค้าก็จะหายไปเหรอ?'

'อย่าเหงานะอย่าเหงา ถ้าเหงาจะรู้สึกเสียใจ มันไม่ดีนะคีอา ไม่ดี'

'อรามิส ออริออนปาเค้าอีกแล้ว!'

'เค้ารักตัวเองจังเลยยย ไม่เหมือนออริออน ใจร้าย ชอบทำร้ายเค้า'

'ออกเตเวียเหรอ ตัวเองชื่อน่ารักจัง มีแผลที่หน้าด้วย ไม่เจ็บแล้วนะ ไม่เจ็บแล้วนะ' 

'เค้าชื่อแร็กกี้นะ ส่วนนี่คือออริออน แล้วตัวเองละชื่ออะไร'

'นกตัวนั้นสีสวยจัง ออริออนเคยบอกว่านกน่ะบินได้สูงมากๆ ลิเลียนคิดว่ามันจะบินได้สูงขนาดไหนเหรอ'

'ออริออนรังแกเค้า ใจร้ายที่สุดเลยยย'

'เค้าน่ะ รักออริออนที่สุดในโลกเลย ถึงเค้าจะไม่รู้ว่าโลกมันกว้างขนาดไหนก็เถอะ แต่เค้าเชื่อว่าโลกมันจะกว้างมากๆเลยละ นั่นคือความรักที่เค้ามีให้ออริออนไงละ'

'ไม่เหงาแล้วนะออริออน เค้าอยู่ตรงนี้ไงละ จะอยู่ด้วยเสมอเลยนะ'

'ขอบคุณนะ ออริออน'

'ออริออน'

'ออริออน'

'...เค้ากลัว...'

'ออริออน...เค้าไม่อยากจะหายไป'

'เค้ากำลังจะตายเหรอ เค้ากำลังจะหายไปเหรอ'

'ออริออนอย่าเสียใจนะ อย่าเสียใจนะ'

'รัก เค้ารักออริออนที่สุด'

'มีความสุขมากๆนะออริออน'

เพื่อน....ช่างแสนโหดร้าย ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือตุ๊กตา

สุดท้ายแล้วก็ทำให้ข้าเจ็บปวดหัวใจได้ทุกที



3.

...


และสุดท้ายข้าก็ร้องไห้..

ข้าร้องไห้เหมือนกับเด็กๆ...

...ได้โปรดอย่าไป ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไว้...

...ข้ายังไม่พร้อมที่จะไปต่อเพียงลำพัง...


เจ้าตุ๊กตา..

ข้ามีเจ้าเป็นแสงสว่างของข้า ถึงจะเป็นเพียงแสงเล็กๆไม่ต่างอะไรจากหิ่งห้อย แต่ข้าก็มีเจ้าเป็นเพื่อนของข้ามาเสมอ ทั้งในยามทุกข์ ทั้งในยามสุข เจ้าอยู่เคียงข้างข้า ไม่เคยทอดทิ้งข้าไปไหน เจ้าให้กำลังใจข้า และทำตัวน่ารำคาญอยู่เสมอ

แต่ในวันนี้ข้างกายข้าไม่มีเจ้าอีกแล้ว

ตุ๊กตา เจ้าตุ๊กตา

พวกเราเคยสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกัน ถึงแม้ข้าจะมีเพื่อนใหม่และหลงลืมเจ้าเป็นบางครั้ง ถึงแม้ตัวของข้าจะโตขึ้นกว่าในตอนนั้น ถึงแม้ข้าจะไม่คิดว่าจะรักตัวเจ้าเหมือนเช่นแต่ก่อน แต่เจ้าก็ยังเป็นเพื่อนของข้า เป็นคนที่อยู่กับข้าในวันที่ข้าเสียใจ

และเจ้าก็จากข้าไป

แล้วเจ้าก็ทิ้งข้าไว้

ในโลกที่ซักวันข้าจะต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ข้าไม่อาจจะก้าวต่อไปโดยทิ้งตัวตนส่วนอื่นของข้าไว้ได้

ในโลกที่จินตนาการจะต้องพังทลาย ในโลกที่ความฝันอาจจะต้องจางหาย ในโลกที่ข้าจะต้องเติบโตขึ้นไป..เป็นผู้ใหญ่ซักคน

เจ้าเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมความรู้สึกในวัยเด็กของข้าเข้ากับปัจจุบัน เจ้าเป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่คอยย้ำเตือนเสมอว่าข้าไม่สมควรจะทำสิ่งไหน ไม่สมควรจะทำตัวแบบใด

เจ้าเป็นสิ่งเดียวที่เรียกให้ผู้คนมาหา เรียกให้รอบข้างของข้าไม่เงียบเหงา


แต่วันนี้เจ้าจากข้าไปแล้ว ไปสู่โลกที่ข้าไม่สามารถจะไปถึง ไปสู่เส้นทางที่ข้าไม่อาจจะย้อนกลับ..

เจ้าเป็นของของอดีต เป็นสิ่งของในโลกของเด็ก ในขณะที่ข้ากำลังเดินไปสู่เส้นทางของผู้ใหญ่ เส้นทางที่เริ่มแคบลงและแข็งกระด้าง

ข้าเสียเจ้าไป

เจ้าทิ้งข้าไว้

ด้วยคำพูดแสนร่าเริง ด้วยรอยยิ้มที่ถูกร้อยด้วยเส้นด้าย

'พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะออริออน เค้าให้สัญญา'


ทำไมเจ้าถึงได้โหดร้าย...กับข้าได้ถึงขนาดนี้กันนะเจ้าตุ๊กตา

ทำไมเจ้าถึงได้ใจร้าย...กับข้าได้ถึงขนาดนี้กัน...