Movivin's Little World: 14. [SC] Nothing at All 2012.05.05

(ก๊อปพี่เคย์มาหน้าด้านๆ)

หมายเหตุ: เนื้อหาในเอนทรีนี้มีความแอ็บสแตร็คในตัวของมัน..

"แต่เจ้าไม่อยากออกไปใช้ชีวิตข้างนอกบ้างหรือโร? ทั้งที่อุตส่าห์ได้รับอิสระแล้วแท้ๆ..."

“'ถ้าหัวใจไม่โดนพันธนาการเอาไว้ ไม่ว่าร่างกายจะโดนเหยียบย่ำให้จมดินขนาดไหน ยังไงเสียชีวิตเราก็ยังเป็นของเราอยู่ดี'”

เขารู้จักเรเรียส เกลียส์เชอร์ ครั้งแรกเพราะคำสั่งของคนๆนึงให้จับตาดูและตรวจสอบเรื่องทุกอย่างของนาง

แต่เรเรียส เกลียส์เชอร์นั้นเข้าใกล้ยากเหลือเกิน เพราะด้วยเรื่องต่างๆมากมาย เขาจึงแทบไม่เคยพบหน้าเลยซักนิด และนั่นยิ่งทำให้งานของเขายากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่านางน่าสนใจหรืออยากจะค้นหาเลยซักนิด..

งานก็คืองาน..

และนางคือเป้าหมาย..

และเพราะเขาเป็นนักฆ่า ความรู้สึกทั้งหมดจึงไม่จำเป็นในการทำงานใดๆทั้งสิ้น แม้ว่าเขาจะอยู่กับนางเพื่อตอบแทนในช่วงที่ตนต้องแฝงตัวเข้ามา แต่เขาก็ไม่ได้ใกล้ชิด สนิทสนม หรือได้พูดคุยกับนางนัก

เขาไม่เข้าใจ.....อะไรคือความภักดี..

เขารู้เพียงแค่หากทำตามคำสั่งของคนๆนั้นเสร็จแล้ว เขาก็จะหมดหน้าที่...หมดบุญคุณกับคนๆนั้นเสียที ใช่..แล้วทุกอย่างก็จะจบลง..

ไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่ง.. เต้นรำไปตามคำสั่งที่บังคับให้เต้น โลดแล่นไปด้วยเชือกที่รัดข้อมือไว้จนห้อเลือด สุดท้ายทุกชีวิตก็ต้องจบลงที่ความตายอยู่ดี...

เขาเป็นนักฆ่า..มีหน้าที่ทำตามคำสั่งเจ้านาย...

และนักฆ่าก็ไม่จำเป็นต้องมีหัวใจ..

เพราะสำหรับเจ้านายแล้ว นักฆ่าที่มีหัวใจคงไม่ต่างอะไรกับของไร้ค่าที่หมดสภาพการใช้งาน เพราะอย่างนั้นเขาถึงไม่คิดจะให้ความสนใจอะไรกับเรื่องอื่นที่นอกเหนือจากนั้น และก็คิดว่าความภัคดีก็คงไม่จำเป็น..

เพราะคนสั่งไม่ต้องการให้เรามี ‘หัวใจ’

นั่นก็หมายถึง เขาก็ไม่ต้องการให้เรามีความ ‘ภักดี’ ด้วยเช่นกัน...เขาเข้าใจแบบนั้น

แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องของเขาอยู่ดี.. หากไม่อยากให้เขามีหัวใจ เขาก็พร้อมที่จะสนอง....

แต่เขายังจำได้ การพูดคุยกับเรเรียสเมื่อสิบสองปีก่อน..

"เช่นนั้น...เจ้าสามารถทำอะไรได้บ้างล่ะ?"

"ข้า...เป็นอาวุธให้ท่านได้..." เขาในตอนนั้นเลือกที่จะตอบ ในสิ่งที่คิดว่าคงจะดีที่สุดออกไป "....เพื่อจะได้ตอบแทนทุกอย่างแล้ว..หากต้องการให้เป็นอะไร ข้าก็จะทำ.."

"แล้วหากวันหนึ่ง ข้าเกิดอยากจะหักอาวุธของข้าขึ้นมาล่ะ?"

"ก็หักไปสิ..." เขาตอบ แทบจะไม่ต้องคิด ..ชีวิตที่ว่างเปล่า หักไปก็ช่างมัน แต่ว่า...

"ยังไงซะ อาวุธของท่าน ท่านก็มีสิทธิ์ตัดสินใจ แต่มันก็แค่จะลดลงไปหนึ่ง มันก็เท่านั้นเอง...."

ใช่ในวันนั้นเขาตอบไปแบบนั้น ไม่ได้โกหก แต่ก็ไม่ได้พูดความจริง.. วาจาทุกคำของเขามันมีอะไรมากกว่านั้น แต่เขาก็ไม่รู้หรอกว่าเรเรียสคิดอย่างไร

แต่หากว่าเรเรียสได้กลับมาถามคำตอบนั้นกับเขาอีกครั้ง เขาคงจะมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนที่เคยมองมาเสมอ

และคำตอบนั้นจะมีเพียงเรเรียสคนเดียวที่ได้รับรู้.. หรือบางทีอาจจะไม่มีวันได้รู้เลยก็เป็นได้

แต่มันคงเป็นคำตอบที่เรียบง่าย และว่างเปล่าเหมือนทุกๆครั้ง..ก็แค่นั้น

สำหรับเขาแล้ว...เรเรียสคืออะไรกันนะ นั่นสินะ..

เขา ไม่รู้ หรอก.. และ ไม่คิดจะสนใจ ด้วยซ้ำไป

นายก็คือนาย หมดงานแล้วก็ไป มันก็เป็นแบบนี้มาตลอด และจะเป็นเช่นนี้เสมอไป..

เขา..ไม่เข้าใจ....

"นักฆ่าต้องไม่ต้องรู้จักหัวใจ และอารมณ์ความรู้สึกหรอก"

...คนที่สอนเขามากล่าวกับเขาเช่นนี้ และเขาก็รับฟัง ด้วยมุมมองของเขาเอง...

หากผู้เป็นนายสามารถที่จะ เปลี่ยนนักฆ่าที่ใช้การไม่ได้ราวกับเปลี่ยนเสื้อผ้า

นั่นหมายความว่านักฆ่าเองก็มีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนนายเช่นกันใช่หรือไม่..?

นั่นสินะ....................อยากรู้จริงๆ...กับคำตอบนั้น...

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ชีวิตของเขาก็เป็นของตัวเขาเอง...เพราะอย่างนั้น แต่จงรักภักดีกับความรู้สึกของตัวเอง เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว.....ไม่ใช่เหรอ..?

---------------------------------------------------------

ฉันรอดแล้วววววววววววววว!!!!!!

/มาอัพแบบเลวๆ และกลิ้งหนีไปนอน

ความจริงแค่ชื่อเอนทรีมันก็บอกคำตอบอยู่แล้วอ่ะนะ... ไม่รู้จะอ่อนกันรู้เรื่องไหมนะครับ /ปาดน้ำตา/ เอาเป็นว่า ถ้าอ่านไม่รู้เรื่องก็อ่านทวนไป ถ้าไม่รู้อีกก็ปิดแล้วเปิดใหม่ในอีกหลายนาทีต่อมาก็ได้ครับ...

แต่ถ้ายังอ่านไม่เข้าใจ.... ก็จง "คลุมดำ" เพื่ออ่านเนื้อหาแบบเต็มๆ : D

บอกแล้ว...ว่าแอ็บสแตร็ค...

---------------------------------------------------------------------------

เช็ดๆๆๆๆ ไวไปแล้วนะ โร ดูเย็นชามากมายโฮร่วววววววว น่าสนใจจริงๆ