*โปรดฟังประกอบ >> จิ้ม
เนื้อเพลง >> จิ้ม
-----------------------------------------------------
ฉันไม่กลัวที่จะตาย...ไม่ได้สนใจ
ฉันแค่กลัวว่าจะต้องเสียบางอย่างที่สำคัญมากไปก็เท่านั้น..
ฉัน...ก็แค่กลัวว่าซักวันจะถูกลืมไป...จากคนที่สำคัญ
เพราะอย่างนั้นตอนที่ฟังเทป
ฉันถึงไม่รู้สึกอะไรจนถึงประโยคสุดท้าย
`ยังไงก็ต้องลืมเรื่องของตัวเอง`
มัน...เหมือนกับถูกค้อนทุบหัว
ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ได้สำคัญกับใคร
และไม่มีใครสำคัญกับฉันขนาดนั้นอีกแล้ว
ขนาดที่จะร้องไห้...ขนาดที่จะเซื่องซึม...เมื่ออีกฝ่ายได้หายไป
ขนาดที่...จะคิดถึงในทุกครั้งที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า..
และจะเก็บเอาไปไว้ในความฝันของทุกคืน
มัน...ไม่มีอีกต่อไปแล้ว
เอาจริงๆต่อให้ถูกคนในห้องลืมไป ฉันก็คงไม่ได้เดือดร้อนอะไร..ออกจะรู้สึกว่า
`ช่างเถอะ` ได้ค่อนข้างง่าย
แต่ว่า...
การถูกหลงลืมนั้นมันก็ยังคงน่าหวาดกลัว จากทั้งคนที่ลืมและคนที่ถูกลืมอยู่ดี
...
ฉัน..ไม่อยากให้ `เขา` กับ `เธอ` ลืมว่าวันหนึ่งฉันเคยมีตัวตนอยู่
ไม่อยากจะให้ `เขา` ต้องเสียใจ
หรือลืมเรื่องของฉันไป...
และไม่อยากจะให้ `เธอ` .......
ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนสำคัญ
ไม่ได้อยากที่จะเป็นหรอก...
ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ได้โดดเด่น..หรือช่างพูดช่างคุยแบบใครๆ
ไม่ใช่คนเด่นดังที่ไหน
และไม่ใช่คนที่ใครต่อใครจะนึกถึงเป็นคนแรก
ก็รู้แหละ...ว่าเพราะอะไร
รู้ และตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นด้วย
แต่ถึงอย่างนั้น....
แค่ `เขา` กับ `เธอ` เท่านั้นที่ฉันไม่อยากจะถูกลืม
ไม่อยากจะหายไป......
.......
มันจะสายเกินไปไหมนะ......
.......
“สวัสดี...นี่ฉันเอง”
“อืม...ใช่ เกือบปีแล้วสินะที่ไม่ได้คุยกัน”
“ฉันไม่ได้มาหาเธอเลย ไม่ได้โกรธใช่ไหม?”
“ขอโทษนะที่อยู่ๆก็หายไป
พอดีมีเรื่องเกิดขึ้นเต็มไปหมดน่ะ”
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เราจะได้พบกันอีกไหม...”
“ฉันยังอยู่ที่เมืองเดิม...อืม ไม่ได้ไปไหนเหมือนเดิม”
“ยังจำกันได้ไหมตอนที่เราเดินเล่นที่แม่น้ำด้วยกัน..”
“ตอนที่พวกเราไปที่ภูเขา
กับตอนที่เธอล้มเพราะวิ่งตามฉัน”
“จำช่วงที่พวกเราขึ้นเขาได้ไหม
ที่เธอบอกให้ฉันแบกขึ้นไป..”
“จำตอนที่พวกเราหลงทางกันได้รึเปล่า”
“....”
“นี่...คือว่านะ...ฉันมีเรื่องอยากจะเล่าให้เธอฟังเต็มไปหมด”
“อืม”
“เรื่องน่ะมีอยู่ว่า....”
“เพราะอย่างนั้นตอนนี้....”
เขาหัวเราะ...ในรอบหลายเดือน
หัวเราะออกมาด้วยรอยยิ้มที่เหมือนกับว่าโลกทั้งใบของเขายังคงอยู่
เขายิ้ม
ให้กับ `เธอ`
ที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
เขายิ้ม...
ก่อนจะซุกหน้าลงกับเข่าของตัวเอง
“...คิดถึงนะ...”
“.....”
“ฉันคิดถึงเธอมาก”
“....”
“อยากจะเจอ... อยากจะเจอเธออีกซักครั้ง”
“...”
“อยากจะดูพลุด้วยกันในเทศกาลฤดูร้อน”
“อยากจะรอรับผ้าพันคอจากเธอ”
“อยากจะให้เธอลองทานอาหารของฉัน”
“อยากจะพูดคุยกันทุกวัน”
“เอาจริงๆ...ก็แค่อยากจะเห็นรอยยิ้มเธออีกซักครั้ง”
“...”
“นี่ ตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหนแล้ว”
“ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง”
มือที่เปรอะไปด้วยดินลากไปตามกล่องโลหะขึ้นสนิมอย่างเบามือ
เขาเปิดกล่องเหล็กแล้วหยิบดอกไม้แห้งในนั้นขึ้นมาหมุนไปมา
“....”
ก่อนจะวางมันกลับลงไป แล้วหยิบปึกจดหมายออกมาจากกล่องเพื่อหยิบเครื่องรางเก่าๆที่สีค่อนข้างซีดขึ้นมามอง
“ขอยืมหน่อยนะ”
“..ถึงมันจะเป็นของที่ฉันเคยให้เธอก็เถอะ”
เก็บจดหมายลงกล่อง แล้วปิดฝาก่อนจะฝังมันกลับลงดิน
“แล้วจะมาใหม่นะ”
“ `...` ”
.........
เอาจริงๆแล้ว...
ฉันอยากจะมีชีวิตอยู่ก็เพราะเธอ
เพราะไม่มีใครที่สามารถที่จะจดจำเธอได้อีกแล้ว
เพราะอย่างนั้น...ต่อให้เหลือเพียงแค่ฉัน ฉันก็ยังคงอยากที่จะจดจำเอาเธอไว้
และต่อให้ได้เจอกันแค่ในความฝัน แต่แค่นั้น...ฉันก็ยังอยากจะบอกตัวเองว่าแค่นั้นมันก็มากเกินพอ
เพราะอยากจะจำเธอไว้...จึงเริ่มหวาดกลัว
ถ้าฉันตายไป จะยังจำเธอได้ไหม
`เขา` เองก็จะลืมฉันเหมือนที่ลืม `เธอ` ไปรึเปล่า
...
...นี่...
ถ้าเกิดซักวันนึงเราได้พบกันอีกซักครั้ง
เธอจะยังยิ้มให้ฉันเหมือนเดิมอีกไหม...
เธอจะยังคง...เรียกชื่อของฉัน
ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนนั่นอีกรึเปล่านะ
-----------------------------------------------------------------
Talk...
- เป็นฟิคแด่คนตาย(...)
- คนในฟิคนั่น...อืม ตายนานแล้ว นานมาก มาก...น่าจะราวๆป.5 แล้วปีต่อมาก็เลิกเบสบอล(...)
- เรียกตามภาษาบ้านๆคือรักครั้งแรก
- สรุปคืออินี่พังมานานแล้วนี่หว่า(...)
- ส่วน `เขา` ในฟิค คือพี่ชาย(เคย์จัง)เอง
- ขอขอบคุณเพลงจากผปค.นาเดจิโกะด้วยนะครับ
- สาวคนนี้เป็นคนใจห้อง(บ้าน)ข้างๆ
- ปกติแล้วจะไม่ค่อยคุยกันต่อหน้ากันนัก แต่เขามีสถานที่ลับของกันและกันอยู่นะ
- ฟิคละมุนๆ(?) อนาคตอาจมีเพิ่ม
No comments:
Post a Comment