028. [if] fogata o vela encendida.1 2012.08.28

[if] fogata o vela encendida.1

posted on 28 Aug 2012 12:42 by darkodin in Fiction directory Fiction

สวัสดีครับ ฟิคนี้เป็นฟิคส่วนตัว ไม่เกี่ยวข้องกับอะไรทั้งนั้น เป็นแนวว่าออริน่ะครับ ส่วนตรงหัวที่เขียนว่า [ IF ] มันมาจาก "If that day...." หรือ "ถ้าหากวันนั้นเรื่องแบบนั้นไม่เกิดขึ้น มันก็คงจะเป็นแบบนี้...." อะไรแบบนั้น เช่น ถ้าวันนั้นเราไม่ได้เกิดมาในโลกเน้ว(แต่ไปเกิดในโลกไซเบอร์แทน?) อะไรแบบนี้ก็ได้

ในนี้ที่ผมเขียนเป็นเรื่องของพวกลูกๆใน EED ครับ โดยหัวข้อคือ "ถ้าหากวันนั้น 'พ่อกับแม่ตายไป แล้วพวกเรายังคงอยู่ด้วยกันละก็' "  ยังไงละครับ เอาเป็นว่าไม่เกี่ยวข้องกะเนื้อหลักเลยอ่ะนะ..

เพราะอย่างนั้นจะอ่านออกหรือไม่ออก ก็...นั่นละนะ ' ___ ' ช่างมัน #ห๊ะ

**เพิ่มเติม ชื่อเรื่องเปลี่ยนเป็น "Fogata o Vela Encendida" เป็นภาษาสเปนครับ แปลว่า "กองไฟ หรือเปลวเทียน" /จะชื่อไหนก็ยาวเหมือนกันละแว๊ะ.... เออส่วนถ้าอยากรู้ ชื่อแรกที่ผมให้คือ "ถ้าหากวันนั้นพวกเราได้อยู่ด้วยกัน" น่ะครับ

**ทำไมถึงเป็นภาษาสเป็นน่ะรึ...เพราะเคยเอามาเทียบกับโลกจริงครับ คุณป๋าแกเป็นคนสเปน เป็นหนุ่มละตินละอะไรแบบเน้ว /ก๊าวเอง #ไม่เกี่ยวกะเนื้อเรื่องซักนิด

------------------------------------------------------

 1. Decisión : การตัดสินใจ

[Kayseal] 

   ตอนที่พ่อกับแม่ตายฉันอายุสิบสี่ ยังไม่โตพอจะเป็นวัยรุ่นเต็มตัว แต่ก็โตเกินกว่าจะเรียกว่าเด็กเหมือนที่ผ่านมา

   น้องคนรองของฉันอายุสิบเอ็ด น้องสาวแปดขวบ และเจ้าตัวเล็กสองคนก็ยังแค่ห้าขวบ พวกเราห้าคนเหลือกันแค่นี้ที่เรียกได้เต็มปากว่าครอบครัวถ้าไม่นับบรรดาญาติๆที่ต่างคนต่างอยู่

   แต่ถึงจะอายุแค่สิบสี่ แต่ฉันก็ไม่ใช่เด็กที่ทำได้แต่งอมืองอเท้า พ่อกับแม่สอนให้ฉันใช้ชีวิต สอนให้รู้จักต่อสู้ สอนเรื่องหลายเรื่องให้ฉันได้เข้าใจตั้งแต่เด็กๆ แน่นอนว่าเพราะเป็นซาเรส เรื่องของการต่อสู้ดิ้นรน การเอาชีวิตรอดในที่ที่เต็มไปด้วยความแห้งแล้งและการแย่งชิง โดยเฉพาะการที่เกิดมาในตระกูลนี้ มันหล่อหลอมฉันกับน้องๆให้เติบโตทีละน้อย แต่ไม่เคยหยุดก้าวหน้า

   ตั้งแต่เกิดมาพอสามขวบฉันก็ได้รู้ว่าต้องเป็นพี่ ความรักของพ่อกับแม่ไม่ได้มีให้ฉัน แต่ก็ไม่ได้มีให้น้องๆเช่นกัน เพราะอย่างนั้น ในเมื่อพ่อกับแม่เลือกที่จะมอบความรักของตัวเองให้กันและกัน ฉันจึงเลือกที่จะแบ่งหัวใจแต่ละส่วนให้เด็กพวกนั้น ถึงในความเป็นจริงจะทำไม่ได้ แต่ก็ทำให้ฉันเห็นว่าอย่างน้อยพวกเขาก็สำคัญ

   และเพราะฉันเป็นพี่..ถึงจะอิจฉาที่เด็กพวกนั้นได้รับในสิ่งที่ฉันเคยได้มากแค่ไหน ฉันก็ต้องปล่อยวาง หันไปฝึกหนักกับพ่อ เลิกสนใจเรื่องไร้สาระ แล้วพยายามที่จะเป็นผู้ใหญ่ซักที

   แต่ถึงจะเฝ้าบอกตัวเองมากแค่ไหน มันก็ช่างยากเหลือเกินสำหรับคนที่เป็นลูกคนเดียวแล้วเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นพี่ชายที่มีน้องๆอยู่ถึงสี่คน ฉันพยายามจะข่มตัวเอง ไม่สนใจเด็กพวกนั้นจนกระทั่งวันที่ได้เห็นร่างของคนสองคนนอนจับมือกันอยู่ในโลงไม้ขัดเงาสีดำอย่างดี

   วันนั้นเด็กพวกนี้ร้องไห้...เหมือนจะขาดใจ จนสุดท้ายก็ไม่มีน้ำตาให้ไหล ฉันรู้ว่าพวกเขารักพ่อกับแม่มากพอๆกับฉัน แต่คงมีแค่ฉัน คานัน กับดิสแคนเท่านั้นที่น้ำตาแห้งไวเหลือเกิน แต่คนที่ร้องได้เสมอต้นเสมอปลายคนเป็นออสวอล ในขณะที่แมกโนเลียนั้นซุกหน้าลงกับเข่าเงียบๆแล้วไม่พูดอะไรออกมา

   ฉันได้แต่นั่งมองกลุ่มก้อนของความโศกเศร้าพวกนั้นเงียบๆ ฉันปลอบคนไม่เป็น ปลอบใครไม่ได้ ก็เลยทำได้แค่นั่งมองเท่านั้น คนที่ปลอบแมกโนเลียคือคานัน เขาดึงน้องสาวเข้าไปกอดแล้วซุกกันเงียบๆสองคนเหมือนจะหาที่ยึดเหนี่ยวให้กันและกัน ดิสแคนเองก็ลูบหัวออสวอล ลูบเบาๆทั้งที่ตัวเองก็เศร้าไม่แพ้กัน

   ตอนที่ฉันกำลังคิดว่าควรจะทำอะไร ก็ได้ยินเสียงพูดคุยของญาติๆจากที่ไกลๆ เสียงที่ไตร่ถามกันว่าจะแบ่งเลี้ยงเด็กพวกนี้ยังไง ใครจะรับใครไป เพราะคงไม่มีใครที่อยากจะรับไว้ทั้งหมด มากสุดคงได้แค่คนหรือสองคนเท่านั้น

   ฉันที่กำลังฟังเผลอกำมืดแน่นจนข้อขึ้นขาว ในตอนนั้นสิ่งที่ฉันคิดเป็นเพียงแค่ความคิดง่ายๆของเด็กคนนึงเท่านั้น..

   ความคิดที่บอกว่าอย่าปล่อยให้ของของตัวเองต้องหายไปมันบอกกับฉัน ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาต้องหายตัวไปต่อหน้าฉัน โดยที่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเป็นอันขาด

   ฉันไม่ยอม...

[TBC.]

 อ่านแล้วทำมือขยุกขยิกอยากเก็บมาเลี้ยงซะให้หมด... 

เจ้าตัวจ้อยอย่ากระจองอแงไปนะ พี่ชายใหญ่นายไม่ปล่อยให้หลงไปกับใครที่ไหนหรอก!!

#1By GoMuth