ไปค้นเจอฟิคเก่าของนอเทิลไลท์มา เป็นฟิคจาก AU หลักของน้อง เขียนไว้ตอนวันที่ 18/6/59 แล้วพอดีสตอรี่ของแบล็คมีการอัพเดท เลยไปขุดมานั่งแกเพิ่มเติม แล้วก็เลยมาแบ่งบัน
---------------------------------------------------------------------
ฉันมองปืนสีทองบนตัก สัมผัสของมันเย็นเฉียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง....
นี่คือสิ่งที่ 'เขา' ได้มอบให้แก่ฉัน เพื่อให้ฉันได้ทำลายความอ่อนแอพวกนั้น..
ฉัน...แค่จับมัน มองมัน... ไม่ใช่ว่าไม่รู้วิธีใช้ ไม่ใช่ว่าไม่รู้วิธีจับ..
ฉันรู้ว่ามันใช้ยังไง ฉันรู้วิธีสับไกปืน วิธีทำความสะอาด วิธีใส่กระสุน...
ฉันรู้วิธีเล็ง และฉันก็รู้วิธีที่จะยิง..
แม้ว่าตัวฉันจะไม่เคยได้รับอนุญาตให้จับถือ เพราะพี่ชายบอกว่าจะปกป้องเอง.. เพราะพี่ชายบอกว่าให้คนที่แปดเปื้อนคือเขาเอง...คือเขาเพียงคนเดียว
แต่หลังจากที่ฉันเสียพี่ไป 'คนคนนั้น' ก็ยินยอมที่จะสอนให้ฉันใช้มัน ถึงฉันจะไม่ได้เก่งกาจเหมือนใคร ถึงฉันจะทำได้เพียงแค่ป้องกันตัว แต่ 'คนคนนั้น' ก็บอกกับฉันว่าไม่เป็นอะไร เขาสอนฉัน แต่ก็เพียงเท่านั้น
ฉันรู้ว่า 'คนคนนั้น' ยอมที่จะมอบทุกอย่างให้กับฉัน ทุกอย่างที่พี่ชายไม่เคยปรารถนา ก็เพราะว่าเขารู้สึกผิดที่ช่วยพี่ไว้ไม่ได้ เพราะเขารู้สึกผิดที่พาพี่กลับมาไม่ได้ และเพราะเขารักพี่มาก..มากที่สุด มากยิ่งกว่าใคร เขาถึงได้ทำตามคำขอร้องของฉัน เพราะว่าฉันเป็นน้องของพี่
เพราะ 'คนคนนั้น' ไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของฉันได้อีกต่อไป โลกที่ไม่มีพี่อยู่ด้วยอีกแล้ว 'คนคนนั้น' ไม่มีทางที่จะไม่ทำตามในสิ่งที่ฉันขอ
ฉันรู้สึกผิดเวลาเห็นสีหน้าของเขา และฉันก็รู้สึกผิดที่ไม่สามารถเป็นในสิ่งที่พี่ต้องการ แต่ฉันไม่สามารถรอให้ทุกอย่างจบลงอย่างนี้ได้
ฉันไม่สามารถยอมรับตัวตนของตัวฉันที่พิการอยู่อย่างนี้ได้
ฉัน...อยากจะทำอะไรซักอย่างเพื่อพี่ชาย....เพื่อตัวของฉันเอง
.....
แล้วพี่ชายก็กลับมา..
พี่ชายกลับมาหาฉัน กลับมาจากความตายนั่น แล้วพี่ก็บอกกับฉันว่าไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกแล้ว จะไม่มีใครมาทำอันตรายฉันตราบเท่าที่พี่ยังอยู่ตรงนี้ และฉันก็วางปืนลง...
เพราะพี่ไม่ต้องการให้มือของฉันนั้นหยาบกร้านหรือแข็งกระด้าน เพราะพี่ไม่อยากให้ฉันต้องแปดเปื้อนและร่วงหล่น...เพราะพี่ชายอยากให้ฉันเป็นเพียงแค่คนเดียวที่ยังคงสะอาด ให้เป็นแสงสว่างในโลกที่มืดมิดใบนี้ของพี่
แต่...
ฉัน...ไม่อยากที่จะเป็นแค่คนที่คอยถ่วงแข้งถ่วงขา ไม่อยากจะเป็นแค่คนที่ทำให้พี่อ่อนแอขึ้นไปมากกว่านี้
ฉันรักพี่.. ฉันรักพี่มาก.. พี่ดูแลและให้ฉันทุกอย่าง พี่อ่อนโยนกับฉันเสมอ และยอมทำตามแทบทุกสิ่งที่ฉันขอ แต่......
ฉันก้มมองขาตัวเอง...
แค่จะขยับก็ยังทำไม่ได้.. และมันก็เจ็บ.. เจ็บและพันไว้ด้วยผ้าพันแผลจากความโง่ของฉัน ความไว้ใจมากเกินไปของฉัน.....และนั่นทำให้พี่ของฉันเจ็บปวด
แต่ฉันได้เลือกแล้ว ฉันได้เลือกไปแล้ว.....
พี่คะ...ขอโทษนะคะ..
....
ในความฝันนั้น ฉันยังจำได้เสมอ พี่ชายบอกว่าฉันนั้นเหมือนเจ้าหญิง เจ้าหญิงที่เป็นแก้วตาดวงใจของพี่... เป็นโลกทั้งใบของพี่ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่จะไม่สามารถหาได้ในโลกที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เพราะอย่างนั้นพี่ถึงได้รักและหวงฉันมาก..มากที่สุด
แต่ฉันไม่อยากจะเป็นเจ้าหญิงของพี่... ฉันไม่อยากจะเป็นแค่เจ้าหญิงที่ทำอะไรไม่ได้แบบนี้
...เอาตามตรง ตัวฉันไม่ใช่เจ้าหญิง....ไม่ใช่เลย....ฉันไม่เคยคิดเลยซักนิด
..ฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึง ที่มีแต่ได้รับ โดยไม่เคยได้ให้สิ่งใดตอบกลับไปต่างหาก... และทุกคนเองก็มองฉันผ่านมุมมองของพวกเขาทั้งนั้น
'คนคนนั้น' มองเพียงแค่เงาของพี่ผ่านตัวของฉัน เพราะเขาเสียพี่ไปและฉันยังคงอยู่ เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้ต้องการจะชดเชยทุกอย่างกับตัวของฉัน
'เขา' อีกคน บอกว่าฉันเห็นแก่ตัวและเกะกะ ฉันเป็นเพียงตัวถ่วงที่ทำให้พี่มีแต่ห่วง แันที่ทำอะไรไม่ได้เลยนั้นเหมือนกับหนอนแมลง...ไร้ค่ายิ่งกว่าอะไร
'เธอ' บอกว่าฉันไม่สมควรที่จะอยู่ ฉันไม่ควรค่าที่จะมีชีวิตบนโลกใบนี้ ฉันไม่สมควรจะอยูเคียงข้างพี่ของฉัน ไม่สมควรได้รับความรักจากใครทั้งนั้น
'ฉัน' รู้ตัวดีว่าฉันไร้ค่ามากแค่ไหน ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้เลยซักอย่าง เดินด้วยตัวเอง ลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง ก้าวเท้าด้วยตัวเอง....ฉันทำอะไรไม่ได้เลย
ส่วนพี่....
'พี่' บอกฉันว่า.... "ไม่เป็นไร"
...
ฉันไม่อยากจะเป็นเจ้าหญิง....ไม่เคยอยากที่จะเป็น และมันไม่มีทางที่จะเป็น
ฉันไม่เคยอยากที่จะฆ่าใคร เพราะฉันรู้ว่าพวกเขาทุกคนต่างมีคนที่รักและใส่ใจ
ทุกคนมีครอบครัว...มีคนที่รอคอยการกลับไป... เพราะอย่างนั้นฉันถึงไม่อยากจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้คนเหล่านั้นต้องเสียใจ.. เพราะหากมีใครมาทำอะไรพี่อีกครั้ง ฉันเองก็คงจะเสียใจมากเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ฉันได้รู้ตัวแล้ว ว่าหากฉันไม่ทำอะไรซักอย่าง คนที่จะเสียใจที่สุดคือตัวของฉันเอง..
ฉันเคยเสียพี่ไปแล้วครั้งหนึ่ง ฉันไม่มีวันที่จะลืมความรู้สึกในตอนนั้น ความเจ็บปวด ความโศกเศร้า ความโกรธแค้น ความรู้สึกมากมายที่พร่างพรูออกมาจากตัวของฉันไว้เหมือนกับพายุ......แต่สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนั้น ก็มีเพียงแค่ปิดหน้าและร้องไห้จนแทบจะขาดใจ...
ฉันอาจจะฟังดูโลภมากและเห็นแก่ตัว...แต่ฉันจะไม่ยอมปิดหูปิดตา นั่งรอพี่ชายด้วยรอยยิ้มอยู่อย่างนี้อีกแล้ว..
มันไม่สมควร และมันก็ช่างน่าเจ็บปวด
ฉันน่ะ....
...
"โอไรอ้อน.. คือว่าฉัน..."
"ไวทไลท์คะ.. พี่มีเรื่องอยากจะขอร้องค่ะ"
"คุณพอคะ หนู..."
"ตราบาป ขอโทษนะ แต่ว่า..."
"คุณคาเตน่า ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ.."
"คุณจุติคะ ฉันมีเรื่องอยากจะถามซักหน่อย"
"คุณเคน...ได้โปรดเถอะค่ะ"
"..คือว่าฉัน...ฉันอยากที่จะ..."
..
..
..
..
ในตอนนี้มือของฉันเปื้อนไปด้วยเลือด สีแดงจากผู้คนที่ฉันไม่เคนปรารถนาให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น ฉันไม่เคยปรารถนาที่จะลุกขึ้นจากรถเข็นของฉันเพื่อเหยียบลงบนซากศพมากมายเหมือนอย่างตอนนี้ ฉันไม่เคยต้องการที่จะคร่าชีวิตของใคร
แต่ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง... ไม่ใช่เจ้าหญิงของพี่ ไม่ใช่ตัวถ่วงของพี่
ฉันอยากจะยืนเคียงข้างพี่ ก้าวไปกับพี่ และอยู่เคียงข้างกับพี่ต่อไปอีกซักนิด...
หากพี่ชายต้องจมลงไปในความมืดอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว ฉันคนนี้ก็อยากที่จะจมลงไปด้วยกันกับพี่ เป็นแสงดาวของพี่ที่ฉันรักแม้แต่ในห้วงลึกที่ลึกที่สุดในโลกใบนี้
ฉันจะพยายามประคองตัวเอง จะพยายามจะสองแสง
ฉันจะจับมือพี่ไว้ จะยังคงยิ้มให้กับพี่
จะไม่ยอมสูญเสียอีกต่อไปแล้ว...
....
และเพราะว่าเวลาของพี่กับฉันนั้นไม่เท่ากัน เวลาของพี่และฉันมันห่างจากกันมาก เพราะอย่างนั้นจนกว่าจะถึงวันที่ฉันเป็นเพียงแค่ภาพภาพหนึ่งในความทรงจำของพี่ ฉันก็อยากที่จะทำอะไรให้พี่บ้าง
พี่คะ... น้องสาวคนนี้ของพี่ยังคงรักและเฝ้ามองพี่เสมอ เฝ้ามองแผนหลังของพี่อยู่ตลอด ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้
พี่คะ.. พี่เสียใจรึเปล่าที่ตอนนี้น้องสาวของพี่มายืนอยู่ในจุดเดียวกับพี่แบบนี้
พี่คะ...
ฉันเองก็เป็นน้องของพี่นะคะ เพราะอย่างนั้น...ได้โปรด..... อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ
'คนคนนั้น' เองก็คงจะคิดเหมือนกับฉัน
'คนคนนั้น' ไม่ต้องการจะเห็นพี่เป็นอย่างนี้หรอกนะคะ
เพื่อตัวของพี่ เพื่อตัวของฉัน เพื่อ'คนคนนั้น' และเพื่อผู้คนมากมายที่สำคัญต่อเรา
เพื่อพวกเขาแล้ว... ฉันจะไม่ยอมอ่อนแออย่างนี้อีกต่อไปแล้วค่ะ
เพราะอย่างนั้น..พี่ก็ช่วยยอมรับการตัดสินใจนี้ของฉันด้วยนะคะพี่ชาย...
No comments:
Post a Comment