ฉันเหม่อมองกองดินเบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า มองดูรโยฮันที่กำลังใช้พลั่วตบหน้าดินให้เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้อย่างเหม่อเลย
ความรู้สึกมากมายนั้นตีกันจนมั่วไปหมด มันผสมกันจนแม้แต่ตัวฉันเองก็ยังแยกไม่ออกว่าในตอนนี้ความรู้สึกที่มีนั้นเป็นยังไง
บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกผิด
บางทีอาจจะเป็นความเสียใจ
บางทีอาจจะเป็นคำถามว่าทำไมเรื่องทุกอย่างถึงเกิดขึ้นอย่างนี้
แต่มันก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง…
แต่สุดท้ายฉันก็ส่งเสียง ทำลายความเงียบด้วยเสียงที่แห้งผาก
"ชาร์ล็อตตายแล้ว"
นั่นเป็นคำแรกที่ฉันเปิดปากบอก ดวงตาของเขาสบกับฉัน เขาไม่ได้พูดอะไร และเขาเองก็รู้ว่าเกิดอะไร เขาเพียงแต่ปล่อยให้ฉันพูดต่อเท่านั้น
"...ฉันฆ่าชาร์ล็อต และฉันก็ฆ่าแอล"
"ไลรี่..."
"ทั้งชาร์ล็อตกับแอล พวกเขาตายแล้ว" ฉันย้ำอีกครั้ง
ร่างใต้ดินในตอนนี้คงเย็นเฉียบและกลายเป็นอาหารของผืนดินในเวลาอีกไม่นาน
ทุกสิ่งจะเคยสู่ดินและเถ้าถ่าน วิญญาณจะคืนสู่ที่ที่จากมา และเหลือทิ้งไว้เพียงเค้าโครงสีขาวนั้น
นั่นเป็นวัฏจักรของธรรมชาติที่ฉันรับรู้...
“มันไม่ใช่ความผิดของ-”
“ฉันฆ่าไปแล้ว ทั้งชาร์ล็อต ทั้งแอล ฆ่าทั้งคู่!”
ฉันตัดบทเขาด้วยเสียงที่ดังกว่าก่อนจะยกมือปิดหน้าแล้วหายใจลึกขึ้น
“ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไร”
มือของโยฮันวางลงบนศีรษะของฉันจนผมเปื้อนฝุ่นไปหมด แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร พวกเรายืนเงียบกันอย่างนั้นอยู่นานเท่าไหร่ฉันก็จำไม่ได้
“มันจบแล้วโยฮัน ชาร์ล็อตจะได้มีความสุข...เธอจะได้ครอบครองแอลตลอดไป”
“แอลไม่ใช่ของๆใครไลรี่ เธอเคยพูดเอง” เขาขัด และนั่นทำให้ฉันนึกได้
โยฮันพูดถูก แอลไม่ใช่คนของใคร เขาไม่ใช่สิ่งของ
และสำหรับฉัน...เขาเป็นมากกว่านั้น
“แต่มันก็จบแล้วล่ะ” ฉันหัวเราะออกมาเล็กน้อย “จากนี้ไป”
“จะไม่มี…”
แอล…
“ไลรี่?”
เสียงของโยฮันดูตกใจในขณะที่ภาพทุกอย่างของฉันพร่าเลือนไปหมด ฉันสะอื้น พยายามปาดน้ำตาตัวเองอีกหลายครั้ง แต่ก็จบด้วยการร้องไห้เหมือนกับเด็กคนหนึ่ง
คนที่ครั้งหนึ่งเคยจับมือกัน
คนที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่ด้วยกันไม่ห่าง
คนที่ฉันบอกว่าจะปกป้อง
คนที่ฉันทำร้ายจนแตกสลาย
ทั้งแอล ทั้งชาร์ล็อตต่างก็จากไปแล้ว จากไปจากข้างกายของฉัน
จากไปจากอดีต จากไปจากปัจจุบัน
ไม่ว่าจะที่ไหน
ไม่ว่าจะเมื่อไหร่
ไม่ว่าจะเป็นยังไง
ฉันก็จะไม่มีวันย้อนกลับไปแก้ไขเวลาเหล่านั้นได้อยู่ดี...
No comments:
Post a Comment