Ezra : 01

ตัวของผมนั้นไม่ได้เกิดมาจากความรัก

เพราะอย่างนั้นหลังจากที่แม่ได้ให้กำเนิดผมออกมา นางก็เดินทางจากไป...มีเพียงแค่ตัวของผมที่ถูกทิ้งเอาไว้ และได้รับการเลี้ยงดูด้วยคนรับใช้ชั้นผู้น้อยของพ่อ ในขณะที่ตัวของพ่อนั้นต้องการเห็นแค่พัฒนาการของเชื้อสายตัวเองกับสตรีแห่งฟากฟ้าแต่เพียงเท่านั้น

เพื่อให้เป็นลูกชายที่น่าภูมิใจ เพื่อให้ได้รับมาซึ่งคำชมเพียงแค่สั้นๆ และเพื่อให้สายตาคู่นั้นได้มองตรงมา เพราะอย่างนั้นแล้วผมถึงได้พยายาม...พยายามมาตลอด เพื่อหวังว่าซักวันชายคนนั้นถึงจะหันกลับมาหาบ้างซักครั้ง และเพื่อซักวันหนึ่งนั้น...มารดาที่ไม่เคยพบเจอหน้าจะหวนกลับมาหาผมบ้าง มามอบอ้อมกอดและเอ่ยคำปลอบโยนบ้าง..เพียงแค่ซักครั้ง

แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน

สิ่งที่พ่อต้องการคือสิ่งที่สามารถนำไปโอ้อวดต่อผู้คน เป็นสิ่งที่จะทำให้พ่อไม่รู้สึกน้อยหน้าใคร และมันกลายเป็นว่าตัวของผมเองนั้นไม่สามารถจะออกนอกลู่ทางนี้ได้ ไม่อย่างนั้นสิ่งที่รออยู่คงไม่พ้นการถูกกล่าวหาว่าเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไร้ประโยชน์เพียงเท่านั้น...

ตั้งแต่จำความได้รอบตัวของผมไม่เคยมีใคร ไม่เคยมีในสิ่งที่ใครต่อใครต่างก็มี บ้านของผมนั้นเงียบเหงา ทุกมื้อที่โต๊ะอาหารตัวยาวนั้นว่างเปล่า และต่อให้สะดุ้งตื่นมากลางดึกจากฝันร้าย ในบ้านก็ไม่มีใครให้วิ่งไปหาเลยซักคน

ทุกคืนที่ผมลืมตา บนเตียงใหญ่ตัวเดิมนั้นมีแค่ตัวของผมกับความมืดที่มองไม่เห็นจุดสิ่งสุด มีเพียงแค่ตัวผมเพียงลำพัง....


จนวันหนึ่ง..ในสวนต้องห้ามนั้น มือสองคู่ของคนสองคนก็ฉุดผมออกมาจากความเงียบเหงา พวกเขาพาตัวของผมออกจากกรงขังของพ่อให้ออกมาเห็นโลกภายนอกที่แสนกว้างใหญ่และแสนแสบตา... พวกเขาสอนผมให้ได้รู้ว่าคำว่าเพื่อนนั้นเป็นเช่นไร...

แบล็คสเปสนั้นเป็นเพื่อนที่ดีแม้จะชอบทำเรื่องที่น่าปวดหัว ออกัสตัสนั้นรักทุกคนที่สุดและพร้อมที่จะให้อภัยกับทุกคน เบลาทริซนั้นก๋ากั่น..นางแสบยิ่งกว่าผู้ชายคนไหนที่เขาเคยพบ แซตเทอเดย์ถึงจะประหลาดแต่ก็ฉลาดและอ่านสถานการณ์ออก แดเนียลเป็นเด็กจอมโลเลที่มีทั้งพรสวรรค์และอนาคตที่ยาวไกล......และเอด้า....ตัวทดลองที่อ่อนโยน...อ่อนโยนที่สุดมากกว่าใครๆ...


คนพวกนั้นคือ เพื่อนกลุ่มแรก...และกลุ่มสุดท้ายที่ผมมี เป็นเพียงมิตรสหายเพียงหยิบมือของผมที่ไม่มีใครคนอื่นสามารถเข้ามาแทนที่ตรงนั้นได้

หากว่าเวลานั้นเป็นนิรันดร์...มันก็คงดีมากทีเดียว....


แต่ไฟจากสงครามที่พวกเราไม่ได้ก่อนั้นรุนแรงกว่าที่ผมคิด เปลวไฟขนาดใหญ่นั้นเผาผลาญและฉีกกระชากกลุ่มของพวกเราให้แตกกระจาย ผมที่ไปไหนไม่ได้ทำเพียงแค่ชี้นิ้วบอกเส้นทาง...บอกทางออกจาก "กรงนก" ขนาดใหญ่นี้ ออกจาก "สวนอีเดน" แห่งนี้ไปสู่นอกกำแพงที่สูงตระหง่านที่ตัดโลกของพวกเราให้ขาดออกจากกัน

หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็ได้พบกับเอด้า...

เอด้าไม่ใช่คนเดิม เธอเปลี่ยนแปลงไปจากการทดลอง กลายเป็นเพียงตุ๊กตาที่มีชีวิต เป็นเพียงอาวุธที่ไม่มีความรู้สึก...มันยากที่จะดึงเธอมาอยู่ข้างตัว ยากที่จะปกป้องเธอไว้โดยไม่ให้ใครสงสัย...

มันยาก...ในเมื่อทุกย่างก้าวของผมเองก็ถูกจับจ้องด้วยสายตาของคนมากมายที่พร้อมจะกระชากผมลงมาทุกเมื่อ


...แต่แล้ววันหนึ่ง...

เธอเองก็จากไป....


ออกไปจากสถานที่แห่งนี้และโผบินกลับขึ้นไปสู่ฟากฟ้า..เหลือเพียงแค่ผมในกรงนกกรงเดิม.....

.....กับดวงตามากมาย....