[YK] [09] 記憶

**หมายเหตุ : มีเพลงประกอบนะ**

วันนี้เป็นวันอะไรกันนะ...

..เหมือนว่าจะเป็น.....วันเผาศพของอิทสึกิ....รึเปล่านะ..

  

แล้ววันเผาศพของเบนิบาระ กับวันของคาสึฮาระนี่มันวันไหนกันนะ......


....จำไม่ได้เลย....

แต่ยังไงก็ไม่ได้ไปอยู่แล้วนี่นา...

เพราะอย่างนั้นก็ช่างเถอะ...

..จะว่าไปแล้ว.... พรุ่งนี้ก็ไม่ได้หยุดเรียนนี่นะ

.....เทนโชอินเองยังไม่กลับ....

เอาเป็นว่า...ค่อยคิดว่าจะทานอะไรทีหลังก็แล้วกัน

....

ตอนนี้การบ้านที่จะต้องส่งพรุ่งนี้ก็ทำเสร็จแล้ว

ผ้าเองก็ซักไปแล้วเมื่อวาน...

ยัง....เหลืออะไรที่ไม่ได้ทำอีกไหมนะ..

....

..

...

จะว่าไป..อัลบั้มรูปที่เอาออกมาเมื่อวันก่อนก็ยังไม่ได้เก็บเลย..

สมุดที่รวมภาพสมัยอนุบาลกับสมัยประถมนั่น...

..........ฉัน...


.....หยุดที่จะถ่ายภาพไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ....

.......

ตอนนี้เอื้อมไปหยิบอัลบั้มปกแข็งสีเข้มขึ้นเปิด ฉันจำได้ว่ามีช่วงนึงที่คนในบ้านบ้าถ่ายรูปเพราะแม่ได้กล้องโพลาลอยมาจากที่ไหนซักแห่ง

แม่บอกว่าการถ่ายภาพคือสิ่งที่ดีที่สุด เพราะว่ามันจะช่วยเก็บรวบรวมความทรงจำที่เป็นรูปภาพได้ ถึงจะต่างจากการเขียนไดอารี่ แต่ถ้าแค่จดคำสั้นๆลงไปก็จะพอเตือนความจำได้บ้าง

เพราะแบบนั้น..พี่ก็เลยถ่ายภาพของฉันกับเพื่อนในสมัยนั้นเก็บเอาไว้เต็มไปหมด.....


จน...ตอนไหนกันนะ..

ตอนไหนกัน....ที่ภาพถ่ายพวกนั้นถูกหยุดลง.......

...

.....

..

ตอนที่ไล่ปลายนิ้วไปตามรูปถ่ายแต่ละใบ..ฉันรู้สึกได้ว่ารอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนเหล่านั้นเหมือนจะดังออกมาจากภาพใบเล็กขนาดไม่ถึงฝ่ามือ

ทั้งความสุขและความสดใส...สื่อผ่านแววตาและใบหน้า... มันราวกับว่าเรื่องในวันนั้นถูกเก็บเอาไว้ในนี้

ทุกความรู้สึก ทุกความทรงจำ.....มันไม่ได้จากไปไหนเลย..

แม้ว่าบางคนจะจากไปแล้ว แม้ว่าบางคนจะย้ายไปในที่ที่ไกลแสนไกล แต่พวกเขาก็ยังอยู่ตรงนี้เสมอไม่ใช่เหรอ..

ทั้งรอยยิ้มของโอจังในวันสุดท้ายที่เราได้ถ่ายคู่กัน...

....รอยยิ้มของอิทสึกิ กับอาริสะในช่วงประถม...

โคโคโระที่กอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบทุกๆครั้ง....

...โคซารุที่ถ่ายคู่กับพี่....

โทยะกับฉันที่กำลังทะเลาะกัน....

..นัตสึกับหมวกเบสบอลของทีมโปรด...

....โทระที่ยืนอยู่หน้าร้านราเม็งนั่น.....


.....

..

และ..... `เธอ` ...ที่กำลังมองฉันผ่านซี่ลูกกรงของระเบียงห้องข้างๆ จ้องผ่านเลนส์สบตาฉันด้วยรอยยิ้มที่หวานยิ่งกว่าใคร

ทุกคนยังคงอยู่ในนี้....มันไม่ได้ไปไหนซักหน่อย

ทุกคนยังคงยิ้ม ยังคงหัวเราะอยู่ในนี้..

และในความทรงจำของฉัน....ไม่ใช่เหรอ


ไม่ได้...หายไปซักหน่อยไม่ใช่เหรอ..



........

....อา....

จำได้แล้ว...

ว่าที่เลิกถ่ายภาพไปเพราะอะไร....

ที่เลิกพกกล้องโพลาลอยติดตัวไปก็เพราะอะไร...

ฉัน.....จะไม่ลืมอีกแล้ว....ไม่ลืม...

......

ติ๊ดๆ....ติ๊ดๆ...

......

ตอนที่สติเริ่มจะถูกดึงหาย เสียงข้อความของมือถือก็ดังขึ้นเรียกความสนใจ....ฉันหยิบมัน และเปิดดู...

....เบนิบาระ เซ็ตสึนะ....

.......


..


ถึง มิซึสึกิซัง

สวัสดีครับมิซึสึกิซัง...หวังว่าคุณ...และครอบครัวจะสบายดีนะครับ

ส่วนผม...อืม...ผมกำลังจะไปทำเรื่องอันตรายบางอย่างล่ะครับ 

ทั้งๆ ที่คุณอุตส่าห์ไปเยี่ยมถึงที่โรงพยาบาลแท้ๆ แต่ผมก็ไม่ดูแลตัวเองดีๆ จนได้ ขอโทษนะครับ

แต่นั่นก็เป็นเพราะว่า  ‘เขาคนนั้น’ ดันไปแตะต้อง ‘คนสำคัญ’ ของผมเข้าน่ะครับ

...ขอโทษด้วยที่ผมมิอาจพูดชื่อตรงๆ ได้ แต่คุณอาจจะทราบเองในภายหลังก็ได้

มึซึสึกิซัง…

ผมยังแปลกใจจนถึงทุกวันนี้ถึงความใจดีของคุณล่ะครับ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เข้ามาช่วยผมที่กำลังเลือดไหลอาบมือวันนั้นจะเป็นคุณ 

ทำไม...เราไม่เจอกันเร็วกว่านี้นะครับ?

ถ้าได้สนิทกันมากกว่านี้ บางที...เราอาจจะมีโอกาสสร้างความทรงจำดีๆ ด้วยกันให้มากกว่านี้เนอะครับ

แต่ตัวผมในตอนนี้...ตัวผมในตอนที่คุณกำลังอ่านเมล์ฉบับนี้อยู่...คงจะไม่มีโอกาสได้สร้างความทรงจำใดๆ แล้ว

มึซึสึกิซัง…อย่าตายนะครับ

ตัวผมที่ไร้ความสามารถนี้ ตอนนี้...ปรารถนาเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นละครับ

คือขออย่าให้รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของใครอีก และขอให้...จำนวนคนในห้องไม่ลดไปกว่านี้เลย ให้มันจบที่ผม...ที่การกระทำครั้งนี้ของผมเถอะครับ

ถ้าทุกอย่างเป็นแค่ฝันร้าย...ก็คงดี...สินะครับ?
เบนิบาระ เซ็ตสึนะ

...

........

พออ่านจบ ฉันก็แค่ปิดมันลงไป แล้วหันกลับไปมองภาพถ่ายแต่ละใบ แม้ในหัวจพคิดอะไรหลายอย่าง แต่ใจของฉันก็พยายามจะบอกว่าอย่าคิด...อย่าคิดมากไปกว่านี้

.........

ข้อความนั่น.....นั่นสินะ ฉันเองก็เหมือนกัน...

ถ้าได้พบกันนานกว่านี้...ถ้าได้เริ่มคุยกันมากกว่านี้แล้วละก็......

......


อา.........


เพื่อนของฉัน.....ค่อยๆ...หายไปทีละคนอีกแล้วสินะ....

ทุกคนที่อยู่รอบตัว...

ทีละคนสองคน.....



ทั้งที่.....ทั้งๆที่ฉันยัง......

......

.....

.....

....

“........”

....

แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ...

...

..........

“..อึก...........”

.......

แต่การที่ฉันได้พบกับพวกเธอน่ะ...

...

.......

“........”

........

...

การที่ฉันได้พบกับพวกเธอแต่ละคนน่ะ...

..........

......

..

“ฮึก........”

.........

...

.......

..

มันช่างมีค่า...มากมายเหลือเกิน........

...........


.....



.......


...


......ขอบคุณนะ...ที่พวกเราได้มาเป็นเพื่อนกัน...



....ขอบคุณนะที่เข้ามาคุยกับฉัน...



...ขอบคุณนะ...ที่ครั้งหนึ่งในชีวิตของฉัน ได้รู้จักคนอย่างพวกเธอ....




..ขอบคุณนะ...





...


....


...



.....ขอบคุณ.....



....มากจริงๆ...



...


..........



.....


...




..



ฉันกรีดร้อง.....กรีดร้องทั้งน้ำตา

มันเจ็บ...มันเจ็บ...


หายใจไม่ออก...........ทรมาน.......



...มันเจ็บ....




.......มันเจ็บ........



....


......




...



มัน.......เจ็บ..........เหลือเกิน.....







--------------------------------------


Talk....
- ที่โคคุงร้องไห้ออกมา จริงๆก็ไม่ไช่เพราะสามคนนั้นตายหรอกครับ แต่เหมือนเป็นอารมณ์ที่ทับถมกันมาตลอดตั้งแต่ช่วงที่คนรู้จักแต่ละคนต่อยๆตายไปทีละคนสองคนนั่นละ แล้วมันระเบิดออกมา
- เสียใจสิ เสียใจมากเลย บ้าเอ๊ยยย
- แต่แน่นอนว่าเรายังไม่ไปงานศพอยู่ดี บัย
- และเราก็ยังไม่คิดจะวอร์ด้วยเช่นกัน (...)
- แต่หลังจากนี้เป็นต้นไป โคฮาคุจะพกกล้องโพลาลอยติดตัว แล้วจะไม่ขาดเรียน(เหมือนทุกวัน) เวลาถ่ายเขาไม่ขอใครหรอกนะ เพราะอย่างนั้น....ห้ามไปก็เสียเวลาเปล่า
- คนที่ส่งเมสเสจมาให้คือไทโยคุง เพื่อนเบนิบาระละ ขอบคุณมากนะครับ
- จากวันนี้ไป โคฮาคุอาจจะเริ่มยิ้มมากขึ้นทีละนิด... อืม ไม่ได้สติแตกหรืออะไร แต่เบนิบาระบอกว่าไม่อยากให้รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าใครเพิ่มอีกแล้ว เราก็เลย..เพิ่มรอยยิ้มของเราขึ้นมาเท่านั้น
- ขอบคุณที่อ่านมานะครับ