ซีนันไม่ชอบคนโกหก
ฉันจะโดนตีถ้าเธอจับได้ว่าคำพูดของฉันไม่ใช่เรื่องจริง เธอจะตีฉันตั้งแต่เรื่องเล็กน้อยไปจนถึงเรื่องใหญ่ ซีนันไม่ชอบเวลาใครซักคนพูดอะไรที่ไม่เป็นความจริงแล้วเธอมารู้ทีหลัง ซีนันบอกว่ามันเป็นการทำลายความรู้สึกของคนฟังที่เชื่อใจเธอ
แมทเทียสเองก็บอกฉันว่าเขาเกลียดคนโกหก
และแมทเทียสก็ต่อว่าฉันบ่อยๆตอนที่จับได้ว่าคำที่ฉันพูดออกไปนั้นมันเป็นเรื่องโกหก แมทเทียสบอกว่ามันไม่ดี ฉันไม่สมควรจะพูดอะไรที่ไม่เป็นความจริงออกไป ฉันไม่ควรจะเสแสร้งและไม่ควรจะทำมันอีก อีกอย่างนึง ที่แมทเทียสเกลียดที่สุดคือตอนที่ฉันโกหกว่าไม่เป็นอะไร แมทเทียสบอกว่าแค่เวลานี้เท่านั้น ที่เขาเกลียดรอยยิ้มของฉันเหลือเกิน
ฉันบอกเขา ว่าเข้าใจ จะไม่ทำอีก แต่แมทเทียสไม่เชื่อ เพราะฉันจะขานรับเขาแบบนี้ทุกครั้ง ฉันรับปากเขาทุกครั้ง และแน่นอน
..ฉันโกหกเขาทุกครั้ง...
ก็เหมือนกับตอนที่ได้เจอนาย ฉันเองก็ยังคงโกหก คำพูดของฉันไม่ใช่ความจริง และตัวฉันก็ไม่ได้คิดจะเปลี่ยนแปลงอะไรกับเรื่องนั้นเลย ฉันโกหกนายครั้งแรก ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ฉันโกหกนายทุกคำแม้กระทั่งคำว่าสบายดี เหมือนว่ามันไม่มีความจริงมาจากฉัน ถ้านายรู้ว่าฉันโกหกนายมากแค่ไหน นายอาจจะเกลียดไปเลยก็ได้
แต่บางครั้งนายก็รู้ บางครั้งนายก็ไม่ แต่อาจจะรู้มากขึ้นเพราะฉันโกหกนายบ่อยจนเกินไป โกหกจนนายบอกว่าฉันโกหกจนมันเหมือนจะกลายเป็นเรื่องจริง โกหกจนกลายเป็นเรื่องปกติ เป็นเรื่องที่นายอาจจะเลิกให้ความสนใจ
แต่ฉันก็ยังโกหกต่อไป..
เพราะคำทุกคำที่ฉันพูด ฉันก็แค่...คิดว่ามันอาจจะทำให้นายสบายใจขึ้น แต่ก็ไม่..
เหมือนกับแมทเทียสและซีนัน พวกเขามักจะมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น สายตาที่เจ็บปวดลึกๆ ซึ่งบางครั้งนายก็เผลอทำโดยไม่รู้ตัว ถึงมันจะไม่บ่อย และนานมากก็ตามกว่าจะได้เห็น แต่มันก็กรีดหัวใจฉันทุกครั้งเช่นกัน
มันทำลายฉัน.....ฆ่าฉัน
จนกระทั้งได้เจอกับอันเซดรา – ท่านแม่ – ผู้หญิงคนนั้น – เธอตบฉันด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี แต่มันก็เบาเหลือเกินหากเทียบกับบาดแผลและแรงปะทะจากการต่อสู้ที่ฉันเคยพบ เธอบอกฉันว่าฉันเหมือนกับท่านพ่อ นิสัยพวกนี้
“คนขี้โกหก”
จะว่าไป คงมีเท่านี้ที่เหมือนกับท่านพ่อ ไม่ใช่ส่วนที่ดี แต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดมันหรอก เพราะมันก็เป็นเพราะตัวของฉันเองด้วย แต่อาจจะเพราะฉันคิดแบบนั้น มันก็เลยไม่เคยได้รับการแก้ไขซักเท่าไหร่
แต่จะให้ฉันพูดออกไปได้ยังไง ใช่ อิจฉา...ฉันอิจฉา ฉันโกรธ ฉันเกลียด อยากจะทำลาย อยากจะร้องไห้ อยากจะตาย ตายไปซะ แล้วหายไป หายไปจากทุกที่ หายไปจากความทรงจำ...แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่กล้าหาญขนาดนั้น และใช่
ฉันอ่อนแอ...
ฉันอ่อนแอนายรู้ไหม ฉันว่านายอาจจะรู้ หรือก็คงไม่ เปล่า..ไม่ใช่ร่างกาย ข้างในนี้ หัวใจต่างหาก ใช่.. หัวใจและจิตใจ มันอ่อนแอ ฉันอ่อนแอ ไม่ใช่คนเข้มแข็งเลย ไม่เหมือนกับเด็กนั่น เจ้านั่นเข้มแข็งกว่าฉัน ถึงจะในคนละความหมาย แต่ก็เข้มแข็งกว่ามาก
แค่ในวันนั้นวันที่อยากจะตายไปซะ ฉันก็ยังคงทำตามคำพูดของแมทเทียส ฉันยังมีชีวิต ทั้งที่ยืนยันแทบตายว่าจะลบตัวเองทิ้งไปซะ แต่ฉันทำไม่ได้.. บางทีแล้วฉันเองก็คงไม่อยากจะตายอยู่ในส่วนลึกๆด้วยก็ได้ ไม่รู้สินะ แมทเทียสบอกคนที่ฆ่าตัวตายนั้นคือคนที่หนีปัญหา ฉันเองก็มีปัญหาที่อยากจะหนี มีเรื่องที่อยากจะทำให้วิ่งออกไป หนีไป ไม่ก็ขังตัวเองเอาไว้แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ
เอาเถอะ ฉันก็คงไม่ทำในสิ่งที่คิดหรอก เพราะถ้าทำก็เท่ากับผิดสัญญา และถ้าถึงตอนนั้นฉันอาจจะไม่กล้า....หรืออาจจะไม่กลับมาอีกเลยก็ได้ แค่คำโกหกมากมายในตอนนี้ยังทำเอาฉันแทบมองหน้านายไม่ติดอยู่แล้ว ถ้าหนีไป ฉันคงจะต้องเสียใจมากแน่ๆ
นี่...นายรู้อะไรไหม ฉันว่าฉันควรจะขอบคุณนายนะ กับแรงผลักดันที่นายอาจจะไม่ได้ตั้งใจ หรือจะอะไรก็ตาม มันทำให้ฉันเริ่มจะอยากมีชีวิตขึ้นทุกวัน แต่ในบ้างครั้ง ก็อยากที่จะตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปจริงๆก็ตาม
ฉันดีใจ...ฉันเสียใจ
ขอบคุณ...และขอโทษ...
ที่ทำให้เราได้มาเจอกัน...นานาเฟ
-------------------------------------------------------------------------------------
No comments:
Post a Comment