[INTS] [02] The Sinner

ฉันเป็นคนบาป

เรื่องนี้ฉันรู้ดีอยู่แก่ใจ...


เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะฉัน ทุกอย่างเป็นเพราะฉัน


ทั้งที่ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็อยากที่จะแก้เผ็ดบราเธอร์คาร์ลอสจึงได้ลองใส่ชื่อของบราเธอร์ลงไป... เอาจริงๆแล้วก็แค่ทำไปเพื่อความสบายใจ ต่อให้บราเธอร์ไม่ถูกไล่ออกไป หรือลาออกไป อย่างไรซะมันก็ได้ความสบายใจที่มากขึ้น แล้วหลังจากนั้นค่อยไปมีเรื่องกับบราเธอร์ต่อ เถียง ทะเลาะ ถูกทำโทษ วนไปวนมา ซ้ำไปอย่างนั้นเหมือนทุกวัน

ทุกวัน....


มันควรจะเป็นอย่างนั้น...


ทั้งที่ควรจะเป็นแค่นั้น



แต่ไม่ ไม่เลย...



เรื่องมันกลับ....แย่ยิ่งกว่าที่คิด...





เริ่มจากศพแรก และตามมาศพที่สอง...

คนตายไปทีละคน หายไปทีละคนโดยที่ตัวฉันทำอะไรไม่ได้ แต่เพราะว่ากลัวความผิด...กลัวที่จะยอมรับ สุดท้ายก็เลยปิดเงียบเอาไว้..




ยิ้มไว้ เชิดหลังไว้ ทำให้เหมือนว่าไม่ได้ทำอะไรลงไป ทั้งที่รู้สึกผิดอยู่เต็มอก ยิ่งเห็นหลายคนเงียบขรึมและเซื่องซึม..ฉันก็ทำได้แค่พยายามจะทำให้พวกเขายิ้ม...


...เป็นแค่ความพยายามจะแก้ตัวแบบโง่ๆ รู้ดีว่าต้นตอมาจากไหน แต่ก็ยังยิ้มให้เด็กพวกนั้นแบบนั้น



แต่ที่รู้สึกผิดยิ่งกว่าคือตอนที่เกี่ยวก้อยให้สัญญา และบอกกับคนอื่นว่าจะไม่เป็นอะไร...


บอก...และยิ้ม... ลูบหัว..และตบบ่า.....



และเก็บความผิดบาปนั้นไว้เป็นความลับอยู่ในใจของตัวเอง..








คำโกหกของฉัน...ทำร้ายไปกี่คนแล้วกันนะ....








แต่เมื่อพูดโกหกออกไปแล้ว..มันก็ย้อนถอยกลับมาไม่ได้ เมื่อมีหนึ่งก็ต้องมีสอง สามและสี่ตามมา ฉันพูด และพูด จนคำพูดนั้นกลายเป็นหนาม รัดคอฉันไว้จนปฏิเสธอะไรไม่ได้อีก

กลับลำไม่ได้อีกแล้ว มีแต่แค่ต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้น

ไม่อย่างนั้น....ทุกอย่างจะพังทลาย..












ฉันเป็นคนบาป



และตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่ปากเหว เพียงแค่ขยับตัวฉันก็พร้อมที่จะร่วงหล่นลงไปในความมืดนั้นอย่างไม่มีวันที่หวนกลับ



หรือไม่..


ฉันก็ตกลงมาจากผานั้นนานมากแล้ว...

ตกลงมาโดยทำไม่ได้แม้แต่จะเอื้อมมือไขว่คว้าสิ่งใดอีก












ทั้งที่สิ่งที่ฉันต้องการจริงๆนั้น.....



คือการ.ได้เห็นพวกเขายังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น...มันก็เท่านั้นเอง