Short: 26/8/59

เวลาฉันแหงนหน้ามองท้องฟ้า ฉันมักคิดเสมอ

ว่าถ้าฉันตายไป..ถ้าฉันหายไป..

จะมีใครบ้างไหมที่คิดถึงฉัน

แต่ฉันคิดว่ามันคงเป็นเรื่องที่งี่เง่า

และท้องฟ้าเองก็ยังสดใส เพราะอย่างนั้นสิ่งที่ฉันทำก็เพียงแค่ล้มตัวลงบนพื้นหญ้าและเงยมองมัน

สายลมยังคงเย็น และแสงแดดก็ยังคงส่องแสง

"วันนี้เป็นวันที่ดี" ฉันบอกตัวเองอย่างนั้น

"มันจะเป็นวันที่ดี" เธอตอบฉันมาเช่นกัน

ฉันหัวเราะ และจับมือเธอไว้

"ถ้าเธอพูดแบบนั้นละก็"

ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือความฝัน หรือเป็นเรื่องโกหกแค่ไหน ตัวฉันก็จะยังคงเชื่อเสมอ

ขอแค่มีเธอที่อยู่กับฉัน

อยู่ข้างกายกัน

และจับมือฉันไว้....

เพียงแค่นั้น ไม่ว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายยังไงขึ้น ฉันก็เชื่อว่ามันจะผ่านไป

แต่แล้วเธอก็จากไป..

ด้วยเสียงหัวเราะ ด้วยรอยยิ้ม..

ภายใต้แสงแดดยามเย็นที่เผาไหม้ท้องฟ้าของฉันจนแดงฉาน

เธอจากไปแล้ว โดยไม่กล่าวคำลาใด

เธอจากไปแล้ว ทิ้งฉันไปแล้ว...

...ทิ้งฉันไว้...

...ท่ามกลางกองไฟของเธอ..

และในตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ฉัน ที่โอบกอดตัวเองไว้

จับมือตัวเองไว้ด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับกล่าวคำว่า

"มันจะไม่เป็นอะไร"

ภายใต้ท้องฟ้าสีขี้เถ้าที่เริ่มร่อนหลุด ฉันได้แต่หัวเราะเพียงลำพัง...

...โดยไม่มีแม้แต่เงาของเธอเคียงข้างกายอีกต่อไป...

และในตอนนี้ก็เป็นฉันอีกครั้งที่นอนมองท้องฟ้าอยู่ตรงนั้น

และค้นพบกับคำตอบนั่น

..หากฉันตายไปในซักวัน มันก็คงจะมีใครซักคนที่คิดถึงฉัน..

..ที่จดจำตัวตนของฉันได้..

ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยอยู่ตรงนั้น

เคยร้องเพลงไปกับเธอ

เคยเต้นรำไปกับเธอ

หรือแม้กระทั่งหัวเราะกับเรื่องโง่เง่าที่เธอเล่าให้ฉันฟัง

แต่ว่า.....ฉันเองก็ได้รู้เช่นกัน ว่าสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆนั้นไม่ใช่ให้ใครก็ได้ได้จดจำ

สิ่งที่ฉันต้องการจริงๆแล้วนั้น..

ก็คือการให้เธอคนนั้นยังคงสามารถที่จะจดจำเรื่องราวของฉัน

เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น....

...แม้ว่าตอนนี้มันจะไม่อาจที่จะเป็นเช่นนั้นได้แล้วก็ตาม...



(End)