เคยมีหลายคนบอกผม ว่าตัวของผมเหมือนกับคุณพ่อเหลือเกิน..
ทั้งความคิด ทั้งนิสัย... แม้แต่พวกคุณอาหรือแม้แต่คนรับใช้ยังพูดแบบนั้น
แต่สำหรับผม ผมคิดว่าไม่ใช่...
เรียนคุณพ่อที่เคารพ
จดหมายฉบับนี้ยาวมาก แต่ผมรู้ว่าคุณพ่อจะอ่านจนจบแน่นอน ใช่ไหมฮะ?
หลังจากที่ผมได้รับข่าวสารมากมายที่ไปรวบรวมมา ตอนนี้ผมอยู่ที่อิลไลท์แล้วนะครับคุณพ่อ แน่นอนว่าผมก็ใช้วิธีหนีออกมาเหมือนที่คุณพ่อหนีเวลาไปเที่ยวนั่นแหละครับ แต่คนละทางกับคุณพ่อนะครับ เพราะผมคิดว่าถ้าผมใช้ทางออกทางเดียวกันแล้วคุณอาเกิดรู้ขึ้นมา ทางลับของคุณพ่อจะต้องถูกปิดแล้วพวกเราจะหนีเที่ยวได้ยากขึ้นแน่นอน ผมไม่อยากให้คุณพ่อเดือดร้อนน่ะครับ แต่มันหาทางอื่นไม่ได้เลย ผมเลยสร้างรูใหม่ขึ้นมาแทน ง่ายขึ้นเยอะเลยครับ ทีนี้จะได้มีรูสำรองเวลาใช้ด้วย คุณพ่อคิดว่าดีไหมครับ?
แน่นอนว่าที่ผมออกมาครั้งนี้ผมก็ไม่ได้มาคนเดียวหรอก เพราะงั้นคุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ครั้งก่อนที่ผมออกมาคนเดียว คุณอาเฉ่งผมซะยาวเลยละครับ ครั้งนี้ผมไม่อยากโดนเฉ่งคนเดียว เลยพาคนอื่นติดมาด้วย ใช้เป็นข้อ้อางได้ รับโทษร่วมกัน แล้วก็แก้เหงาได้ด้วยครับ
และเผื่อคุณพ่ออยากรู้ ผมมากับฟรายเดย์แล้วก็โรครับ..
จะว่าไปแล้วพอพูดถึงเรื่องโร ผมก็ต้องขอโทษคุณพ่อด้วยที่ถือวิสาสะพาสุนัขตัวใหญ่ของคุณพ่อออกมาเที่ยวเล่นทั้งที่มันยังไม่หายเจ็บดี แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ โรรู้เส้นทางโดยรอบดีกว่าผมกับฟรายเดย์มาก ถ้ามีเขาอยู่ผมก็อุ่นใจ แล้วก็ใช้เป็นเหยื่อล่อเวลาโดนโจมตีได้ด้วย และถ้ามีคนคิดจะฆ่าพวกผมจริงๆ พวกเราก็จะได้ให้เขาตายแทนไงครับ : )
จากที่อ่านมาคุณพ่อคงคิดว่าผมไปเอาความคิดแบบไหนมาจากไหนสินะฮะ? ความจริงแล้วเรื่องนี้คุณอาโอไรอ้อนสอนผมเองแหละครับ คุณอาบอกว่าเวลามีสัตว์เลี้ยงก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ เพื่อให้ตัวเองรอดแล้วละก็ ถ้าฆ่าทิ้งได้ก็ให้ฆ่าเลย ผมก็คิดว่ามันเป็นคำสั่งสอนที่ดี แต่มันก็เสียดายเหมือนกันถ้าเขาจะตายไป เพราะผมก็ค่อนข้างชอบที่เขาตายยากอยู่เหมือนกัน
ผมว่าเขายังใช้งานได้อีกยาว ควรจะเก็บเขาไว้ใช้งานให้มากกว่านี้นะครับ คุณพ่อคิดเหมือนผมรึเปล่าครับ? เพราะงั้นผมเลยจะไม่คิดจะทำอะไรเขามาก ผมรักสัตว์คุณพ่อก็รู้ดี เพราะอย่างนั้น ผมจะทนุถนอมเขาให้มากๆเองครับ
ประตูห้องของเรือนคนรับใช้เปิดออกพร้อมเด็กหนุ่มสองคนที่ก้าวเข้มา หนึ่งในนั้นมีร่างที่สูงโปร่งแต่ค่อนไปทางเก้งก้างเล็กน้อย หากแต่ดวงตาสีม่วงจางที่จ้องมานั่นกลับดูเบื่อหน่ายเกินคำบรรยาย ต่างจากอีกคนที่มีรูปร่างเล็กกว่า ถึงจะไม่มากแต่ก็ดูปราดเปรียว ใบหน้าของเด็กหนุ่มประดับไว้ซึ่งรอยยิ้มสดใสเหมือนเด็กผู้ชายอารมณ์ดีทั่วไปที่กำลังมีความสุข
“ผมมารับเธอแล้วนะครับโร” มือของชายคนที่สองยื่นให้ร่างที่ยันตัวลุกขึ้นนั่ง เจ้าของรอยยิ้มมองรอยแดงที่ถูกซ่อนไว้ใต้ผ้าพันแผลผืนบางแล้วขยับปากให้ยิ้มอ่อนโยนลงกว่าเดิม
“ตามที่ผมเคยบอกเธอไว้.. ได้เวลาทำงานแล้วนะครับ”
แย่จัง นี่ผมก็นอกเรื่องมานานแล้ว งั้นผมขอเล่าต่อเลยนะครับ
ที่ผมเดินทางมาที่อิลไลท์ในครั้งนี้เพราะผมเผลอไปอ่านตำนานเข้าน่ะครับ ใช่ครับ ในห้องสมุดนั่นแหละ มันเป็นหนังสือ “ร้อยตำนานลอมฟูรีส” ไงครับ
...เอ่อ ความจริงแล้วผมก็ไม่อยากจะปิดบังคุณพ่อนะครับ ในตอนแรกผมคิดว่าจะโกหก แต่เพราะว่าจดหมายฉบับนี้ยังไงซะคนที่ได้อ่านก็คือคุณพ่อ และผมก็ไม่เคยโกหกคุณพ่อมาก่อน ผมเลยขอกราบขอโทษมากับจดหมายฉบับนี้ และจะขอเล่าความจริงให้คุณพ่อฟังจริงๆซะแล้ว คุณพ่ออย่าโกรธผมนะครับ..
คือชั้นหนังสือในห้องสมุดที่ล้มไม่เป็นท่า กับรอยเลือดที่พื้น กับรอยปืนบนกำแพงนั่นผมกับฟลายเดย์เป็นคนทำเองละครับ คือพวกเราจับหมาป่าตัวใหญ่ได้แล้วเห็นว่าน่าสนใจดีก็เลยแอบพามันกลับบ้าน แต่มันดันวิ่งเข้าไปในห้องสมุดแล้วทำอะไรต่อมิอะไรพังไม่เป็นท่า สุดท้ายแล้วคุณอามาเจอเข้า เลยฆ่ามันทิ้งน่ะครับ
ผมก็ได้แต่หวังว่าห้องหนังสือจะไม่เละมากนัก น่าเสียดายนะครับ นั่นเป็นหมาป่าจ่าฝูงที่ขนสวยมาก ผมอยากให้คุณพ่อให้เห็นจริงๆ อ่อ แล้วก็อย่าไปบอกใครนะครับว่าที่ผมออกมาครั้งนี้ก็เพราะจะหนีคุณอาด้วย ผมรู้ว่าคุณพ่อคงไม่บอกหรอกจริงไหมฮะ? ก็เพราะว่าถ้าคุณอาไวท์ไลท์รู้ พวกผมต้องโดนเฉ่งจนหูชาแน่นอน แล้วผมก็มีค่าปิดปากให้คุณพ่อนะครับ ค่าปิดปากคือเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ยังไงละฮะ
“บ้าจริง เผลอนอกเรื่องอีกแล้ว” เด็กหนุ่มขยี้ผมตัวเองแล้วเคาะปากกากับหัวเข่า ก่อนจะยักไหล่แล้วเขียนต่อไปอย่างลื่นไหล
ต่อเลยนะครับ คือเอาเป็นว่าตอนนี้พวกผมเดินทางมาที่อิลไลท์เพื่อตามหาตำนานของดาบทั้งสองเล่มครับ ใช่แล้ว ไทกรีสกับยูเฟรไงละ ผมว่าดาบของสองคนนี้ถ้ายังไม่เก่าจนโดนสนิมกัดไปก่อน ก็คงถูกฝังอยู่ซักที่ตามกาลเวลาละครับ
จากข่าวสารที่พวกผมไปหามา ก็เหมือนว่าดาบจะอยู่กันแทบคนละที่เลย
ผมไปที่ตลาด ได้คุยกับแม่ค้าด้วยละครับ เธอดูจะมีเรื่องมากมายเล่าให้ผมฟัง แต่สุดท้ายเธอก็โดนลากให้กลับไปช่วยงานหลังร้านครับ เรื่องที่ผมรู้..ผมรู้สึกว่าไร้สาระครับ
ฟลายเดย์ไปที่บาร์ครับ นอกจากตัวของโรแล้วก็มีเขานี่แหละครับที่อายุถึงพอจะเข้าถ้าคุณพ่อยงไม่ลืมนะ ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขาเข้าไปดื่มหรือไปทำอะไรมาในนั้นกเป็นวัน แต่รอยลิปสติกบางๆที่คอกับรอยเล็บบนแผ่นหลังของเขาที่ผมเห็นในตอนกลางคืนก็ทำให้ผมเดาได้ไม่ยากเลยครับว่าช่วงเวลาเกือบทั้งวันนั่นเขาหายไปไหนมา
บางทีผมก็อิจฉาคนที่อายุมากกว่าเหมือนกัน แต่เอาเถอะ ผมยังไม่รีบหรอกครับ ผมเองก็อยากที่จะค่อยๆเรียนรู้ไปเรื่อยๆเอายังดีกว่า คุณพ่อเองก็ไม่อยากให้ผมรีบโตใช่ไหมละครับ ผมก็เหมือนกันนะ ก็เด็กกับผู้ใหญ่น่ะ มันมีเรื่องที่ต้องให้แบกรับต่างกันนี่ครับ แล้วตอนนี้ผมก็ยังเด็ก เพราะอย่างนั้น ผมก็อยากที่จะใช้ชีวิตตรงนี้ให้คุ้มเหมือนที่คุณพ่อต้องการไงครับ
ดวงตาสีน้ำข้าวเจือม่วงจางมองรอยยิ้มของคนที่กำลังเขียนจดหมายอยู่เหมือนต้องการจะเอ่ยบางอย่างแต่ก็ไม่ เขาหันกลับไปลูบหัวม้าและพามันไปกินหญ้าเงียบๆ ไม่อยากจะรบกวนคนที่ยิ่งเขียนจดหมายก็ยิ่งยาวขึ้นจนเหมือนเขียนรายงานส่งอาจารย์..บางที เจ้าหมอนั่นก็เป็นแบบนี้
ดวงหน้าที่ไม่รู้สึกอะไรนั้นไม่สื่อถึงอารมณ์ไหนๆนอกจากเบื่อหน่ายเช่นทุกครั้ง แต่ลึกๆนั้นกลับมีประกายไฟที่พร้อมจะปะทุตลอดเวลาหากถูกกระตุ้นอย่างถูกวิธี
เด็กหนุ่มเลียริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสัมผัสเร่าร้อนที่ผ่านมาไม่นานนัก..สาวน้อยในบาร์เหล้า นอกจากจะยิ้มสวยแล้วยังทำให้เขาได้รู้ว่านอกจากปูตัวยักษ์แล้ว ที่อิลไลท์เองก็มีของหวานรสเลิศอื่นด้วยเช่นกัน
ส่วนโรผมให้เขาไปที่ชายหาด แล้วเขาก็ได้ปูกลับมาตัวนึงครับ มันตัวอ้วนมาก แล้วก็น่ากินทีเดียว แต่เพราะผมแบ่งส่วนนึงของมันให้พี่ชายคนนึงไปเพื่อแลกกับข้อมูล ผมเจ็บใจตรงที่ผมดันปากไม่ดีนี่สิครับ ดีนะครับที่ผมพอจะหาเรื่องโน่นนี่มาอ้างได้ คุณพ่อครับ ผมจะทำยังไงถึงจะเล่นลิ้นเก่งแบบคุณพ่อเหรอครับ? ถ้ากลับไปเจอแล้วคุณพ่อช่วยสอนผมด้วยนะครับ
อ่อ แล้วก็ เพราะผมแบ่งปูให้พี่เขาไป มันเลยไม่ค่อยพอกินสำหรับพวกเราเท่าไหร่ แต่ก็อย่างว่านะครับ สุนัขก็มักหาอาหารได้เสมอ ต่อให้ต้องคุ้ยขยะก็ตามที พวกผมก็เลยได้จัดการปูกันสองคนครับ
ชายหนุ่มผิวสีแทนนั่งมองมือที่เต็มไปด้วยแผล รอยไม้หนามที่บาดไปตามฝ่ามือนั้นทำให้เขาแทบขยับมือไม่ได้ เพราะก่อนนี้พวกเขาจำต้องถางพุ่มหนามเพื่อเอาบางอย่าง หน้าที่นี้เลยตกเป็นของเขา แต่เพราะเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย จึงกลายเป็นฝ่ามือของเขาที่ขยับแทบไม่ได้และได้แผลใหญ่กลับมาแทน
เพราะมือไม่อาจจะหยิบจับอะไรได้ เลยไม่อาจจะตักของเข้าปากเองได้ และเมื่อชิ้นเนื้อถูกโยนลงบนพื้นตรงหน้า เขาก็ทำได้เพียงมองคนที่โยนลงมาให้
“กินซะสิ” คำพูดสั้นๆของเด็กหนุ่มผมเทานั้นเย็นชา “เจ้านั่นบอกไม่ให้เจ้ากิน แต่ข้าคิดว่ามันคงเลวร้ายเกินไปหน่อย ยังไงซะวันพรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางไปที่ทะเลสาบอีก”
เพราะแบบนั้นคนที่โตที่สุดในกลุ่มจึงยอมกิน การสนทนาเหล่านั้น ผู้เขียนจดหมายไม่ได้กว่าวว่าหรือห้ามปรามอันใด
ถึงมันจะสนุกแต่คุณพ่อรู้ไหมครับ สองคนนี้ก็แทบไม่ได้ข้อมูลอะไรมาเหมือนกัน พวกเขาทำให้ผมผิดหวังนิดหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้ตำหนิอะไรพวกเขาหรอกครับ ก็เพราะผมยังไร้ความสามารถเอง จะเลือกถามคนก็ไม่ค่อยถูก แต่ครั้งหน้าผมจะพยายามกว่านี้ครับคุณพ่อ
เออ แต่ว่าหลังจากนั้นผมก็ได้ไปลองถามข่าวจะพี่สาวอีกสองคนมาเหมือนกันนะครับ ก็เลยได้ข้อมูลมาเยอะเลยละ แต่ก็อย่างว่า ผมไม่เก่งเหมือนคุณพ่อ ก็เลยตีความไม่ค่อยออก พอไปถึงที่ก็เลยชวดซะได้
แต่เรื่องนั้นก็ช่างเถอะเนอะครับ ก็ครั้งนี้ผมถือว่าตัวเองได้ออกมาเที่ยวเล่นนี่นา นานๆทีออกจากกาเรียบ้างก็ไม่เลวนะครับคุณพ่อ ทะเลสาบเอวากว้างมากแล้วก็สวยมากเหมือนที่คุณพ่อเคยเล่าเลยละ พวกผมได้ลงไปดำน้ำมาด้วยนะ ใสจนเห็นพื้นเลยครับคุณพ่อ ถึงแม้ยิ่งลึกจะยิ่งหนาว แต่แสงที่ส่องลงมาทำให้เห็นผืนน้ำเป็นสีฟ้า ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังบินอยู่เลยครับ
บินไปกับฝูงปลา บนท้องฟ้าใต้ผืนทะเลสาบไงละครับ
“ฟรายเดย์ ขอมือหน่อยครับ..” โทกาเรฟร้องเรียกชื่อสหายเมื่อโผล่ตัวขึ้นจากผืนน้ำ เขาสะบัดผมไปมาเพื่อไล่หยาดน้ำออกไปก่อนจะจับมือของเด็กหนุ่มที่แก่กว่าไม่กี่ปีแล้วดึงตัวเองขึ้นไปบนแพ
“สุดท้ายแล้วก็ไม่เจออะไรเลยซักอย่างสินะ”
“ก็นะ ไม่มีอะไรที่คิดว่าใช่เลยละครับ เธอเองก็รู้ ทะเลสาบมันกว้าง แต่มันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้” แต่ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนดวงหน้าคม เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงบนพื้นไม้ของแพใหญ่แล้วยกกริชโบราณที่เก่าคร่ำครึขึ้นสองแสง ดวงตาสีผืนน้ำลึกนั้นทอประกายวาวแข่งกับประกายทองที่ถูกซ่อนไว้ใต้ตะไคร่น้ำหนาเตอะข
เขายิ้ม...
"ถ่อมาตั้งไกล สุดท้ายก็เสียเปล่า" ฟลายเดย์วางผ้าเช็ดตัวคลุมหัวอีกฝ่าย ก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆแล้วเริ่มเช็ดผมให้คนขี้เกียจ
“ไม่หรอกครับ ไม่มีอะไรเสียเปล่า" คำพูดนั้นทำให้คนที่เช็ดผมให้ตนเลิกคิ้วสูง เด็กหนุ่มเลยพูดต่อ "แต่ตอนนี้ผมก็ได้ของติดมือกลับบ้านแล้ว เพราะงั้นผมคิดว่าคงไม่เป็นไร” ผู้พูดยิ้มบางให้กับท้องฟ้าสีคราม เสียงของนกนั้นอ่อนหวาน เหมือนกับกำลังเล่านิทานให้สายลมฟัง
“เอาละ กลับบ้านของพวกเรากันเถอะครับ....”
ตอนนี้ผมคงต้องขอจบจดหมายฉบับนี้ก่อนแล้ว กลับไปบ้านไว้ค่อยเจอกันนะครับคุณพ่อ
ปล. ผมชวดดาบของไทกรีสกับยูเฟร แต่ได้อย่างอื่นมาแทน คุณพ่อรอดูก็แล้วกันนะครับ ผมว่ามันสวยดี คุณพ่อต้องชอบแน่เลย
ปลล. ปูที่อิลไลท์อร่อยมากเลยครับคุณพ่อ ไว้มากินกันนะครับ
ปลลล. แล้วก็มาเที่ยวทะเลสาบกันด้วยนะครับคุณพ่อ
ผมรักคุณพ่อที่สุดในโลกเลยครับ
จากลูกชายคนหนึ่งคนเดียวของคุณพ่อไงฮะ
เคยมีหลายคนบอกผม ว่าตัวของผมเหมือนกับคุณพ่อเหลือเกิน..
ทั้งความคิด ทั้งนิสัย... แม้แต่พวกคุณอาหรือแม้แต่คนรับใช้ยังพูดแบบนั้น
แต่สำหรับผม ผมคิดว่าไม่ใช่...
...เพราะผมยังห่างไกลยิ่งกว่านั้นอีกเยอะ เพราะอย่างนั้น...ผมจะพยายามนะครับ!
---------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกนั้นไซร้ตัวข้าแต่งไม่ออก..
และจากนั้นตัวข้าคิดว่าจะดอง...
แต่พอต่อมาตัวข้าที่เริ่มแต่งได้กลับหาที่จบไม่ได้...
และพอรู้ตัวอีกทีก็ปาไปสามหน้าเสียแล้ว
= - = )….. มันทันเวลาด้วยอ่ะ….ช่างอเมซิ่งยิ่งนัก...
ปล. คนที่แบ่งปูไปให้คือคุณชายมอร์ครับ.... ขอโทษด้วยทีบทที่แต่งไม่มีแม้ฉากพูด เค้าขอโทษ orz…. ครั้งหน้าไว้จะแก้ตัวใหม่นะ..งื้อ
----------------------------------------------------------------------------------------------
โทกาเรฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ไอ้เด็กติดพ่อ XD /หะ
นายได้นิสัยคุณพ่อก็โอเคหรอกนะ แต่คุณอาบางคน..ไม่ต้องเลียนแบบมากก็ได้
โหดร้ายกับนุ้งโรมาก /กุซิกๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงบ้านแบล็ค~~
ว่าแต่.....หลังจากที่อ่านของหลายคนมา.....ฟรายเดย์เป็นคนเดียวที่ได้กินบางอย่างนอกจากปูสินะ ...//เหลือบมองหลายๆคนที่ไม่ได้แม้แต่ข้อมูลส่วนตัว นายใช้วิธีไหนน่ะ!
....รู้สึกเหมือนจะโฟกัสผิดประเด็น
ไอ้เด็กติดพ่อ XD /หะ
นายได้นิสัยคุณพ่อก็โอเคหรอกนะ แต่คุณอาบางคน..ไม่ต้องเลียนแบบมากก็ได้
โหดร้ายกับนุ้งโรมาก /กุซิกๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงบ้านแบล็ค~~
ว่าแต่.....หลังจากที่อ่านของหลายคนมา.....ฟรายเดย์เป็นคนเดียวที่ได้กินบางอย่างนอกจากปูสินะ ...//เหลือบมองหลายๆคนที่ไม่ได้แม้แต่ข้อมูลส่วนตัว นายใช้วิธีไหนน่ะ!
....รู้สึกเหมือนจะโฟกัสผิดประเด็น
@aathewolf ฟลายเดย์ - ...ข้ามีวิธี อีกอย่างคือ บางครั้งเรื่องบางเรื่องก็ต้องใช้เวลามากกว่าแค่การถามรอบเดียว...
@brotherxbrother /มองตาแป๋วถือกระดาษจด
โทกะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
โทกะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
โทกะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
/สครีมสามครั้งติดและกระโดดหนุมตัวสองรอบครึ่งตบมือสี่แปะ
/ข้างบนนั่นคือพิธีกรรมบูชา เดอ แบล็ค ในแบบฉบับลอมฟูรีส
(อย่าไปเชื่อนะ...แม้จะอยากทำจริง)
ฮือออ โทกะน่ารักจัง ; ; /ทำเป็นลืมไปชั่วคราวว่าตัวละครSCของโม่วคือโร
โรเป็นหมา... ดังนั้นจงอยู่เยี่ยงหมา (แต่ฉันว่าสคีย์ลอสที่เป็นหมาจริงๆ อยู่ดีกินดีกว่านายอีก)
โทกะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
โทกะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
/สครีมสามครั้งติดและกระโดดหนุมตัวสองรอบครึ่งตบมือสี่แปะ
/ข้างบนนั่นคือพิธีกรรมบูชา เดอ แบล็ค ในแบบฉบับลอมฟูรีส
(อย่าไปเชื่อนะ...แม้จะอยากทำจริง)
ฮือออ โทกะน่ารักจัง ; ; /ทำเป็นลืมไปชั่วคราวว่าตัวละครSCของโม่วคือโร
โรเป็นหมา... ดังนั้นจงอยู่เยี่ยงหมา (แต่ฉันว่าสคีย์ลอสที่เป็นหมาจริงๆ อยู่ดีกินดีกว่านายอีก)
"(แต่ฉันว่าสคีย์ลอสที่เป็นหมาจริงๆ อยู่ดีกินดีกว่านายอีก)" /โอ๊ยย พี่แอ้มมม 
/โหดร้ายนักแต่มันใช่...
ตระกูลนี้... นังตระกูลนี้... ฉันจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับพวกนายชั่วชีวิตเลย.. /แล้วในอะฮ่านั่นอะไร
"...เพราะผมยังห่างไกลยิ่งกว่านั้นอีกเยอะ เพราะอย่างนั้น...ผมจะพยายามนะครับ!" ........./นังเด็กติดพ่อ !!!! /ชี้
/โหดร้ายนักแต่มันใช่...ตระกูลนี้... นังตระกูลนี้... ฉันจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับพวกนายชั่วชีวิตเลย.. /แล้วในอะฮ่านั่นอะไร
"...เพราะผมยังห่างไกลยิ่งกว่านั้นอีกเยอะ เพราะอย่างนั้น...ผมจะพยายามนะครับ!" ........./นังเด็กติดพ่อ !!!! /ชี้
No comments:
Post a Comment