ในสมัยที่ข้ายังเป็นเด็ก...
ข้าเคยคิดว่าการเป็นอัศวินคือเส้นทางที่ข้าควรจะเลือกเดิน เหมือนกับท่านพ่อ เหมือนกับท่านพี่ เหมือนกับบรรพบุรุษทั้งหลายของข้าที่จับดาบฟาดฟันศัตรู ที่ค้อมหัวจูบหลังมือของผู้ที่ยอมรับให้เป็นนาย และเอ่ยกล่าวคำสาบานที่น่าอับอายและเห็นมันเป็นเกียรติยศยิ่งกว่าชีวิต
ในสมัยที่ข้ายังเป็นเด็ก...
ข้าเคยคิดว่าโลกใบนี้มีเพียงแค่ดำกับขาว มีแค่วายร้ายและผู้ผดุงความยุติธรรมเหมือนในหนังสือนิทานที่สอนให้เด็กโง่งมจมปลักอยู่แต่ในดินแดนแห่งความฝัน
หากเป็นอัศวินก็จะได้เป็นฝ่ายดี เป็นฮีโร่ เป็นที่รักของใครต่อใคร มีทั้งชื่อเสียงและความสำเร็จ
และจะได้รับการยอมรับจากทุกๆคน
เพราะอย่างนั้นข้าเลยฝึก..
ฝึก..ฝึก และฝึก..
ขวนขวายเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตนเอง หากต้องการอะไรก็ต้องหาทางไขว่คว้ามันด้วยตนเอง ต้องศึกษาและฝึกฝนเอาเอง ต้องผลักดันตัวเองให้ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่พึ่งใครๆ เพื่อให้ไล่ตามท่านพี่ให้ทัน เพื่อให้ก้าวนำหน้าผู้ชายคนนั้น เพื่อแสดงให้เห็น...ให้เห็นว่าข้านั้นคู่ควรกับ "เซปาร์"
ข้า..ที่ต้องการจะเป็นอัศวิน
ต้องการจะสว่างเจิดจ้าแบบท่านพี่...ท่านพ่อ
แต่ว่า....
มันก็เป็นเพียงแค่ความฝันเพ้อเจ้อของเด็กผู้ชายโง่ๆคนหนึ่งที่ได้ลืมตาตื่นมาพบกับความจริงทุกอย่าง
ความจริงที่ว่า...โลกใบนี้มันไม่ได้สวยงาม
ไม่ได้สวยงามเลยแม้แต่นิดเดียว...
ข้า "โทไบอัส เซปาร์" ได้รู้เรื่องทุกอย่างเมื่อวันเกิดปีที่สิบห้าหลังจากโดนเรียกตัวกลับมาจากการเดินทางไปสมัครเรียนที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก การเดินทางถูกทำให้หยุดชะงัก ใบสมัครที่ถูกเขียนไม่ได้ถูกส่งไปให้ผู้ประกาศเรียกชื่อเพื่อเข้าสอบสัมภาษณ์
ข้าโดนเรียกตัวกลับมา...กลับมาพร้อมพี่ๆของข้า ไอแวน และเมเรดิธ
ข้าโดนเรียกตัวกลับมา...ให้มาเห็นว่าโลกนี้มีสีที่มากกว่าขาวและดำ
ข้านั้นโดนเรียกกลับมา....
ให้กลับมาดูความพินาศของ "เซปาร์" ด้วยตาของข้าเอง
ความผิดที่ไม่ได้ก่อ..
แต่มันมีหลักฐานรัดตัว ดิ้นไม่หลุด แก้ไขอะไรไม่ได้ ไม่ได้ซักอย่าง
คำว่า "เคารพและภักดี" ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นแค่สุนัขโง่ๆที่ไม่สามารถทำได้กระทั่งอ้าปากเห่า หรือกระโดดกัด.. พวกเราทำได้เพียงแค่มอง มองดูสิ่งของที่ถูกยึดและฉกฉวยไป
ทั้งบ้าน.. ทั้งที่ดิน.. ทั้งทรัพย์สินและเงินทอง
ทั้งความสุขสบาย.. ทั้งข้ารับใช้ทั้งหลาย..
ทุกอย่างที่หายไป ทุกอย่างที่ข้าเคยมี.. แต่ก็คงเทียบไม่ได้กับพี่ชายและพี่สาวของข้า ไอแวนและเมเรดิธต้องสูญเสียคู่หมั้นและคนรัก พวกเขาสูญเสียตำแหน่งอัศวิน สูญเสียพวกพ้องและความฝัน
พวกพี่ต้องออกจากโรงเรียนพระราชา ส่วนตัวข้านั้นก็ไม่มีโอกาศที่จะได้สัมผัสรสชาติของมัน แต่ในตอนนั้นข้าก็คิดว่าไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร ข้ายังรอได้ แต่ก็เสียดายสำหรับน้องๆของข้าที่พวกเขาจะไม่มีวันได้แม้แต่จะไปยังสถานที่แห่งนั้น
แต่...มันจะดีขึ้นเหมือนที่ท่านพ่อบอก
และข้าเองก็เผลอโง่ที่หลงเชื่อ
.........กับคำโกหกเหล่านั้น.......
ช่างโง่งมเสียเหลือเกิน
No comments:
Post a Comment