[T] Book.01 “เจ้าหญิงน้อย”

หนังสือ ชุดรวมเรื่องสั้น : “ความฝันสีชาด”

ตอนที่ 01 : “เจ้าหญิงน้อย”

ผู้แต่ง : อิสซาร์ (โทไบอัส เซปาร์)

หมายเหตุ : หนังสือเล่มนี้คือเล่มที่ 4 ของคนเขียน (อย่าถามว่าทำไมถึงมีแต่งแค่นี้), หาได้ตามร้านหนังสือและชั้นหนังสือบางแห่ง แต่อาจจะแอบๆมุมอยู่บ้าง หน้าปกไม่โดดเด่น มองข้ามไปเลยก็ได้---

-----------

..เด็กสาวเพียงเฝ้าใฝ่ฝัน ว่าซักวันเจ้าชายจะมา..

นางนั่งรอเจ้าชายจากหอคอยสูง

รอแล้วรอเล่า พร่ำเพ้อภาวนา

ว่าซักวันเจ้าชายจะมา

จะมาพานางไป

หอคอยสีขาวงาช้างงดงาม แต่หาใช่ที่คุมขังเจ้าหญิงไม่

นางต่างหากคือผู้สั่งสร้างเจ้าหอคอยกลางป่าลำเนาไพร

เพื่อเฝ้าร้องเพลงเรียกเจ้าชายจากแดนไกลที่ไม่เคยมา

เจ้าหญิงน้อยรอคอย รอแล้วรอเล่า แต่เจ้าชายก็ไม่ปรากฏตัว

ในเมื่อเจ้าชายของนางไม่โผล่มาเสียที

นางจึงออกคำสั่งให้ทหารออกตามหามังกรไฟ มาผู้ไว้ใต้ฐานหอคอย

หาใช่เพื่อไว้ใช้ปกป้องคุ้มครองนางไม่ แต่เพื่อให้เจ้าชายได้สังหารมันในซักวัน

...

"เจ้าชาย..เจ้าชายเจ้าขา ท่านอยู่หนใด

ตอนนี้มีแล้วทั้งมังกรไฟ หอคอย และเจ้าหญิง

เจ้าชาย เจ้าชายเจ้าขา...

ทำไมท่านถึงยังไม่มา

ไม่มารับข้าเสียที"

แน่นอนว่าความจริงไม่ใช่ความฝัน

เจ้าหญิงน้อยปิดตาไม่ยอมฟังคำพูดขององค์ราชาและราชีนี

นางรับสั่งให้ทรงจ้างแม่มดจ้าวมาตรา บังคับจับพวกเขาเหล่านั้นมามอบให้แก่นาง

“จงร่ายคาถา จงสร้างไม้หนาม

จงเสกให้คนทั้งวังนั้นหลับไหล

ทำตามข้าสิ จงทำตามบัญชา

สร้างมนตรานั้นขึ้นมาให้ครอบคลุมทั่วทั้งเมือง”

แต่แม่มดกล่าวปฏิเสธ นางมิอาจทำตามคำสั่งของเจ้าหญิง

ด้วยเพราะเรื่องนั้นช่างร้ายแรง และใช่ว่านางมีอำนาจพอที่จะสามารถทำ

“ลืมตาเถิด จงลืมตา

ท่านหญิงของข้าจงโปรดเข้าใจ

มนตราข้าหาใช่มีไว้เพื่อสร้างฝัน

และโลกใบนี้หาใช่นิทานเหล่านั้น

เจ้าหญิงน้อยของข้า ข้าไม่อาจทำตามนั้นได้จริงๆ”

แต่คำตอบของนางไม่อาจทำให้เจ้าหญิงทรงพอพระทัย

พระนางร่ำไห้และร่ำไห้

เหตุใดจึงทำตามคำสั่งของนางไม่ได้ทั้งที่นางเป็นถึงเจ้าหญิง

หากแม่มดตนนี้ทำไม่ได้ นางก็ไม่ต้องการเก็บไว้อีกต่อไป

"เอ้าทหาร จงจับนางแม่มดไปทรมาน แล้วจุดไฟเผานางให้ตายทั้งเป็น"

หนึ่ง.. สอง.. สาม..

ไม่มีแม่มดตนไหนทรงรับฟังคำสั่งพระนาง

องค์หญิงน้อยสุดแสนเศร้า เปลวไฟลุกโชนแผดเผาทุกวี่วัน

สุดท้ายแล้วแม่มดมากมายเหล่านั้นก็ต่างล้มตายหนีหายไปจนหมดเมือง

"เจ้าชาย..เจ้าชายเจ้าขา

ข้ารอคอยท่านอยู่บนหอคอยแห่งนี้...

เมื่อไหร่ท่านจะมา จะมารับตัวข้า

ท่านเจ้าชาย

กระจกวิเศษจงบอกข้าเถิด ข้าต้องทำอย่างไร

ชายในฝันจึงจะมามาหาตัวข้า

ณ หอคอยห่างไกลแห่งนี้เอย"

กระจกวิเศษนั้นกล่าวตอบมาว่า

"จงลืมตาเถิดเจ้าหญิง

โลกใบนี้หาใช่นิทาน ท่านจงยอมรับความเป็นจริง

ลืมตาตื่นจากฝันแสนงามพริ้ง ค้นพบความจริงเสียที"

แล้วเจ้าหญิงก็ร้องไห้ นางร่ำร้อง

"กระจกวิเศษ เหตุใดเจ้าช่างโหดร้ายต่อข้านัก

เจ้าเกลียดข้าหรือไร เจ้าขัดขวางความรักข้าทำไมกัน

ทหาร.. เอามันไปทุบ และบดให้เป็นผง

ปล่อยให้เศษของมันปลิวหายไปตามลม

อย่าให้กลับมารวมกันได้อีกตลอดกาล"

"เจ้าชาย...เจ้าชายเจ้าขา

ข้าเฝ้ารอท่านอยู่ที่นี่ บนหอคอยแห่งนี้

เมื่อไหร่ท่านจะมา มาหาตัวข้า ท่านเจ้าชาย"

ราชาและราชินีทรงกลุ้มพระทัย พวกเขาต่างก็พยายามพูดกับเจ้าหญิงน้อย

แต่นางก็ไม่ยอมรับฟัง

เอาแต่เปิดอ่านนิทานแสนหวาน และนอนเล่นอยู่บนหอคอยอยู่อย่างนั้น

ไม่ยอมรับฟังคำพูดของผู้ใด

สุดท้ายองค์ราชาจึงออกรับสั่ง "จงไปตามตัวเจ้าชายจากประเทศข้างเคียง

จงป่าวประกาศตามหา อัศวินและผู้กล้าให้มาหาตัวข้านี้

เพื่อช่วยเจ้าหญิงจากความฝันอันแสนไม่จริง

และปลุกให้นางให้ลืมตาตื่นขึ้นมา"

อัศวินคนแรกที่มาถึงนั้นขี่ม้าขาว

เจ้าหญิงทรงตาวาว และทรงนั่งรอดู

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวพ้นเขตประตู

มังกรไฟนึกว่าศัตรู จึงเผาเขาให้ตายทั้งเป็น

เจ้าหญิงทรงร่ำไห้ นั่นไม่ใช่เจ้าชาย

แต่เป็นเพียงแค่ชายวายร้ายที่จำต้องตายเพราะหลอกลวงพระนาง

"มังกรเอ๊ยเจ้ามังกร"

องค์หญิงทรงปาดน้ำตา นางชี้ไปที่ซากศพนั้นด้วยสีหน้าหวาดผวา

"ข้าไม่อยากเห็นสิ่งที่ไม่งดงามตา

จงกำจัดสิ่งนั้นเสีย จงทานมันเข้าไป

อย่าให้มีชิ้นส่วนไหนตกลงมาต่อหน้าต่อตาข้า

เข้าใจไหมเจ้ามังกร"

หนึ่งคน สองคน สามคน

เจ้าหญิงน้อยทรงเฝ้ามองดู

หนึ่งโดนมังกรนึกว่าศัตรู และถูกแผดเผาจนหายไป

สองหลบหนีเจ้ามังกรไฟ แล้วตกหายลงไปในสายธาร

สามนั้นช่างองอาจกล้าหาญ แต่ไม่นานเกินสามนาที

องค์หญิงน้อยทรงตั้งโต๊ะเสวยหาอาหาร ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเหล่าอัศวิน

อาหารว่างวันนี้คือพุดดิ้ง และชูครีม

"ไม่แข็งแกร่ง"

นางกล่าว

"ไม่ฉลาดเฉลียว"

นางว่า

"ไม่มีใครเลยหรือที่จะสามารถต่อกรกับมังกรไฟของข้า ช่างน่าเศร้าใจ"

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว องค์หญิงจึงคิดว่ามังกรนี้อาจจะโหดร้ายเกินไปซักหน่อย

นางจึงสั่งให้มันเฝ้าคอยอยู่หลังหอคอยของพระนาง

และแล้วในที่สุดก็มีชายผู้กล้าปรากฏตัวขึ้นมาที่ฐานหอคอย

ชายคนนั้นร้องตะโกนเรียกตัวพระนาง

"ได้โปรดโยนเส้นผมท่านลงมา ให้ตัวข้าได้ปีนขึ้นไปหา

และพาท่านลงมาสู่โลกของข้าเถิดองค์หญิง"

องค์หญิงทรงลิงโลดอยู่ในใจ แต่จะให้โยนผมลงไปก็กระไร ในเมื่อมันคงเจ็บน่าดู

สุดท้ายนั้นนางจึงแกล้งทำไม่รู้ โยนสายโซ่และตะขอ หวังให้เกี่ยวตัวเขากลับขึ้นมา

แต่ช่างน่าอนิจจา องค์ชายผู้ไม่รู้ ถูกตะขอนางรัดคอตายทั้งเป็น

องค์หญิงน้อยทรงเศร้าพระทัย ด้วยเหตุใดเขาจึงไม่คว้ามันให้ดี

ช่างตายอย่างไม่สมเป็นผู้ดี นี่ก็คงไม่ใช่ชายของนาง

"เอ้าทหาร จงเอาซากศพของชายผู้นั้นไปให้มังกรข้าทานเดี๋ยวนี้ไป"

วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า

ในที่สุุดก็มีชายผู้หนึ่งปีนขึ้นมาหาพระนาง

องค์ชายรูปงาม บาดแผลเต็มกาย

ปราบทั้งเจ้ามังกรร้าย และสหายมากมายเพื่อช่วยพระนาง

"องค์ชาย..."

นางมองชายผู้นั้นที่ยื่นมือเข้าหา ฝ่ามือสีแดงฉานถูกมอบตรงมา

องค์หญิงน้อยแย้มยิ้ม แล้วยื่นมือกลับไป

ก่อนผลักชายผู้โชคร้ายตกจากระเบียง

"ไม่งดงาม ช่างไม่งดงาม

ชายผู้นี้หรือจะมาโอบกอดข้า

เช่นนั้นแล้วเสื้อผ้าข้าคงเปื้อนเป็นแน่แท้

ท่านช่างไม่งดงาม ไม่ใช่เจ้าชายของข้าหรอก"

องค์หญิงน้อยถอดถุงมือเปื้อนเลือดออก นางปิดหน้า แลว้ปาดน้ำตา

เจ้าชายของนางทำไมยังไม่มา

ชายผู้เก่งกล้า และไร้บาดแผลใด

"องค์ชาย องค์ชายเจ้าขา

เมื่อไหร่ท่านจะมา

เมื่อไหร่จะพาข้าออกไป"

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่องค์หญิงน้อยทรงเฝ้ารอคอย

"เจ้าชาย เจ้าชายเจ้าขา เจ้าชายของข้า ท่านอยู่หนใด"

พระนางทรงจิบชา เสวยพระกระยาหาร และเบนหน้าออกไปทางหน้าต่าง

รอคอยเจ้าชายของนาง

ที่อาจจะมาในซักวัน

[End.]

อื่นๆที่แค่อยากจะบอกเฉยๆ แต่ไม่มีในหนังสือ

• เจ้าหญิงน้อยชื่อว่า “ฟีโอน่า” แต่ในหนังสือไม่ได้ถูกเขียนถึง
• นางไม่ได้ขังตัวเองไว้ในหอคอย นางกลับปราสาททุกเย็น เพราะห้องนอนที่ปราสาทกว้างกว่า
• นางให้ทหารอุ้มนางขึ้นหอคอยในตอนเช้า และอุ้มลงมาในตอนเย็น
• เจ้าหญิงน้อยอายุ 15
• มีตอนแถมของเจ้าหญิงน้อยด้วย แต่ไม่ได้ถูกเขียนลงมาในหนังสือ
• เรื่องสั้นนี้เป็นเพียงเรื่องแต่ง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับประเทศใดประเทศหนึ่ง โลก เหตุการณ์ สถานที่ และตัวละครในเรื่องล้วนเป็นสิ่งที่ผู้เขียนสมมุติขึ้นเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
• หนังสือเล่มนี้ไม่เหมาะแก่เด็กที่อายุต่ำกว่า 15ปี ผู้ใหญ่ควรให้คำแนะนำ (...)
• ผู้แต่งโดนบก.ทวงหนักมากเพราะส่งต้นฉบับเลทไปสามวัน
• หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่ 4 ที่ผู้เขียนได้เขียนขึ้นมา เรื่อง “เจ้าหญิงน้อย” เป็นแค่ตอนสั้นๆตอนหนึ่งในเรื่องเท่านั้น
• หากต้องการติดต่อกับผู้เขียน กรุณาส่งจม.ไปทางสนพ.
• แต่ไม่ส่งมาอาจจะดีกว่า เพราะผู้เขียนไม่ต้องการจะรับ (แต่ก็ตอบกลับนะ ไม่งั้นบก.ตบตาย)
• ตอนแรกผู้เขียนตั้งชื่อหนังสือนี้ว่า “นิทานและความฝัน” แต่บก.ตัดตกไป เพราะชื่อดูล่อลวงเด็กซื่อๆเกินไป บก.กลัวความใสของเด็กถูกทำลาย