Movivin's Little World: 038. [ยมโลก] lion-sin-tear..1 2010.09.03

[ยมโลก] lion-sin-tear..1

posted on 03 Sep 2010 01:57 by darkodin in Fiction, YL | Edit

“จำเอาไว้ ว่าเจ้านั้นอยู่ต่ำที่สุดในชนชั้นของป่าแห่งนี้”

เสียงที่เอ่ยนั้นหนักแน่นดุดันอย่างที่เป็นอยู่เสมอ ร่างสูงใหญ่ซึ่งดูอัปลักษณ์นั้นมีนัยน์ตาสีแดงพองโตราวกับถ่านหินที่ติดไฟก้าวนำหน้าเขาในขณะที่พูดคำเหล่านั้น เรียกให้ผู้ฟังจำต้องเร่งฝีเท้าวื่งตามอย่างช่วยไม่ได้ “เข้าใจรึไม่ว่านั่นหมายความว่าอย่างไร”

“หมายถึง.. หากข้าตายไปก็จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอันใดกับระบบของป่าแห่งนี้” เขาในวัยเยาว์กล่าวเช่นนั้น นิ่งไปซักพักจึงกล่าวเพิ่มเพื่อให้อีกฝ่ายพอใจ “ในวัฏจักรของป่า และสวรรค์ ตัวข้าคือส่วนเกินที่ได้รับความเมตตาจากท่านท้าวจตุมหาราชให้สามารถมีชีวิตในป่านี้ต่อไป เช่นนั้นแล้วตัวข้าจึงจำต้องทดแทนด้วยชีวิต”

“ใช่.. และนั้นคือความหมายที่เจ้าเกิดมา” ร่างนั้นกล่าวขึ้นอีกครั้ง “เพื่อกำจัดเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ของเจ้า ซึ่งหมายจะทำลายสมดุลของแดนสวรรค์แห่งนี้”

.
.

ข้าเกิดที่นี่..และเติบโตมาในสถานที่แห่งนี้...

ในสถานที่ ที่เรียกกันว่า สวรรค์ชั้นแรกของแดนหิมพานต์..

“วันนี้ฆ่าไปได้เท่าไหร่”

“ห้าคนขอรับ.. ชายวัยรุ่นสาม หญิงสอง”

เด็กชายตอบคำถามนั้นด้วยใบหน้าเฉยเมย ในมือยังกำกระบี่เหล็กซึ่งเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดที่ยังไม่แห้งดี ดวงหน้าอ่อนเยาว์ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงชาดที่กระเซ็นมาโดน

พลันนั้นมือกร้านหนาก็ไล่ปลายนิ้วปาดเอาคราบเลือดบนใบหน้าของเด็กชายออกในทันที “ข้าบอกเจ้าหลายหนแล้วไม่ใช่รึ ว่าให้ล้างตัวให้หมดกลิ่นคาวเลือดก่อนกลับเข้ามาในป่า” ดวงตาสีแดงปูดโปนจ้องเด็กในปกครองที่ยกหลังมือขึ้นปาดด้วยตัวเอง แต่ยิ่งปาดเลือดที่เปื้อนอยู่แล้วก็ยิ่งเปื้อนขึ้นไปอีก สุดท้ายตนก็ต้องจำเอาเสื้อมาเช็ดหน้าเสียอย่างนัน

“มันเสียเวลานี่ขอรับ หากล้างตัวเสร็จ กว่าจะเดินทางกลับมาถึง ทางเข้าป่าแห่งนี้ก็ปิดลงพอดี” เด็กชายตอบเสียงฉะฉาน “และหากเป็นเช่นนั้น ข้าที่จำต้องค้างในป่าด้านนอกก็จำต้องถูกลงโทษอย่างช่วยไม่ได้ในวันต่อมา”

กุมภัณฑเทวดา หรือ รากษส...เป็นเทวดาจำพวกหนึ่งซึ่งมีรูปร่างไม่สวยงาม พุงใหญ่ ตาพองโตสีชาด มีหน้าที่รักษาป่าไม้ แม่น้ำ พุทธเจดีย์ สระโบกขรณี แก้วรัตนะ รวมไปถึงต้นยาหรือไม้เนื้อหอมต่างๆ เหล่ารากษสนั้นได้รับคำสั่งจากท้าวจตุมหาราชว่า หากมีผู้ใดล่วงล้ำเข้ามา สามารถจับกินได้โดยไม่มีโทษอันใด

และนั่นจึงเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดที่เหล่ารากษสจะเลี้ยงดูเด็กตรงหน้ามาตั้งแต่ยังพูดจาไม่เป็นภาษา ให้เติบโตจนสามารถจับอาวุธไว้ฟาดฟันศัตรูร่วมเผ่าพันธุ์ หรืออาจะเป็นเพราะความตั้งใจขององค์ท้าวจตุมหาราชเองเป็นผู้วางหมาก จัดแจงให้มนุษย์มาฆ่ากันเองก็ไม่อาจทราบได้...

“เด็กมนุษย์ ยิ่งโตปากของเจ้าก็ยิ่งกล้าแข็งขึ้นเรื่อยๆเสียจริงนะ” วิชชะ..กุมฑเทวดาผู้คอยสั้งสอนและควบคุมเด็กตรงหน้าพ่นลมหายใจ มองร่างที่เล็กกว่าตนมากด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกว่ากำลังขันหรือหงุดหงิดกันแน่

“หากเป็นเช่นนั้นจริงอาจเป็นเพราะข้าไปเสวนากับท่านศศิบ่อยก็คงเป็นไปได้” เด็กชายโยนความผิดให้เทวดาสถิตประจำต้นไม้หน้าตาเฉย ก่อนเอี้ยวตัวหลบผลมะม่วงที่เทวดาผู้ถูกพาดพิงปาใส่อย่างฉิวเฉียด “ข้าพูดตามความจริงนะขอรับท่านศศิ.. เพราะข้าใช้เวลาส่วนมากอยู่กับท่าน..”

ศศิ...รุกขัฏฐะเทวดาผู้สถิตประจำต้นไทรยิ้มเล็กน้อย มือยันหน้าเทพอาลักษณ์ประจำต้นมะม่วงที่ตนเด็ดผลมาปาใส่เด็กชายไม่ให้เข้ามายุ่มย่าม

“เจ้าใช้เวลาส่วนมากอยู่กับข้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้นิสัยของข้าไปนะเด็กมนุษย์” ปากพูดไปแบบนั้น พร้อมทิ้งตัวลงจากต้นมะม่วงหิมพานต์อย่างว่องไว ทิ้งให้เทวดาประจำต้นนั้นมองตาเขียวปั๊ด ศศิสาวเท้าเข้าหาร่างทั้งสองด้วยรอยยิ้มบางๆซึ่งฉาบไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์อันเป็นเอกลักษณ์

ดวงตาสีน้ำตาลแดงจนเกือบดำจ้องบุรุษร่างสูงที่ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเลือดที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนใบหน้าของเขาไม่วางตา รุกขัฏฐะเทวดาผู้นี้มีใบหน้าที่เป็นพิมพ์เดียวอยู่เช่นนี้เสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลงจนเขาชักสงสัยว่าทำสีหน้าแบบอื่นเป็นหรือไม่..ไม่ได้ย้อนดูตัวเองที่แทบไม่เปลี่ยนสีหน้าไปเลยซักนิด ศศิย่อตัวมองเด็กมนุษย์ที่จ้องตอบตนไม่หลบสายตาด้วยความสนใจ มือสีแดงฉานเอื้อมขึ้นหมายจะสัมผัส แต่ไม่นานนักเด็กน้อยก็ถูกวิชชะหิ้วคอเสื้อจนตัวลอยด้วยมือข้างเดียว

“ข้าบอกให้เจ้าไปล้างเนื้อล้างตัวได้แล้ว” คำพูดที่เหมือนจะคำรามนั้นไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความโกรธที่เด็กตรงหน้าไม่ยอมไป แต่เพราะน้ำเสียงของเหล่ารากษสเป็นเช่นนี้มานานแล้วต่างหาก

“ถ้าท่านวิชชะไม่ปล่อย ข้าก็ยังไม่ไปขอรับ”

ศศิเผลอหลุดหัวเราะกับคำพูดของเด็กน้อยตรงหน้า เขามองวิชชะที่ปล่อยให้เด็กในปกครองวิ่งจากไปแล้วจึงเริ่มเสวนาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น “ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท้าวจตุมหาราชจึงสั่งให้เราจับตาดูเด็กคนนี้ให้ดี” เขามองตามแผ่นหลังเล็กๆที่ก้าวกระโดดอย่างว่องไว

“ในตอนนั้นเด็กคนนี้ยังพูดไม่เป็นภาษา พวกท่านคงเห็นใจ....”

“ท่านหลอกข้าไม่ได้หรอกนะท่านวิชชะ” ศศิกอดอก ดวงตาคู่คมมองร่างตรงหน้า “เด็กคนนั้นไม่ได้ถูกสั่งสอนเรื่องผิดชอบชั่วดีด้วยซ้ำ พวกเราก็แค่ล้างสมองเขาไปวันๆ”

“หรือท่านคิดจะปล่อยให้เด็กคนนี้กลับไป”

ศศิไม่ตอบคำถามนั้น เขาครุ่นคิดเงียบๆแล้วถอนใจยาว ประสานมือหลวมๆไว้ที่ท้ายทอย “ข้าพอใจให้เขานอนอยู่บนต้นไม้ของข้า” พูดเพียงแค่นั้นก่อนยิ้มบาง “เด็กคนนี้สร้างสีสันให้ข้าได้มากทีเดียว ความจำดี เรียนรู้ไว เสียแค่ติดว่าเป็นมนุษย์เพียงเท่านั้น”

วิชชะพยักหน้าเข้าใจ “แต่เวลาของมนุษย์นั้นช่างแสนสั้นนัก หากเทียบกับพวกเรา” รากษสหนุ่มเอ่ย “ในขณะที่เขามีชีวิตและตายลง มันก็เท่ากับพวกเราหลับฝันเพียงตื่นเดียว...”

“เด็กคนนี้ไม่มีแม้แต่ชื่อเรียก...!”

“พวกท่านบอกว่าซักวันอาจจะมอบนามให้แกเขา....”

“หากเด็กคนนี้ไม่ตายซะก่อนใช่ไหม..” ศศิไม่วายพูดกัด รุกขัฏฐะเทวดาไม่พูดอะไรอีกต่อจากนั้น เขาเงยมองฟ้าผ่านทางช่องว่างระหว่างกิ่งก้านของแมกไม้ ก่อนจะหลับตาลงเมื่อแสงแดดที่ส่อผ่านลงมานั้นกระทบกับนัยน์ตาจนพร่ามัว ภาพของเด็กทารกในวันนั้นกำลังจ้องเขาด้วยดวงตาน้ำตาลแดงคู่นั้นไม่วางตา.....

[TBC.]

ว็อนท์อยากแต่งเรื่องของลูกไกรมาได้ซักพักละ ันนี้ว่างก็เลยแต่ง แม้จะสั้นก็ตาม.../เหม่อ

แต่เรื่องการตายของลุกไกรแม่มยาวกว่าชาวบ้านเขา

เลยแอ๊บเนียนใส่เลข 1 ไปซะงั้นแหละนะ /ฮา

ส่วนอันนี้เป้นของแถม

แสนแสง & ชวิศ (โหมดล้มหัวฟาด) ไงล่ะ!!

เพราะวันนี้เล่นกันใน Skype...คุยกันเรื่องรถอยู่ดีๆ ชวิศแม่มนึกคึกไปกระโดดขี่หลังติณ...แน่นอนว่าติณ..ล้ม..

แถม ล้มไปทับชวิศอีกต่งห่ก พอหัวกระแทกพื้นเลยกลายเป็นคนดีที่พยายามจะกระโดดลงกระทะของแดง ไกรมันก็เลย... เอาด้ามตติยะ(ชื่อสามง่าม)ของมันฟาดหัวชวิศทีเดียวสลบ.....ก็เช่นนั้นนั่นแล....