โทไบอัสไม่เคยร้องไห้
ความจริง...มันก็คงมีบ้างเมื่อสมัยเด็กเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปที่จะร้องไห้เวลาโดนลงโทษ หรือโดนต่อว่าอย่างรุนแรง แต่เมื่อเขาเริ่มจับดาบ น้ำตาของเขาก็เหมือนจะถูกทำให้มันเหือดแห้งหายไป แม้แต่ตอนที่ทั้งบ้านสิ้นหวัง โทไบอัสก็ไม่เคยแม้แต่จะร้องไห้เช่นกัน
เขาไม่ได้เข้มแข็ง...เรื่องนั้นเขารู้ดี
แต่ที่เขาไม่ร้องไห้ เพราะเขาร้องไห้ไม่ได้ เขาไม่อนุญาตให้ตัวเองแสดงความอ่อนแอ แม้ว่าน้ำตาจะไม่ใช่สิ่งที่แสดงถึงความอ่อนแอเสมอไป แต่เขาก็ไม่คิดที่จะหลั่งน้ำตาต่อหน้าใครแม้กระทั่งตัวเอง
แต่ใช่ เขามีความเสียใจ
เสียใจ เจ็บปวด ทรมาน เขามีหมดทุกอย่าง
ทุกอย่างที่หล่อหลอมมาเป็นความหวาดกลัว...หวาดกลัวต่อทุกสิ่ง
เขามี..เพราะเขายังเป็นมนุษย์ ยังเป็นคน
แต่เขาก็ต้องเก็บกดทุกอย่างเอาไว้ ทั้งความเศร้า ทั้งความกลัว เพราะเขาต้องทำเหมือนว่าเขาทนได้.. ทั้งต่อหน้าพี่ๆ ต่อหน้าน้องๆ ในเมื่อทุกคนต่างก็เซกันไปคนละทาง เขาก็ต้องดันตัวเองขึ้นมาเป็นหลักให้ทุกคนได้คอยเกาะเกี่ยว คอยดึงไม่ให้ทุกคนล้ม และคอยยันไม่ให้พวกเขาเซไปมากกว่านี้
โทไบอัสรู้ว่ามันทรมานเขามากแค่ไหน...
...ความรู้สึกเหล่านั้นเกาะกุมหัวใจเขาจนเกือบจะด้านชา
พวกมันเหมือนจะทำให้หัวใจของเขาเต้นช้าลง ทรมานมากขึ้น
เหมือนจะทำให้เขาตาย..
โทไบอัสยังจำได้ดีว่าในทุกคืนที่เขาต้องอดทน เขารู้สึกได้ถึงความจุกแน่นที่ลำคอ ความจุกที่ทำให้เขาหายใจไม่ออกเหมือนกับมีคนมาบีบรัดลำคอของเขาเอาไว้ เหมือนจะฆ่าเขาเสียเดี๋ยวนั้นหากเขาไม่ยอมจะปล่อยน้ำตาให้รินไหลลงมา..
แต่เขาก็ไม่ทำ
เขาผลักดันตัวเองให้เดินต่อ เขาเลือกที่จะเก็บความรู้สึกพวกนั้นไว้
และปล่อยให้พี่ชายอย่างไอแวนได้แอบหลั่งน้ำตาเงียบๆหลังทุกคนหลับสนิท
ปล่อยให้เมริดิธได้มีมุมสงบของตัวเองไว้รักษาแผลจากความเจ็บช้ำ
ปล่อยให้คารอสได้รู้จักสมานแผลที่เกิดจากความเศร้าแล้วก้าวไปข้างหน้า
ปล่อยให้เรเน่และเซียด้าได้ร้องไห้ตามที่ต้องการ
และเขา...
เขาจะต้องเข้มแข็ง...มากกว่านี้ มากกว่านี้
จะไม่ยอมร้องไห้ จะไม่ยอมแม้จะส่งเสียงสะอื้นทั้งที่เขาเองก็อ่อนแอ
...เขาเองก็มีความหวาดกลัว...
และเขาก็รู้ดีว่าซักวันเขาจะพังทลาย ความเจ็บปวดมันบีบรัดอยู่ในอก แน่นเหมือนกับไม้หนามที่ทิ่มตำหัวใจของเขา รัดมันเอาไว้...แน่นขึ้น แน่นขึ้น...
แต่เขาก็ไม่ได้โง่ขนาดจะไม่รู้ว่าถ้ายังฝืนใจต่อไปซักวันเขาจะถูกทำลายจากตัวของตัวเอง แต่เขาก็ยังเลือกที่จะอดทน เลือกจะยอมโง่
เพียงเพราะเหตุผลเดียว
เขาทนให้พี่น้องของเขาต้องมาพังไปต่อหน้าเขาไม่ได้...ทนไม่ได้เลยจริงๆ
คนพวกนั้นต้องได้ถูกปล่อยให้อ่อนแอแล้วก้าวต่อไปอย่างเข้มแข็งสง่างาม เพราะอย่างนั้นคนพวกนั้นถึงต้องมีหลักอย่างเขาให้คอยยึดมอง ให้คอยเห็นว่าเขาเข้มแข็งมากแค่ไหน ให้เห็นว่าเขายังไม่ยอมแพ้ เขายังคงไปต่อ
ต่อให้ต้องล้มกี่ครั้ง เขาก็จะลุกกลับมาทุกครั้ง
แต่เขาจะไม่ยอมให้พี่น้องของเขาต้องล้มและจมหายลงไปใต้ปลักโคลนแห่งความสิ้นหวัง
เพราะนั่นคือสิ่งที่เขาหวาดกลัว
หวาดกลัวจับใจ
ว่าคนเหล่านั้นจะไม่อาจลุกยืนกลับมาได้ในซักวัน
No comments:
Post a Comment