ที่ข้าไม่อยากให้เจ้ามีเพื่อน...ก็เพราะเพื่อนจะทำให้เจ้าเจ็บ
ที่ข้าไม่อยากให้เจ้ามีเพื่อน...ก็เพราะเจ้าอ่อนแอเกินไป
ที่ข้าไม่อยากให้เจ้ามีเพื่อน...ก็เพราะข้ารู้ดี...ว่าซักวัน เจ้าจะต้องร้องไห้
ร้องไห้ให้กับคนที่จากไป
ร้องไห้ให้กับความอ่อนแอของตัวเอง
ร้องไห้….
...ให้กับแผ่นป้ายหลุมศพ
ของเพื่อน...ที่เจ้าอาจจะต้องฆ่าเองกับมือในซักวัน..
ไวล์ลีนั่งหงุดหงิดอยู่บนต้นไม้ เขากอดอก ขมวดคิ้ว ไม่พอใจชัดเจนในสิ่งที่ผ่านมาในวันนี้ ทั้งเรื่องของการแข่งในหมากกระดานของน้องชาย ทั้งเรื่องของอรามิส ไนต์ และเรื่องของเฮมุส ซีก
คบแต่ตัวปัญหา...ตัวปัญหาที่ส่งผลกับอารมณ์ทั้งนั้น
ไวล์ลีขมวดคิ้ว เขาไม่เคยอยากให้น้องมีเพื่อน...มีแค่เขากับเชสก็พอแล้วแท้ๆ
อีกอย่าง…
ไอ้เด็กที่ถึงขนาดต้องใส่ “หน้ากาก” อันนั้นเพื่อให้กล้าลงมือกับเพื่อน..ทั้งที่ใต้หน้ากากน้ำตาไหลเป็นทางน่ะนะ...ไอ้เด็กที่อ่อนแอขนาดนั้นน่ะนะ…
“ก็เพราะแบบนั้น...ถึงได้ต้องเป็นห่วงไม่ใช่รึไง…”
ก็เพราะดูแลมาตั้งแต่ยังเล็ก ก็ต้องหวงก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา
ถึงเขาจะไม่ใช่พี่ที่ดี ไม่ใช่คนที่ดีนัก...ถึงเขาจะเป็นคนแบบนี้
แต่เรื่องของน้องชายเพียงคนเดียวน่ะ...จะห่วงไปมันก็ไม่ผิดอะไรไม่ใช่รึยังไงเล่า
เพราะแบบนั้นเลยแสดงความเป็นห่วงแบบดีๆไม่ค่อยเป็น
"ไอ้น้องบ้าเอ๊ย แล้วข้าควรจะทำยังไงกับเจ้าดี"
เพราะหลังจากจบปีนี้ เจ้าจะต้องอยู่โดยไม่มีพวกข้าต่อไปอีกห้าปีแล้วนะออริออน...
...ข้าละเป็นห่วงอนาคตเจ้าจริงๆ....
No comments:
Post a Comment