ความเกลียด
คือสิ่งที่หล่อหลอมตัวคนให้เป็นคน
ความรัก
ความโลภ
ความหลง
คือสิ่งที่ชักนำคนให้ก้าวเดินไป
ข้ามีทั้งรัก ทั้งเกลียด
ทั้งความเคียดแค้นมากยิ่งกว่าใคร
อีกทั้งมีทั้งความหวาดกลัว
ที่จะต้องสูญเสียทุกสิ่งไปในซักวัน
แต่ทำไม...ทำไม...ทำไม
ไม่ว่าจะพยายามมากซักเท่าไหร่ก็ไม่เคยเป็นไปได้ดั่งฝัน
เพราะสุดท้ายแล้วตัวข้านั้น จะไม่มีวันปกป้องสิ่งเหล่านั้นได้ตลอดไป
น้ำตาหนึ่งหยดของข้ารินไหล
ก่อนที่หัวใจของข้าจะแหลกลาน
.
.
.
หนึ่งก้าวของข้าหยุดเดิน
หัวใจข้านั้นชอกช้ำเกินจะทน
สองก้าวข้าจำต้องฝืนทน
พยายามสู้รนแล้วก้าวต่อไป
สามก้าวข้าเริ่มหวั่นไหว
แต่ต้องเดินต่อไปให้ถึงสุดปลายทาง
ข้าครางด้วยความอ่อนล้า
จุดหมายของข้าเจ้าอยู่หนใด
ข้าต้องพยายามทนอีกซักเท่าไหร่
แต่ก็ต้องก้าวต่อไปให้ไกลยิ่งกว่าเดิม
.
.
.
ท้อ...ข้าท้อเหลือเกิน
ข้าอยากจะหยุดเดิน
ข้าอยากแล้วที่จะพอ..
ข้าควร...จะต้องทำอย่างไรต่อ
ข้าควรจะพอ หรือควรจะเดินต่อไป
น้ำตาอีกหยดของข้ารินไหล
และให้กับอนาคตที่ไม่อาจมี
------------------------------------------
สรุปเรื่องของปีนี้ (ที่ไม่มีในนั้น)
- จำนำดาบตัวเองเป็นค่าเรียนมาโรงเรียนพระราชา
- เจอวอร์ริค..คนรู้จักสมัยเด็กที่ไม่คิดว่าจะได้มาเจอที่นี่
- วอร์ริคช่วยซื้อดาบตัวเองมา ตอนนี้เลยต้องทำงานพิเศษหนักๆเพื่อเอาเงินมาไถดาบคืน(คงอีกนาน)
- ได้อยู่ปราการปราชญ์ มีแต่คนอายุน้อยกว่าเลยรู้สึกเอ็นดูเล็กน้อย เพราะคนส่วนมากอายุเท่าน้องสาวตัวเอง
- เป็นหัวหน้าชั้นปี
- ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมห้องไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
- จดสรุปย่อวิชาปวศ. ให้เอ็ดการ์และคนในรุ่นเอาไปลอกต่อ
- ตอนหมากกระดานสู้กับฟ๊อกซี่ ทั้งเหยียบบ่านาง ถีบนางตบรถ และอื่นๆมากมาย จบที่เอาดาบปักคอนาง ชนะ(..)
- แต่การแข่งรวมแล้ว ปราการแพ้แผ่นดิน
- หงุดหงิดมาก แค้นด้วย
- ได้ดุคนร่วมหอไปหลายคนโดยเฉพาะเดรีนเรื่องสมาธิ
- รู้สึกเด็กๆร่วมรุ่นนี่ยังแกร่งไม่พอ คิดว่าควรให้เด็กพวกนี้ฝึกให้หนักกว่านี้ (ได้แค่คิด)
- ปิดเทอมปีนี้คิดว่าจะทำงานพิเศษให้หนักขึ้นไปอีก
No comments:
Post a Comment